![[img width=200 height=302 cacheid=00118742002d14d081e106c01a02683d10]http://www.psychiater.nu/wp-content/uploads/2008/10/verzieken-kinderen-adhd.jpg[/img]](/images/cache/00118742002d14d081e106c01a02683d10 "Bron: http://www.psychiater.nu/wp-content/uploads/2008/10/verzieken-kinderen-adhd.jpg")
HIGH POINT - Indien er zoiets is als een “ADHD kamp” dan staat Dr. Bose Ravenel standvastig in het ‘anti-kamp’.
En die badge - hij refereert aan hemzelf als een “rebel voor het goede doel” - is er een waar de 70 jarige kinderarts uit High Point, Amerika trots op is.
“Ik profiteer er niet van” zegt hij, “maar het doet me niets want ik ben overtuigd van hetgeen we doen”.
Ravenel, wie een eigen praktijk heeft in High Point sinds 1988, is mede auteur van een nieuw boek - met geronommeerd psycholoog John Rosemond - die hem waarschijnlijk tot bliksemafleider voor kritiek vanuit het ADHD kamp zal maken.
In het boek “Het ziekmaken van Amerikaanse Kinderen: Het ontmaskeren van het ADHD Fiasco en het helpen van ouders om de controle terug te pakken” (Thomas Nelson), houden de auteurs niet alleen de voeten van het ADHD kamp aan het vuur - ze gooien het ADHD kamp in het vuur met gekozen texten als “een travestie van de wetenschap” “ondeugdelijk bewijsmateriaal” “een schandaal dat op het punt staat uit te barsten” en “een poging dat heeft geleid tot het ontwikkelen van stoornissen die niet bestaan”.
Specifiek betogen de auteurs dat de “ziektes die niet bestaan” - namelijk ADD (attention-deficit-disorder), ADHD (attention-deficit hyperactivity disorder) en ODD (oppositional defiant disorder) - gebaseerd zijn op slechte wetenschap, zeer waarschijnlijk niet afkomstig van genetische hersenafwijkingen, en welke daarom geen noodzaak hebben voor de potentieel schadelijke medicijnen als behandeling.
Ze betogen verder dat de klassieke ADHD symptomen zoals inattention, vergeetachtigheid, moeite hebben met concentreren, hyperactiviteit en impulsief gedrag kan worden ondervangen met een gedrags behandelings model in plaats van medicijnen.
“We geloven dat professionele literatuur scheef staat in de richting van het overdrijven van het effect van medicaties op deze kinderen, en de potentiële schadelijke effecten bagatelliseren.” legt Ravenel uit.
Ironisch, geeft Ravenel toe, is hij een formalig lid van het ADHD kamp.
“Dat is de reden dat ik ze niets kwalijk neem, want ik was een van hen.” zegt hij. “Ik wist nooit anders. Als een drukke arts probeer je de journals te lezen die gepubliceerd worden door auteurs met nauwe banden met farmaceutische bedrijven, dus je bent je niet bewust van dit gehele alternatieve perspectief.”
Ongeveer zeven of acht jaar geleden echter, begon Ravenel de alarmerende toename van ADHD diagnoses bij kinderen in twijfel te trekken, in het specifiek in acht genomen dat de ziekte bij eerdere generaties niet aanwezig was.
“Dat liet mij serieus kijken naar de artikelen van individuen die suggereerden dat ADHD niet echt is. - Ik keek naar de reden waarom zij dat stelden.” herinnert Ravenel zich.
Zijn conclusie? ADHD is B-E-D-R-O-G.
http://www.istockanalyst.com/article/viewiStockNews+articleid_2738820.html
laatste aanpassing
