Paringsgedrag
Niet alleen de vissen, maar ook ikzelf raakte nogal opgewonden toen de vissen veel interesse (anders dan normaal) voor elkaar gingen krijgen. Uit de literatuur had ik begrepen, dat het kweken van piranha's in gevangenschap zelden voorkomt. U begrijpt, dat ik hierover behoorlijk enthousiast raakte. Dergelijk gedrag begonnen de dieren te vertonen, toen ik ze ongeveer 1,5 jaar in bezit had. De vissen waren inmiddels uitgegroeid tot ca 20 cm en gedroegen zich zeer verdraagzaam ten opzichte van elkaar. Het eerste teken, dat erop wijst dat er wat te gebeuren staat, is dat het mannetje een plek uitzoekt (liefst een vlak stuk bodem) en hier zenuwachtig in de rondte gaat zwemmen met de bedoeling een vrouwtje in zijn territorium te lokken. Af en toe doet het mannetje een uitval en geeft het beoogde vrouwtje een kopstoot tegen haar flank. Op de uitgekozen plek gaat het mannetje kuiltjes in het zand blazen. Hij doet dit door met de kop naar beneden gericht krachtig water uit zijn bek te stuwen, zodat zanddeeltjes opzij worden geblazen. Zo ontstaat er een klein kraterlandschap en bleef er van mijn prachtige tenellusgazonnetje weinig over. Niet lang daarna zal het vrouwtje zich bij hem voegen en hetzelfde gedrag gaan vertonen. Deze activiteiten nemen enkele dagen in beslag. Het gedrag naar de overige groepsleden wordt overigens grimmiger en zo worden de confrontaties met elkaar onvriendelijker. De flanken van de vissen raken beschadigd, doordat zij naar elkaar uitvallen en met hun vlijmscherpe tanden elkaars huid beschadigen. Een deel van een vin moet er ook wel eens aan geloven. Heel ernstig is het meestal niet, maar extra oplettendheid is wel geboden. Wat mij verbaasde, was dat het gedrag van het paartje blijkbaar een aanstekelijke werking had op de andere dieren. Ook deze gingen met elkaar aan de haal. Een vrouw van 27 cm Uiteindelijk werden eieren afgezet. Trillend met de onderbuiken tegen elkaar werden de eitjes op de plaats van b estemming gedeponeerd. Dit proces neemt enkele uren in beslag. De eerste nesten leverden weinig op. Doordat de dieren nogal ruw omspringen met hun kroost en door het kleine aantal eieren, gelukte het me niet de jongen te redden. Intussen, geteisterd door rampspoed, verloor ik twee dieren. De overige - de grootste was inmiddels een beer van ca 27 cm - werden hierdoor niet ontmoedigd. In december 1999 kregen ze weer de geest en is er, met tussenpozen van 2 weken, driemaal afgezet. Een opmerkelijk feit is dat er nu twee mannen bij betrokken waren. Deze nesten waren aanzienlijk groter dan de vorige.
![Bron: http://home.hccnet.nl/van.el/pics/piranha5.jpg [img cacheid=0013064e000e45d60e4139f91a003bd6cf]http://home.hccnet.nl/van.el/pics/piranha5.jpg[/img]](/images/cache/0013064e000e45d60e4139f91a003bd6cf)