Dit is een behoorlijke lap tekst. Het betreft geen persoonlijk depressie verhaal ofzo, maar ik hoop hier wel mensen mee aan het denken te zetten in hun kijk op hun eigen depressie en de behandeling daarvan. Overigens kan dit ook heel goed gelden voor dingen als paniekaanvallen!
Ik heb een periode van ongeveer 4 á 5 maanden AD geslikt toen ik in een erg slechte periode verkeerde (drugs-gerelateerd). Daarna gewoon van de één op de andere gestopt. Als opstapje diende het wel goed om er bovenop te komen. Hij deed net die dingen die ik op dat moment nodig had.
Maar waar ik toen nog niet bij nadacht en nu wel is dat dat eigenlijk niet echt de bedoeling is van een depressie. Dankzij het pad dat ik toen daarna ging bewandelen en de boeken die ik begon te lezen, zijn mijn ogen behoorlijk open gegaan en ben ik behoorlijk anders tegen dit soort dingen aan gaan kijken.
Een depressie is niet zomaar een last die onderdrukt moet worden met chemische middelen. Een depressie heeft namelijk altijd een oorzaak. Of dat die oorzaak zich nou op een bewust niveau afspeelt of op een onbewust niveau. Er is altijd iets dat aan de depressie ten grondslag ligt! De depressie is niets meer dan een uiting daarvan; een symptoom. Wanneer er symptomen zichtbaar zijn van iets, dan is het niet meer dan normaal om te kijken wat de bron is waarvan dit symtoom afkomstig is. Zeker wanneer het gaat om je bloedeigen persoontje! Maar wat doen mensen in de Westerse maatschappij? Het nare gevoel zo snel mogelijk proberen kwijt te raken. Men durft niet dieper in zichzelf te kijken en wil deze schreeuw, vanuit het onderbewustzijn, niet de kans geven om vanuit dat diepe duister zijn stem te laten horen dat vraagt of dat het alsjeblieft aan de oppervlakte mag komen, zodat de pijn verwerkt kan worden en zo kan transformeren van pijn in kracht (of van duister naar licht).
Wat veel mensen niet weten is dat een depressie een moment van grote innerlijke verandering kan zijn in een mensenleven. Dat is waar het eigenlijk voor dient en wat het je kan brengen, mits je het toelaat. Juist dit soort zware momenten kunnen het meest leerzaam zijn van allemaal en hieruit kan de grootste persoonlijke groei ontstaan. In de westerse wereld is dit psychologisch besef er bij heel veel mensen niet. In andere culturen, waarin men vaak nog veel beter in contact staat met zichzelf, de natuur en what else more, is dit de manier hoe een depressie geïnterpreteerd wordt. Daar worden dergelijke momenten als zwaar, maar waardevol beschouwd. Men maakt hierdoor spirituele groei door.
Het is dan ook mijn advies aan mensen die met depressie kampen het eens op een andere manier te gaan bekijken dan dat mensen voorheen altijd gedaan hebben. Neem de signalen serieuzer en laat het aan het daglicht komen. Want vergeet niet: zolang je die pillen blijft slikken om het gevoel te onderdrukken, blijft de depressie ook net zo hard in je zitten. Maar dan in delen van jezelf waar je geen bewuste toegang en geen bewuste controle over hebt. Daar diep binnenin je, gaat het een eigen leven leiden. En al merk je er op bewust niveau misschien niet zo heel erg veel van (vaak wordt het ook normaal voor je; je went eraan), onbewust beïnvloed het je voortdurend! Je onderbewustzijn is de fundering van je bewustzijn, de basis waarop je bewustzijn steunt. Op een giftige grond kunnen onmogelijk gezonde bomen groeien!
Je zult dus nooit in je optimale innerlijke kracht komen te staan zolang je de bron van je depressie niet aan het daglicht laat komen en verwerkt. Dus je kiest in feite voor een leven dat hoogstens (nou wat zal het zijn?) voor 70% (?) tot z'n volle potentie kan komen doordat er altijd een soort van denkbeeldige ballon onder water gehouden moet worden.
Daar wil ik nog aan toevoegen dat het op onbewust niveau fysiologische reacties teweegbrengt (stress) die op den duur wellicht zelfs ziektes kunnen veroorzaken. Binnen de boeddhistische kringen gelooft men dat alle lichamelijke ziektes een geestelijk oorzaak hebben. Nu is dit wetenschappelijk nog niet bewezen, maar ik hou deze mogelijkheid wel open.
Mensen zeggen dan wel eens: "Ja maar mijn depressie komt doordat m'n hersenen uit zichzelf geen of te weinig serotonine aanmaken!" Dan kun je je het volgende afvragen: zijn wij mensen passieve ontvangers van de biochemische processen in ons lichaam? Zijn we slachtoffers? Of vinden die processen in ons lichaam (hersenen) plaats door de manier waarop wij in het leven staan? Oftewel: sturen wij deze processen niet misschien zelf, zij het op onbewust niveau... ? Hebben we in plaats van een passieve rol niet gewoon de actieve rol?
Adviezen voor mensen die er op rationeel niveau niet uitkomen (niet weten wat de diepere oorzaak is van de depressie, etc.) raad ik aan om eens (zoals iemand hierboven ook al zei) hypnotherapie te gaan proberen. Hierbij moet je niet denken aan de TV-hypnose! Bij Hypnotherapie wordt je in trance gebracht waardoor het gemakkelijker wordt om naar je onderbewustzijn te reizen om zo mogelijke oorzaken op te sporen die verband houden met je depressie. Regressietherapie kan hiervoor ook een hele goede mogelijkheid zijn (google maar eens om te kijken wat dat is). En zo zijn er vele wegen die naar Rome leiden. Het houdt echt niet op met de reguliere gezondheidszorg.
Zo, behoorlijk lange reply, maar wel informatief dacht ik zo.
Hopelijk kunnen mensen hier iets mee
![[img width=366 height=554 cacheid=000e9c1d00298ffd6c4d944d1a020e39e2]http://www.salagram.net/end1.jpg[/img]](/images/cache/000e9c1d00298ffd6c4d944d1a020e39e2 "Bron: http://www.salagram.net/end1.jpg")