dat ik 9 was werd ik naar het riagg gestuurd door me ex-stiefvader
hij dacht dat ik gek was ofzo de enigste die gek was is hij!!
Negatieve ervaring dus!
Ben eerst een tijdje naar bureau jeugdzorg geweest.. Daar konden ze me niet helpen dus ben ik doorverwezen naar het Riagg..
Ben ik een keer of 4 geweest en toen heb ik het zelf maar stop gezet.
Had niet het idee dat ze me daar van mn problemen af konden helpen..
Grappig dit topic....werpt toch weer een hele andere kijk op sommige mensen hier.........
En terwijl je niet gek was maar wel een behandeling nodig had deed het riagg mee met je stiefvader?
maar ja, eind goed al goed, woon nu lekker met me mams en broer alleen sinds 5 jaar en dat gaat super!! Kan niet beter
Riagg, erg gestandariseerd en by the book methodes.
Nooit echt het idee gehad dat ze echt luisterden of ook maar begrepen.
Een grote lamzakken bende is het. Heb vroeger ook bij RIAGG gelope omdat ik een erg onhandelbare puber was. (naar wat later bleek gewoon ADHD was...)Na een groepsessietje of 8 met lotgenoten in een kamer kwamen ze tot de conclusie dat het beter was als mijn ouders uit elkaar gingen. En dat werd aan mijn moeder vertelt door een 21 jarige stagaire
Ik heb maandag eindelijk een afspraak met m'n psychiater, heb hier 6 weken op moeten wachten
En wat zegt die mafkees: "er is op dit moment niets van therapie wat we je kunnen aanbieden, maar wij van de GGZ vinden dat mensen niet geholpen zijn met alleen een paar pillen".
Nog geen minuut daarna sta ik dus weer buiten met een recept voor 200 pillen en zei hij vrolijk, tot eind augustus.
Na een groepsessietje of 8 met lotgenoten in een kamer kwamen ze tot de conclusie dat het beter was als mijn ouders uit elkaar gingen. En dat werd aan mijn moeder vertelt door een 21 jarige stagaire
Wat heb jij dan in hemelsnaam dat ze er geen therapie voor kunnen aanbieden? Is er een diagnose gesteld?
Een diagnose is nog niet gesteld, eerst moet ik wachten tot mijn depressie over is. Eind augustus kijken ze wel weer verder.
Mensen die gezinnen uit elkaar trekken!!
Wel vind ik dat ze je te snel medicatie geven!!
dan is het alsnog je eigen keus of je het aanneemt of niet
Hun bieden je het aan en jij kan zelf ja of nee zeggen.
Klopt, maar iemand die in nood zit en een vertrouwenspersoon heeft die haar aanraad om medicatie te gaan gebruiken is zo overgehaald.....
omdat je denkt dat het zal helpen.
Maar aan de andere kant geef ik je groot gelijk. Chemisch vrolijk is niet echt vrolijk dus je schiet er niks mee op....
je kan door die medicijnen ook niet meer blij zijn. je bent gewoon een zombie, je kan je gevoelens niet meer uiten en je krijgt allemaal klachten.
Dus toen ben ik er eigenlijk mee gestopt, ook niet afgebouwd heel fout
enorm slecht ja. Heb ik met efexor ook gedaan en het leek net alsof ik 3weken de aarde niet met mijn voeten heb aangeraakt. Zwaar van de kaart. Maar Diazepam is niet zomaar een antidepressivatje. Kan zelfs zwaar verslavend zijn.
Voorbeelden hiervan zijn zweten en versnelde hartslag. Benzodiazepine-onthouding geeft ook trillende handen, misselijkheid en braken, angst en onrust
Je kunt idd beter vanuit jezelf te werk gaan. Kom je jezelf wel af en toe keihard tegen maar da leert wel het beste. Met medicijnen ben je toch onder invloed dus een andere jij... Maar er zijn genoeg mensen die zo hun hele leven ´leven´
Succes!!
Ben er zelf ook nog lang nie maar er zijn tenminste weer doelen om naar toe te streve. En er lopen er meer rond die struggele...Die gedachte troost altijd wel
Jullie gesprek eindigt eigenlijk met de conclusie dat je er zelf tegen aan moet gaan en dat wanneer je doelen/doelstellingen hebt dat je dan iets hebt om naar toe te werken.
Ik kan niet zonder doelstellingen en eerlijk gezegd begrijp ik het niet wanneer iemand geen persoonlijke doelstellingen heeft.
Ik zie Simone ook overal verschijnen.
Jullie gaven aan dat er nog een lange weg te gaan was en dan praat je al gauw over een stoornis.
als je geen doelen hebt om naar te streven geef je het vechten voor iets snel op, omdat je dan denkt dat je leven toch nooit zal verbeteren.
Maar als je niks kunt bereiken en je bent iedereen van wie je houdt kwijtgeraakt, dan heb je al snel geen doel meer.
Ik heb nu last van heel veel klachten die op borderline lijken, en ik heb last van heel veel angsten. Daarom loop ik bij het riagg, daar gaan ze nog een aantal testen doen om te kijken wat ik heb. De klachten die ik nu heb lijken heel veel op borderline of posttraumatische stress-stoornis, maar dat zijn ze nog aan het uitzoeken
Dan is daar het gemis van een stukje positieve instelling denk ik.
Ik zou bijna willen zeggen: Kom op joh, accepteer dit niet van jezelf, doe eens gek en draai alles.... maar zo simpel is het niet he?
Ik denk dat het accepteren en er aan werken het belangrijkste is, als je jezelf niet accepteerd zal je ook niet goed aan je probleem kunnen gaan werken.
Door meer negatieve dan positieve reacties over het RIAGG ben ik erg benieuwd hoe zwaar dit probleem eigenlijk wel niet is.
Je hoeft niet zozeer je ervaring te delen maar positief of negatief is al voldoende.
Alvast bedankt.
PS: als je niks te zeggen hebt doe het dan aub niet!!
Ik heb elke keer het gevoel dat ze me niet serieus nemen