Afschuw bij rechters zaak Suzanne Wisman
ASSEN - Suzanne Wismans moordenaar Henk van D. (46) wil zijn rechters laten geloven dat het 12-jarige basisschoolmeisje dat hij met zijn camper opzettelijk heeft doodgereden, zich eerst volkomen vrijwillig aan zijn seksuele begeerte had onderworpen.
't Ging heel soepel. Ze werkte mee. Ze voelde zich niet gedwongen" , beweert hij. Maar telkens als hij tijdens het urenlange moeizaam verlopende verhoor in de Assense rechtszaal wordt geconfronteerd met de gedetailleerde verklaringen die hij bij de recherche heeft afgelegd, over het slachtoffertje dat huilde, tegenstribbelde en schreeuwde dat zij naar pappa en mamma wilde, maar dat ze níéts zou vertellen, erkent hij schoorvoetend en mompelend: "Ja, dat zou wel kunnen..." En: " Toen hij het meisje eenmaal had betast, had hij het gevoel gehad niet meer terug te kunnen."
Suzannes moeder leest in de rechtszaal dapper maar rillend van emotie een roerende verklaring voor over haar lieve vrolijke dochtertje voor wie sinds haar negende paardrijden haar lust en haar leven was, en die op die noodlottige 12e december na een bezoek aan de manege in Musselkanaal, met haar rijlaarzen nog aan, werd binnengepraat in de camper van Van D., die overstuur was omdat hij bang was dat zijn vrouw Carola hem zou laten zitten.
"Hoe kan iemand zulke monsterachtige dingen doen met een kind?" vraagt Suzannes moeder. "Ik heb het gevoel dat de verdachte zichzelf als slachtoffer beschouwt (...) 't Liefst zou ik het recht in eigen hand nemen en hem pijn willen doen zoals hij Suzanne pijn heeft gedaan..."
Te kwaad
Zelfs doorgewinterde strafrechtsplegers als rechtbankpresident mr. J.J. Schoemaker en officier van justitie mr. J.L. van den Broek erkennen ter zitting dat ze het bij het doornemen van het dossier over de laatste uren van Suzanne soms zo moeilijk kregen, dat ze het opzij moesten leggen. Schoemaker: "Ik kreeg ongelooflijk veel medelijden met Suzanne. Ik kon het even niet bevatten." En, zich meteen richtend tot verdachte Henk van D.: "Maar ú heb ik nog geen traan zien laten."
Wat de moeder van Suzanne zegt over Van D.'s slachtoffergevoel blijkt te kloppen met de waarnemingen van psychiater en psycholoog, die hem hebben leren kennen als een man vol zelfbeklag, die vooral huilde over zijn eigen lot. "Maar ik heb óók gehuild om dat meisje!" haast de verdachte zich te zeggen. Hij zegt dat hij het allemaal "niet met een bewuste kop gedaan" heeft. 't Is hem overkómen.
Het is dezelfde man die gedetailleerd heeft verklaard hoe hij haar had overreden toen ze voor de auto stond. Toen hij een eind verderop haar lichaam in zijn spiegels had zien liggen, had hij de camper gekeerd en was hij met zo'n 55 kilometer per uur nog een keer over haar heen gedenderd. De vraag naar het waarom van zijn huiveringwekkende uitspatting blijft intussen vrijwel onbeantwoord. "Ik wilde warmte, aanhaligheid", geeft hij als uitleg voor de brute manier waarop hij Suzanne heeft bejegend. Het kind heeft lange tijd in doodsangst moeten verkeren, zegt de officier van justitie. Toen een eerste verkrachting in de camper Van D. niet had bevredigd, werkte hij haar, trekkend aan haar paarse sjaal, naar buiten en sleurde hij haar de bosjes in om zijn gerief te halen. Daar was meer ruimte. Volgens hem had het meisje tóén, kennelijk om hem te paaien, gezegd dat ze mee zou werken áls ze dan maar naar huis mocht. Maar hij zei nee.
Pedofiel
In de bosjes was het weer niet naar zijn zin. Hij sleurde haar terug. Sloeg en trapte. Liet haar tot haar middel tientallen meters door een sloot waden. En toen was ze hem gaan uitschelden voor pedofiel, zegt hij. Dat raakte hem diep, onderstreept hij. Want in zijn dorp Nieuw Buinen was hij - ten onrechte - door buren ook al voor pedofiel versleten. Kwáád werd hij.
Maar bij de politie heeft hij laten weten dat Suzannes dood, volgens een koelbloedige calculatie, noodzakelijk was om te voorkomen dat zij aangifte tegen hem zou doen: " Dat kon ik er niet meer bij hebben", heeft hij laten optekenen. Daarbij doelde hij op de spanningen tussen hem en echtgenote Carola, getreiter in de buurt en het afketsen van een lang voorbereide emigratie naar Denemarken. Verminderd toerekeningsvatbaar is hij bevonden, en er is gevaar voor herhaling. Het was een agressieve impulsdoorbraak, rapporteren deskundigen, getriggerd door krenkingen. Eigenlijk had hij zichzelf die avond van kant willen maken, zegt Henk van D. Maar nadat hij een handjevol pillen - onder andere tegen epilepsie - had geslikt, nuttigde hij toch nog maar even een kroket in een cafetaria. "Waarom hebt u uzelf niet doodgemaakt?" vraagt een rechter. "U was ermee begonnen. Maak 't dan af, zou ik denken." Uitspraak: 6 juli.
bron
ASSEN - Suzanne Wismans moordenaar Henk van D. (46) wil zijn rechters laten geloven dat het 12-jarige basisschoolmeisje dat hij met zijn camper opzettelijk heeft doodgereden, zich eerst volkomen vrijwillig aan zijn seksuele begeerte had onderworpen.
't Ging heel soepel. Ze werkte mee. Ze voelde zich niet gedwongen" , beweert hij. Maar telkens als hij tijdens het urenlange moeizaam verlopende verhoor in de Assense rechtszaal wordt geconfronteerd met de gedetailleerde verklaringen die hij bij de recherche heeft afgelegd, over het slachtoffertje dat huilde, tegenstribbelde en schreeuwde dat zij naar pappa en mamma wilde, maar dat ze níéts zou vertellen, erkent hij schoorvoetend en mompelend: "Ja, dat zou wel kunnen..." En: " Toen hij het meisje eenmaal had betast, had hij het gevoel gehad niet meer terug te kunnen."
Suzannes moeder leest in de rechtszaal dapper maar rillend van emotie een roerende verklaring voor over haar lieve vrolijke dochtertje voor wie sinds haar negende paardrijden haar lust en haar leven was, en die op die noodlottige 12e december na een bezoek aan de manege in Musselkanaal, met haar rijlaarzen nog aan, werd binnengepraat in de camper van Van D., die overstuur was omdat hij bang was dat zijn vrouw Carola hem zou laten zitten.
"Hoe kan iemand zulke monsterachtige dingen doen met een kind?" vraagt Suzannes moeder. "Ik heb het gevoel dat de verdachte zichzelf als slachtoffer beschouwt (...) 't Liefst zou ik het recht in eigen hand nemen en hem pijn willen doen zoals hij Suzanne pijn heeft gedaan..."
Te kwaad
Zelfs doorgewinterde strafrechtsplegers als rechtbankpresident mr. J.J. Schoemaker en officier van justitie mr. J.L. van den Broek erkennen ter zitting dat ze het bij het doornemen van het dossier over de laatste uren van Suzanne soms zo moeilijk kregen, dat ze het opzij moesten leggen. Schoemaker: "Ik kreeg ongelooflijk veel medelijden met Suzanne. Ik kon het even niet bevatten." En, zich meteen richtend tot verdachte Henk van D.: "Maar ú heb ik nog geen traan zien laten."
Wat de moeder van Suzanne zegt over Van D.'s slachtoffergevoel blijkt te kloppen met de waarnemingen van psychiater en psycholoog, die hem hebben leren kennen als een man vol zelfbeklag, die vooral huilde over zijn eigen lot. "Maar ik heb óók gehuild om dat meisje!" haast de verdachte zich te zeggen. Hij zegt dat hij het allemaal "niet met een bewuste kop gedaan" heeft. 't Is hem overkómen.
Het is dezelfde man die gedetailleerd heeft verklaard hoe hij haar had overreden toen ze voor de auto stond. Toen hij een eind verderop haar lichaam in zijn spiegels had zien liggen, had hij de camper gekeerd en was hij met zo'n 55 kilometer per uur nog een keer over haar heen gedenderd. De vraag naar het waarom van zijn huiveringwekkende uitspatting blijft intussen vrijwel onbeantwoord. "Ik wilde warmte, aanhaligheid", geeft hij als uitleg voor de brute manier waarop hij Suzanne heeft bejegend. Het kind heeft lange tijd in doodsangst moeten verkeren, zegt de officier van justitie. Toen een eerste verkrachting in de camper Van D. niet had bevredigd, werkte hij haar, trekkend aan haar paarse sjaal, naar buiten en sleurde hij haar de bosjes in om zijn gerief te halen. Daar was meer ruimte. Volgens hem had het meisje tóén, kennelijk om hem te paaien, gezegd dat ze mee zou werken áls ze dan maar naar huis mocht. Maar hij zei nee.
Pedofiel
In de bosjes was het weer niet naar zijn zin. Hij sleurde haar terug. Sloeg en trapte. Liet haar tot haar middel tientallen meters door een sloot waden. En toen was ze hem gaan uitschelden voor pedofiel, zegt hij. Dat raakte hem diep, onderstreept hij. Want in zijn dorp Nieuw Buinen was hij - ten onrechte - door buren ook al voor pedofiel versleten. Kwáád werd hij.
Maar bij de politie heeft hij laten weten dat Suzannes dood, volgens een koelbloedige calculatie, noodzakelijk was om te voorkomen dat zij aangifte tegen hem zou doen: " Dat kon ik er niet meer bij hebben", heeft hij laten optekenen. Daarbij doelde hij op de spanningen tussen hem en echtgenote Carola, getreiter in de buurt en het afketsen van een lang voorbereide emigratie naar Denemarken. Verminderd toerekeningsvatbaar is hij bevonden, en er is gevaar voor herhaling. Het was een agressieve impulsdoorbraak, rapporteren deskundigen, getriggerd door krenkingen. Eigenlijk had hij zichzelf die avond van kant willen maken, zegt Henk van D. Maar nadat hij een handjevol pillen - onder andere tegen epilepsie - had geslikt, nuttigde hij toch nog maar even een kroket in een cafetaria. "Waarom hebt u uzelf niet doodgemaakt?" vraagt een rechter. "U was ermee begonnen. Maak 't dan af, zou ik denken." Uitspraak: 6 juli.
bron
laatste aanpassing
