Nu het weer wat minder is geworden en de strand-lig-dagen weer afnemen, is het tijd voor enige reflectie. Zo eind mei was voor mij de eerste dag dat ik op het strand lag. Deze stranddag is mij speciaal bij gebleven. Niet vanwege het mooie weer of het prachtige uitzicht. Nee, meer vanwege de schok, de afschuw en de horror die mij werd aangedaan. Zo blij als dat ik het strand op ging, zo depressief kwam ik er weer af. Tuurlijk, ik ben me er ter degen van bewust dat het vroeg is, zo begin mei, al in de bikini dan wel badpak kunnen liggen op het strand. Ik snap heel goed dat menig fitness- programma nog niet is afgewerkt. Maar lieve mensen, ga dan alstublieft niet op het strand liggen.
Ik weet dat ik makkelijk praten heb, met mijn 1mtr82 lange lijf wat gevuld is met slecht 58 kilootjes, met dat lijfje waar geen spoortje vet op zit. Maar toch, mijn ogen worden toch elke keer weer vervuilt door andermans achterstallig, lichamelijk onderhoud.
Daar lag ik dan, in mijn bikini, naast een man, met zeer goed onderhouden lichaam (six-pack, borstspieren die regelmatig gebruikt worden, je weet wel, smakelijk om naar te kijken, prettig om aan te zitten). Maar helaas moest ik al snel concluderen dat dat niet de trend was op het strand aldaar.
Voor mij lag een wat ouder stel. Zij in een zwembroek, waar ze een aardig ruime 6 persoonstent van hadden kunnen maken, hij in een te krappe Speedo. Naast deze vreemde keuze in zwemkleding (al had ik het niet graag andersom gezien) verwendde zij mijn oogjes ook nog eens met een gebrek aan sportieve inzet. Iets wat zich duidelijk had afgetekend op haar dijen en zijn buik. Ook van hars, wax of scheermesjes hadden zij beide nog nooit gehoord wat resulteerde in flinke pakken shag over hun gehele lichaam verspreid.
Nee dan links van mij, daar zat een man van ergens achter in de 30, schat ik. Hij had zo’n prettige strakke zwemshort aan. Degene die dat in de mode heeft gebracht, mogen ze van mij ritueel slachten. In een Speedo zie je alles zitten, maar in zo’n belachelijk klein strak zwembroekje met pijpjes kan je ook nog eens zien of de heer in kwestie links- of rechts dragend is. Geloof me dat wil niemand weten!
Naast hem zat zijn vrouw, topless. En ik heb geen enkel probleem met topless zonnen, maar wel als de borsten van die vrouw, aan de onderkant rusten op haar schoot. Dames van deze wereld; ooit zijn er bikini’s met beugels en zelfs push-up bikini’s uitgevonden. Dus mochten uw tepels niet meer gezellig mee vooruit kijken, maar meer triestig naar de grond staren, dan is de tijd rijp om ze in het gareel te houden en dus gebruik te gaan maken van een bovenstukje wat helpt de zwaartekracht te bevechten.
Toen ik mijn hoofd oprichtte om de rest van het strand met een kritische blik te bekijken werd ik al niet veel vrolijker. Cellulitis lijkt wel de nieuwste mode, echt de kuilen die ik heb gezien op sommige dijen zijn niets vergeleken bij de kuilen van menig Duitser-met-schep. Mannen lijken fitness, of sport in het algemeen, wel met een grote boog te omzeilen, ik heb nagenoeg alleen buikspieren in ruste gezien. En ook de lagen wintervet waren op menig menselijk lichaam nog in grote overvloed aanwezig.
Begrijpelijk heb ik de rest van de middag gewoon mijn oogjes gericht om mijn prettig uitziende strandpartner. Ik heb daarnaast geprobeerd al die lichamelijke misstanden van mijn mede strandgenoten proberen te vergeten. Dat ik dit stukje heb geschreven bevestigd maar weer dat dat niet is gelukt.
Ik weet dat ik makkelijk praten heb, met mijn 1mtr82 lange lijf wat gevuld is met slecht 58 kilootjes, met dat lijfje waar geen spoortje vet op zit. Maar toch, mijn ogen worden toch elke keer weer vervuilt door andermans achterstallig, lichamelijk onderhoud.
Daar lag ik dan, in mijn bikini, naast een man, met zeer goed onderhouden lichaam (six-pack, borstspieren die regelmatig gebruikt worden, je weet wel, smakelijk om naar te kijken, prettig om aan te zitten). Maar helaas moest ik al snel concluderen dat dat niet de trend was op het strand aldaar.
Voor mij lag een wat ouder stel. Zij in een zwembroek, waar ze een aardig ruime 6 persoonstent van hadden kunnen maken, hij in een te krappe Speedo. Naast deze vreemde keuze in zwemkleding (al had ik het niet graag andersom gezien) verwendde zij mijn oogjes ook nog eens met een gebrek aan sportieve inzet. Iets wat zich duidelijk had afgetekend op haar dijen en zijn buik. Ook van hars, wax of scheermesjes hadden zij beide nog nooit gehoord wat resulteerde in flinke pakken shag over hun gehele lichaam verspreid.
Nee dan links van mij, daar zat een man van ergens achter in de 30, schat ik. Hij had zo’n prettige strakke zwemshort aan. Degene die dat in de mode heeft gebracht, mogen ze van mij ritueel slachten. In een Speedo zie je alles zitten, maar in zo’n belachelijk klein strak zwembroekje met pijpjes kan je ook nog eens zien of de heer in kwestie links- of rechts dragend is. Geloof me dat wil niemand weten!
Naast hem zat zijn vrouw, topless. En ik heb geen enkel probleem met topless zonnen, maar wel als de borsten van die vrouw, aan de onderkant rusten op haar schoot. Dames van deze wereld; ooit zijn er bikini’s met beugels en zelfs push-up bikini’s uitgevonden. Dus mochten uw tepels niet meer gezellig mee vooruit kijken, maar meer triestig naar de grond staren, dan is de tijd rijp om ze in het gareel te houden en dus gebruik te gaan maken van een bovenstukje wat helpt de zwaartekracht te bevechten.
Toen ik mijn hoofd oprichtte om de rest van het strand met een kritische blik te bekijken werd ik al niet veel vrolijker. Cellulitis lijkt wel de nieuwste mode, echt de kuilen die ik heb gezien op sommige dijen zijn niets vergeleken bij de kuilen van menig Duitser-met-schep. Mannen lijken fitness, of sport in het algemeen, wel met een grote boog te omzeilen, ik heb nagenoeg alleen buikspieren in ruste gezien. En ook de lagen wintervet waren op menig menselijk lichaam nog in grote overvloed aanwezig.
Begrijpelijk heb ik de rest van de middag gewoon mijn oogjes gericht om mijn prettig uitziende strandpartner. Ik heb daarnaast geprobeerd al die lichamelijke misstanden van mijn mede strandgenoten proberen te vergeten. Dat ik dit stukje heb geschreven bevestigd maar weer dat dat niet is gelukt.
