Column Gordon: ArenA
AMSTERDAM - Als drie ervaren ridders betraden we dit weekeinde voor de tweede keer de Amsterdam ArenA voor een vervolg op het megasucces van vorig jaar, Toppers in Concert! Je denkt dat je dan wel wat gewend bent, maar toch was het wederom een ongelooflijk spektakel. Het is bizar om zo veel mensen bij elkaar te zien en jouw hits en die van anderen luidkeels mee te horen zingen.
De ArenA was een vriendentempel geworden, een soort droomsamenleving waar men elkaar het licht in de ogen gunt, een arm om elkaar heen slaat en zelfs toereikt alsof ze allemaal vrienden waren. Zelfs Rita Verdonk, gekomen met man en dochter, zong uit volle borst de hits mee. Iedereen was er maar voor één ding en dat was de gezelligheid.
De oe's en de aa's hoorde je rondzingen bij binnenkomst van René hangend onder een luchtballon. Collega-diva Gerard arriveerde in stijl op de rug van een olifant en ik maakte mijn entree in een tien meter lange blauwe (nep)bontjas met vier koningspoedels in dezelfde kleur mee gespoten.
De ode aan Willy Alberti lieten de tranen stromen bij Ria en Willeke vanaf de koninklijke loge. Ik ben er trots op dat ik samen met die jongens zo veel mensen een onvergetelijke avond heb bezorgd, overladen met bloemen, kaarten en complimenten van alles en iedereen. Voor drie dagen voel je je even de artiest en die ster die anders zo ver van je bed staat als je bij de Appie Heijn weer netjes je boodschapjes staat de doen en alles op de loopband zet.
Dat contrast maakt dit vak ook zo leuk. 's Avonds de sterren van de hemel zingen en 's morgens je gewone dingen doen. Ik zeg gewoon, omdat het uitoefenen van ons vak niet normaal is. Er moet ergens een steekje los zitten als je voor zo veel mensen durft op te treden in dat soort outfits! Gerard kwam als een Pino van Sesamstraat tevoorschijn met een Braziliaanse verentooi op zijn rug, René kwam verkleed als Napoleon de bühne op en ik als Julius Caesar, compleet met minirok en lauwertak op mijn hoofd, de ArenA binnengewandeld. Normaalgesproken word je dan echt gedwongen opgenomen als je zo over straat gaat, maar bij ons begint iedereen te juichen en te klappen!
Maar nu is de rust wedergekeerd en kijk ik terug op een heel groot succes. Een succes waarvan ik even dacht dat ik dat, door mijn algehele lichamelijke malaise begin dit jaar, niet eens zou halen. Maar ik heb het gedaan! Ondanks de zware medicijnen die ik slik, stond ik te stralen en voelde me beter dan ooit. De energie die van het publiek af kwam, absorbeerde ik als een spons!
Ik kan honderduit praten over de show, maar dan moet je de dvd maar gaan zien of straks de tv-uitzending, want het verliest aan kracht als ik zou vertellen wat er allemaal is gebeurd. Het waren onwijs leuke maanden met mijn vrienden René en Geer, maar nu is het tijd om lekker voor mezelf te kiezen. Even weg uit de spotlights, even geen real life camera's om me heen, maar terug naar het echte leven.
Ik ben blij en heb een traan gelaten omdat mijn moeder er zaterdagavond bij was. Niemand heeft het gezien of gemerkt, maar ik heb het hele concert voor haar gezongen. Ik weet niet of ik er volgend jaar weer bij ben met De Toppers, want wat moet ik dan aantrekken en welke liedjes moet ik zingen? Ik heb geen flauw idee. We zien het wel... En mocht het zo zijn dat ik er weer sta, dan hoop ik je dat gevoel te kunnen geven waarmee dit weekeinde 170.000 mensen naar huis zijn gegaan.
AMSTERDAM - Als drie ervaren ridders betraden we dit weekeinde voor de tweede keer de Amsterdam ArenA voor een vervolg op het megasucces van vorig jaar, Toppers in Concert! Je denkt dat je dan wel wat gewend bent, maar toch was het wederom een ongelooflijk spektakel. Het is bizar om zo veel mensen bij elkaar te zien en jouw hits en die van anderen luidkeels mee te horen zingen.
De ArenA was een vriendentempel geworden, een soort droomsamenleving waar men elkaar het licht in de ogen gunt, een arm om elkaar heen slaat en zelfs toereikt alsof ze allemaal vrienden waren. Zelfs Rita Verdonk, gekomen met man en dochter, zong uit volle borst de hits mee. Iedereen was er maar voor één ding en dat was de gezelligheid.
De oe's en de aa's hoorde je rondzingen bij binnenkomst van René hangend onder een luchtballon. Collega-diva Gerard arriveerde in stijl op de rug van een olifant en ik maakte mijn entree in een tien meter lange blauwe (nep)bontjas met vier koningspoedels in dezelfde kleur mee gespoten.
De ode aan Willy Alberti lieten de tranen stromen bij Ria en Willeke vanaf de koninklijke loge. Ik ben er trots op dat ik samen met die jongens zo veel mensen een onvergetelijke avond heb bezorgd, overladen met bloemen, kaarten en complimenten van alles en iedereen. Voor drie dagen voel je je even de artiest en die ster die anders zo ver van je bed staat als je bij de Appie Heijn weer netjes je boodschapjes staat de doen en alles op de loopband zet.
Dat contrast maakt dit vak ook zo leuk. 's Avonds de sterren van de hemel zingen en 's morgens je gewone dingen doen. Ik zeg gewoon, omdat het uitoefenen van ons vak niet normaal is. Er moet ergens een steekje los zitten als je voor zo veel mensen durft op te treden in dat soort outfits! Gerard kwam als een Pino van Sesamstraat tevoorschijn met een Braziliaanse verentooi op zijn rug, René kwam verkleed als Napoleon de bühne op en ik als Julius Caesar, compleet met minirok en lauwertak op mijn hoofd, de ArenA binnengewandeld. Normaalgesproken word je dan echt gedwongen opgenomen als je zo over straat gaat, maar bij ons begint iedereen te juichen en te klappen!
Maar nu is de rust wedergekeerd en kijk ik terug op een heel groot succes. Een succes waarvan ik even dacht dat ik dat, door mijn algehele lichamelijke malaise begin dit jaar, niet eens zou halen. Maar ik heb het gedaan! Ondanks de zware medicijnen die ik slik, stond ik te stralen en voelde me beter dan ooit. De energie die van het publiek af kwam, absorbeerde ik als een spons!
Ik kan honderduit praten over de show, maar dan moet je de dvd maar gaan zien of straks de tv-uitzending, want het verliest aan kracht als ik zou vertellen wat er allemaal is gebeurd. Het waren onwijs leuke maanden met mijn vrienden René en Geer, maar nu is het tijd om lekker voor mezelf te kiezen. Even weg uit de spotlights, even geen real life camera's om me heen, maar terug naar het echte leven.
Ik ben blij en heb een traan gelaten omdat mijn moeder er zaterdagavond bij was. Niemand heeft het gezien of gemerkt, maar ik heb het hele concert voor haar gezongen. Ik weet niet of ik er volgend jaar weer bij ben met De Toppers, want wat moet ik dan aantrekken en welke liedjes moet ik zingen? Ik heb geen flauw idee. We zien het wel... En mocht het zo zijn dat ik er weer sta, dan hoop ik je dat gevoel te kunnen geven waarmee dit weekeinde 170.000 mensen naar huis zijn gegaan.
