Doornappel

Acid

28- Doornappel, bilzekruid, alruinwortel

Een indrukwekkende plant met witte of lichtpaarse bloemkelken en stekelige zaaddozen (ze doen denken aan het omhulsel van een kastanje) groeit in ons land vaak op vuilnisbelten en in rommelige hoekjes. Het is de roemruchte doornappel die samen met bilzekruid en alruimwortel of mandragora, de bekendste magische planten van Europa waren.

Ze werden vroeger gebruikt in heksenzalven en toverelixers. Intussen zijn deze kruiden in populariteit voorbijgestreefd door hennep en kaalkopjes. Het merkwaardige is dat die verboden zijn, terwijl de gevaarlijke doornappel en het bilzekruid vrij gebruikt kunnen worden. Het gebruik van doornappel is behoorlijk riskant. Vooral bij een te hoge dosering -en die heb je al gauw !- kunnen krankzinnigheid, bewusteloosheid en zelfs de dood het gevolg zijn. Wij hebben zelf vrij uitgebreid geëxperimenteerd met doornappel, bilzekruid en alruin, maar het gebeurt maar zelden dat je er een prettige ervaring mee hebt, wat niet wegneemt dat het soms leerzaam kan zijn.

Mocht je deze planten toch willen proberen; je kunt alle delen van doornappel en bilzekruid eten, als thee drinken of gedroogd roken. Tien zaadjes waarop je kauwt of thee van wat blaadjes brengen je al snel naar een schimmenrijk van gnomen en spinnekoppen. Roken is het veiligst, maar ook dat geeft een zeer zware trip.

De lichamelijke effecten zijn vrij snel waarneembaar; een kurkdroge strot, een merkwaardig soort "blindheid", waarbij bijvoorbeeld letters als vlooien over een bedrukte bladzijde springen. Niet lang daarna beginnen zeer zware hallucinaties. Deze kunnen dagenlang aanhouden, hoewel het effect van een kleine dosis meestal binnen een dag weer verdwijnt. Je betreed een schemerige wereld, die sterk doet denken aan de sprookjes van Grimm en aan griezelverhalen. De werking is bovendien zo sterk dat je al snel vergeet dat je iets hebt ingenomen. Je gaat helemaal op in het schimmenrijk.

Het gebruik van deze magische planten gaat terug tot in de verre oudheid. Ze zijn over de hele wereld bekend, van India tot Afrika en van Amerika tot Europa. Omdat heksen en tovenaars hun kruidenkennis maar zelden op schrift hebben gezet, moeten we te rade gaan bij andere culturen, waar nog tot op de dag van vandaag gebruik gemaakt wordt van de magische krachten van de doorn-appel en aanverwante planten.

Doornappel wordt niet alleen toegepast om vijanden uit te schakelen of slachtoffers buiten bewustzijn te brengen en met hen te doen wat de gifmenger wil; Indianenvolken als de Huichols, Tarahumara’s (bekend van Antonin Arnauds relaas in "De Peyotedans") en de Zuni’s gebruiken doornappel -in de Verenigde Staten bekend als Jimsonweed- bij bepaalde initiatierituelen. Deze zijn gericht op de dood van het oude ego, bijvoorbeeld bij de overgang van kind naar volwassenheid, en vinden plaats onder leiding van ervaren gidsen of shamanen. Zulke initiaties zijn bepaald geen lolletje en spelen zich vaak af op de rand van de dood. Bij de overgang van kind naar volwassene vindt een totale hersenspoeling plaats, waarbij de puber vergeet wie hij of zij voordien was. Zelfs de naam, de taal, de familie worden uitgewist in het geheugen en de puber moet helemaal opnieuw de dingen leren die voor een volwassene belangrijk zijn.

Een duizenden jaren lange ervaring heeft de shamanen geleerd hoe ze met deze planten moeten omgaan, maar toch vallen zelfs daar slachtoffers. Indiaanse deskundigen waarschuwen dan ook dat de doornappel onvoorspelbaar is en niet als experiment gebruikt worden. Zij noemen doornappel een "boze tovenaar"; peyote is een "goede tovenaar". Bilzekruid en alruimwortel hebben wij in Nederland nooit aangetroffen. We kennen deze planten uit Zuid-Europa en het gebied rond de Middellandse Zee. Over de alruinwortel deden vroeger al vreemde verhalen de ronde. Zo zouden ze onder galgen groeien, omdat het sperma dat gehangenen verliezen er de juiste mest voor schijnt te zijn.

Alruimwortel moet je bij volle maan uit de grond laten trekken door een hond die er met een touw aan is vastgebonden. De wortel, die vaak op een mens met twee beentjes lijkt, zou dan nog een gilletje slaken. Het kauwen op een stukje van deze wortel levert al snel een effect op als dat van de doornappel. Men beweert dat een gedroogde alruinwortel een uitstekende talisman tegen kwade invloeden is.


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Enkele ervaringen van vriendinnen, kennissen en onszelf: Een vriendin die ‘s avonds een kopje doornappel-thee dronk, zag in het donker opeens een groot monster dat haar vanuit een hoek van de kamer beloerde. Ze wist dat dit gedrocht haar zou bespringen als zij haar ogen er ook maar een moment van zou afwenden. Zo bleef zij de hele nacht naar het duistere, zacht golvende mormel staren. Toen de ochtend aanbrak en daglicht de kamer begon binnen te kruipen, zag ze dat het slechts een donker gordijn was dat zachtjes op de tocht bewoog...

Een andere vriendin begon snel een graf te graven waarin ze gedurende haar hele trip als een lijk heeft liggen griezelen. Ze werd stokstijf, voelde haar vlees wegrotten en de wormen uit haar oogkassen kruipen.

Een vriend zwierf rond over een slagveld waar duizenden gesneuvelden lagen te stinken terwijl er ook nog enkele zwaar gewonden kreunend rondkropen. Weer een ander veranderde in een wild zwijn en kroop knorrend rond op handen en knieën, terwijl hij zand, eikels en takken vrat. Een kennis at dertig zaden van de doornappel en belandde in een krankzinnigengesticht, waar hij drie jaar bleef.

Om het relaas compleet te maken ook een min of meer positieve ervaring: "Tijdens een doornappeltrip zat ik te lezen in een oeroud, ongelooflijke toverboek waarin alle antwoorden stonden op alle vragen die ik maar kon bedenken. Urenlang zat ik gefascineerd in het boek te bladeren, totdat het effect minder werd en ik me afvroeg wat dit in godsnaam voor een boek was en hoe het heette. Ik sloeg het dicht om de titel op het omslag te lezen en op hetzelfde moment was het boek weg en zat ik met lege handen. Helaas was ik naderhand niet alleen alle antwoorden vergeten, maar ook de vragen die ik het boek had gesteld."

bij deze plant is LSD kinderspel!!
dit is voor je lichaam puur vergif en daarbij komt nog dat je het geestelijk ook zeer onprettig ervaard, naja er zullen vast wel een paar eigewijze mannetjes het tog doen.. maar daar lezen we binnekort hun leuke verhalen over...

DOORNAPPEL,

deze plant is zogeheten naar de met stekels bezeten vrucht, bevat hyoscyamine (als het bilzenkruid) en atropine (als het doodkruid).
de gedroogde bladeren worden verpoederd en dan gebrand of gerookt tegen astma, daar het de luchtwegen ontspant.
men geeft het ook, homeopatisch tegen epilepsie.
onverdunt geeft het namelijk hallucinaties en terwille daarvan wordt het wel opzettelijk gerookt, of men trekt er thee van, die men met melk en suiker drinkt.
als spoedig worden de mond en keel droog, de pupillen vergroot, men wordt duizelig en begint onsamenhangend te praten, ziet allerlei vreemde dieren omzich heen, heeft het gevoel te vliegen en in verband daarmee de neiging om het raam uit te springen.
men wordt een gevaar voor zichzelf.
wat de patient allemaal vertelt, ontbloot zijn onderbewustzijn.
naderhand weet hij daar totaal niets meer van, dan is het weer verdrongen.
na enige uren (of weken) is het vergif blijkbaar uitgewerkt.
men kan dit echter veel eerder neutraliseren door norit, koffie of alcohol.
de werking van dit vergif is kennelijk het uitschakelen van het IK, van de zelfbeheersing, die de ongewenste verlangens en neigingen van de levenspool onderdrukt.
waardoor immers zo vaak astma ontstaat.
door het verdrongen worden zijn de neigingen vaak verminkt, het ik acht ze belachelijk of minderwaardig, vandaar de vreemde diervormen waarin ze optreden.

Na, LSD blijft in principe nog altijd een van de sterkste tripmiddelen

Deze plant wordt nogsteeds door shamanen gebruikt voor inzichten en contact met de goden, ik geloof van harte dat dit iets is voor de zeer ervaren psychonaut maar anderzijds kun je deze plant niet puur vergif noemen.