Devil May Cry 3

03/00/05

anders ga je hem nu nog uitspelen

Devil May Cry 3 was voor zijn release in de VS en Europa al berucht. De import-geeks waarschuwde de horde al over de moeilijkheidsgraad van de game. De developers wilden de game een uitdaging maken, maar maakten ze het niet té moeilijk voor het gros van de gamers? Toen ik begon merkte ik vrij weinig. Er kwam een korte inleiding over wie en wat, en vervolgens komt er een cut-scene waarin Dante door een paar reapers als een saté wordt doorboord. Je merkt dan eigenlijk hoe cool Dante wel niet is, want hij blijft ongedeerd. Met de blades van de messen die nog uit zijn lichaam steken gaat hij vervolgens de massa te lijf op zo'n manier dat je handen gaan jeuken om te beginnen.

Eenmaal begonnen is alles koek en ei. Je slasht een beetje, je loopt een beetje en hóp! Door naar mission 2. Opeens werd alles een stuk lastiger, de eerste puzzel was vrij makkelijk, maar je vijanden leefden een stukje langer waardoor mijn duim in een zekere mate vermoeid raakte door al het hack 'n slashwerk. Eenmaal bij de baas aangekomen ben ik binnen drie klappen dood. Na nog een aantal pogingen begint de frustratie aan mij te vreten. Op een gegeven moment was ik gewoon zo vaak doodgegaan dat "Congratulations, you've just unlocked Easy Mode!" op mijn beeld verscheen. Dit bood hoop, maar ik voelde me diep van binnen wel beledigd

Als je eenmaal met de easy mode bezig bent dan weet je gewoon zeker dat je alles nog een keer gaat spelen omdat je normal ook wilt uitspelen. Het mooie is dat het spel opgedeeld is in missies waartussen gesaved kan worden. Als je besluit te stoppen kan je op elk moment weer kiezen welke missie je wilt spelen en op welke stand. Kortom, de moeilijkheidsgraad van deze game is gewoon een uitdaging, en zeker geen reden om dit spel niet te spelen.

Advertionrpg

Naast de moeilijkheidsgraad van de game was er ook een hoop te doen over wat voor een 'soort' game het nou eigenlijk was? Eerlijk gezegd kan ik heel slecht spellen indelen in een bepaalde categorie. Eigenlijk bedekt deze game een hoop categorieën waardoor het gewoon een stuk aantrekklijker wordt om te spelen. Als eerste is het een hack 'n slash actiongame. Je trekt je zwaard, basht op wat knoppen en je hebt al een paar vijanden genadeloos afgeslacht. Daarnaast is het ook nog mogelijk om pistolen te trekken en een volle lading lood per luchtpost te versturen, dus het is tot op zekere hoogte ook een shooter. Nu zijn er ook nog puzzels die opgelost moeten worden, en ik weet zeker dat je sommige plekken wel vaker dan één keer moet bezoeken wil je verder kunnen komen waardoor dit spel ook nog een adventure stempeltje krijgt.



Het enige sprankje RPG dat er in de game zit is de zogenaamde stylekeuze. Je kan namelijk voor de O-knop een style kiezen aan het begin van het level, wat ook een tactische keuze is. Zo kan je defense kiezen, of een weapon spray, maar ook een zwaardaanval of een vluchtpoging. Hoe vaker je een einde maakt aan vijandige levens, hoe meer experience je krijgt met een bepaalde style, hoe beter ontwikkeld die raakt waardoor je dus ook kunt levelen met stylekeuzes. Verder krijg je in het spel ook nog een lading nieuwe wapens waar ook nog keuzes uit gemaakt moeten worden, dus een goede voorbereiding is het halve werk!



De wapens, bewegingen en de omgeving zorgen voor een snelle actie. Ik raakte zelf erg geïnspireerd door de cut-scenes waarin de meest geweldige combo's uitgevoerd werden die ik vervolgens maar al te graag na probeerde te doen. Het handjesvasthoudt-gehalte is vrij laag bij de puzzels waardoor ze lekker uitdagend zijn en het spel een goede levensduur krijgt.

Graphics en Geluid

Het uiterlijk van de game is uitstekend. De personages zien er goed uit, de levels zijn mooi en de animaties zijn uitstekend. Het enige wat mij een beetje stoorde, was het camerastandpunt in de game. In sommige kamers is er een vaste plek voor de camera die dus niet bewogen kan worden. Hierdoor is het dus een stuk moeilijker bewegen tussen vijanden. Ook heb je soms last van de camera die naar het gezicht van het personage kijkt. Je ziet dus Dante zelf van voren en alles wat er achter hem staat, maar je kan niet zien wat er voor hem staat zodat je zomaar verrast kan worden. Het is in sommige kamers dan wel mogelijk om de camera te draaien met de analoge stick, hoewel dit ook geen uitkomst is want het draaien van de camera gaat tergend langzaam.




Wat misschien niet voor iedereen leuk kan zijn, is de muziek. Er zit vrij ruige metal-muziek bij, die in mijn ogen prima aansluit bij de ruige gameplay en het hack 'n slashwerk. Voor de wat rustigere mensen is het dus ook mogelijk om de muziek uit te zetten. De geluidseffecten zijn ook erg goed. Het bottenbreek geluid als er weer een reaper op de grond ligt is toch mijn favoriet.

Conclusie

Devil May Cry 3 is een vermakelijke game van een hoogwaardig niveau. Het feit dat Normal zó moeilijk is betekent niet dat het normaal is. Het is wel uitdagend, maar ik weet zeker dat niet iedereen een game wil spelen als uitdaging, eerder ter vermaak. Desondanks is dit een top-game. Hij speelt heerlijk, het ziet er mooi uit en je bent wel een tijdje bezig voordat je bij de eindstreep bent beland. De mensen die op easy verder gaan zijn absoluut geen mietjes, als je maar wél de normal-mode uitspeelt.

Minimale systeemeisen:

N/A

Aanbevolen systeemeisen:

N/A

Pluspunten:
+ Uitdagend
+ Snelle actie
+


Minpunten:
- Normal is al moeilijk genoeg
- Soms lastige camera besturing
-


Gameplay 85%
Fun 80%
Levensduur 95%
Graphics 80%
Geluid 85%
Originaliteit 85%
Reviewerscore 87%
Totaal: 85%