ZonneTopic

Magnetisch Portaal verbindt de Aarde met de Zon


Gedurende de tijd die het kost om dit artikel te lezen, zal er hoog boven je hoofd iets plaatsvinden dat voorheen door geen wetenschapper geloofd werd. Een magnetisch portaal zal zich openen, waarbij de aarde verbonden wordt met de zon – een portaal van vele miljoenen kilometers lang. Tonnen geladen deeltjes vliegen door de opening voordat deze weer sluit, ongeveer op het moment waarop je het einde van dit artikel bereikt hebt.
Magnetisch Portaal verbindt de Aarde met de Zon



Wetenschappers weten al lang dat de aarde en de zon met elkaar verbonden moeten zijn. De magnetische schil rond de aarde is immers gevuld met deeltjes die afkomstig zijn van de zon. Deze deeltjes reizen mee met de zonnewind en penetreren vervolgens de magnetische verdedigingswal van de aarde. De deeltjes dringen binnen via magnetische lussen die helemaal tot aan de zon teruggeleidt kunnen worden.

De wetenschap was van mening dat deze verbinding permanent was en dat de zonnewind op ieder moment de aarde kon bombarderen. Dit blijkt nu onjuist te zijn: de verbindingen helemaal niet stationair, maar juist zeer kortdurend en dynamisch. Dit soort verbindingen staan nu bekend als flux transfer events (FTE’s). Ze ontstaan ongeveer als volgt.

Aan de dagzijde van de aarde drukt het magnetisch veld van de aarde tegen dat van de zon. Iedere 8 minuten versmelten deze velden tijdelijk, een zogenaamde “reconnect” of herschikking. Hierbij wordt een portaal geopend waardoor deeltjes naar binnen kunnen vliegen. Het portaal neemt de vorm aan van een magnetische cilinder, die zo breed als de aarde is. Het bestaan van deze cilinders is nu onomstotelijk aangetoond door een internationale vloot van negen ruimtesondes (de vier Cluster-sondes van ESA en de vijf THEMIS-sondes van NASA).

In dit artikel word een relatie gelegd tussen verhoogde zonneactiviteit en het menselijke gedrag, het blijkt dat de zon daar een grote invloed op heeft..

1 invloed van leiders op de massa.
2 nieuwe frisse ideen die zich opdoen bij de massa.
3 prikkelingen worden groter door het aanwezig zijn van; a single fysics center(de zon).
4 de omvang van massale bewegingen.
5 integratie en individualisatie van de massa.


Sunspots and Human Behavior

The recent Solar Maximum gives us a wonderful opportunity to observe the Sun in action. Borderland Sciences has been investigating the relationship of the Sun and human behaviour for many years, and we are quite confident that we can predict behaviours based on sunspot fluctuations over very short and long durations within the Solar Cycle of 11 years. Historically, research has been conducted to link the 11 year cycle of the sun to changes in human behavior and society. The most famous research had been done by professor A.L. Tchijevsky, a Russian scientist, who presented a paper to the American Meteorological Society at Philadelphia in the late 19th century. He prepared a study of the history of mass human movement compared to the solar cycle, beginning with the division of the Solar cycle into four parts: 1) Minimum sunspot activity; 2) increasing sunspot activity; 3) maximum sunspot activity; 4) Decreasing sunspot activity. He then divided up the agitation of mass human movements into five phases:

1) provoking influence of leaders upon masses

2) the "exciting" effect of emphasized ideas upon the masses

3) the velocity of incitability due to the presence of a single psychic center

4) the extensive areas covered by mass movements

5) Integration and individualization of the masses

By these comparisons he constructed an "Index of Mass Human Excitability" covering each year from 500 B.C. to 1922 A.D. He investigated the histories of 72 countries in that period, noting signs of human unrest such as wars, revolutions, riots, expeditions and migrations, plus the number of humans involved. Tchijevsky found that fully 80% of the most significant events occurred during the years of maximum sunspot activity. He maintained that the "exciting" period may be explained by an acute change in the nervous and psychic character of humanity, which takes place at sunspot maxima.
Tchijevsky discovered that the solar minimum is the lag period when repression is tolerated by the masses, as if they lacked the vital energy to make the needed changes. He found that during the sunspot maximum, the movement of humans is also at its peak. Tchijevsky's study is the foundation of sunspot theory on human behavior, and as Harlan True Stetson, in his book Sunspots and Their Effects (available from BSRF), stated, “Until, however, someone can arrive at a more convincing excitability quotient for mass movements than professor Tchijevsky appears yet to have done, scientists will be reluctant to subscribe to all the conclusions which he sets forth.” Stetson did acknowledge that the mechanism by which ultraviolet radiation is absorbed was still a puzzle biologists had to solve.

The mechanism behind the stimulation of human behavior is still a mystery, but the theories of Georges Lakhovsky may shed some light. He considered his book, The Secret of Life (reprinted by BSRF), the extension of a scientific hypothesis of a new theory of life. The Sun is one of Earth’s primary sources of cosmic radiation. While the Sun does produce its own radiations, solar winds actually capture passing cosmic dust and radiation and blow it into the earth’s atmosphere. While it may seem frightening to some, this can actually be considered the Primal Vibration that sets the cells vibrating with Vital Force. This is the Prana, that Cosmic Breath, which is meant to vitalize man, and is the source for our evolution.

Dr. George Crile, a distinguished American surgeon, studied the sun in light of its radiant energy. In the ‘Preliminary Remarks’ to Lakhovsky’s The Secret of Life, Professor d’Arsonval quotes Crile: “It is clear that radiation produces the electrical current which operates adaptively the organism as a whole, producing memory, reason, imagination, emotion, the special senses, secretions, muscular action, the response to infection, normal growth, and the growth of benign tumours and cancers, all of which are governed adaptively by the electric charges that are generated by the short wave or ionizing radiation in protoplasm.”

He felt that the entire energy system of living beings is controlled by radiant energy and electrical forces. D’Arsonval points out that Lakhovsky and Crile found that living cells are electrical cells functioning as system of generators, inductance lines, and insulators. The underlying mechanism is the oscillating circuit. An oscillating circuit is a circuit containing inductance and capacity, which when supplied energy from an external source, is set in electrical vibration and oscillates at its natural frequency. D’Arsonval explains further that a conductor is said to possess inductance if a current flowing through it causes a magnetic field to be set up round it. The capacity of a condenser of an isolated body is a measure of the charge of the quantity of electricity it is capable of storing. From such a circuit, energy is readily given off in the form of waves. According to Lakhovsky, the nucleus of a living cell may be compared to an electrical oscillating circuit. The nucleus consists of tubular filaments, chromosomes, mitochondria, made up of insulating material and filled with a conducting fluid containing all the mineral salts found in sea water. These filaments are thus comparable to oscillating circuits endowed with capacity according to a specific frequency.

The cosmic radiation from the Sun is a blessing of Vital Force. As Lakhovsky has postulated, it is the cosmic radiations that give the cells their vibrant oscillations. While the sunspot maxima is occurring, the solar flares and the subsequent geo-magnetic reactions effect the many subtle reactions that take place within our bodies at the atomic level. It has been theorized that this has a direct relationship to the metabolism of the body. We know it is the subtle magnetism of positive and negative charges that pulls certain particles across membranes in cells to produce energy. These magnetic exchanges result in the stimulation of enzymes and the production of energy like ATP..

lees verder op:Borderlands

Zonnevlekken en Menselijk Gedrag
­


zonnevlek1.jpg picture by niburu-event

De recente Solar Maximum geeft ons een geweldige kans de zon in actie te observeren. Borderlands Sciences onderzoekt al jaren de relatie tussen de zon en het menselijk gedrag en we zijn behoorlijk zeker dat we gedrag kunnen voorspellen gebaseerd op zonnevlek fluctuaties over zeer korte en lange periodes binnen de Solar Cyclus van 11 jaar. Historisch gezien is er onderzoek gedaan naar de link tussen de 11 jarige cyclus van de zon en veranderingen in het menselijk gedrag en de samenleving. Het meest bekende onderzoek is gedaan door professor A.L. Tchijevsky, een Russische wetenschapper die in de 19de eeuw hierover een verslag uitbracht aan de 'American Meteorological Society' in Philadelphia. Hij bereide een studie voor over de geschiedenis van massa menselijke beweging in vergelijking tot de zonnecyclus; beginnend met de verdeling van de Solar Cyclus in 4 delen:

1) Minimale zonnevlek activiteit, Solar Minimum

2) Toenemende zonnevlek activiteit

3) Maximale zonnevlek activiteit, Solar Maximum

4) Afnemende zonnevlek activiteit.

Vervolgens verdeelde hij de beweging van massa menselijke beweging in 5 fases:

1) Ontwikkeling invloed van leiders op de massa

2) Het "aanstekelijke" effect van benadrukte ideeën op de massa

3) De snelheid van aanstekelijkheid dankzij de aanwezigheid van één enkel

psychisch centrum

4) De uitgebreide gebieden bedekt door massa beweging

5) De integratie en individualisatie van de massa

Met deze vergelijkingen construeerde hij een "Index of Mass Human Excitability" strekkende over de tijd van 500 voor Christus tot 1922 na Christus. Hij onderzocht de geschiedenis van 72 landen in die periode lettende op tekens van menselijke onrust zoals oorlog, revolutie, rellen, expedities en emigraties, plus het aantal mensen betrokken. Tchijevsky ontdekte dat 80 % van de meest belangrijke gebeurtenissen gebeurde gedurende de jaren van maximale zonnevlek activiteiten, ofwel Solar Maximum. Hij argumenteerde dat de "aanstekelijk" periode kan worden uitgelegd door een acute verandering in de nervositeit en psychische karakter van de mens; wat gebeurt er tijdens Solar maximum.

Tchijevsky ontdekte dat het Solar minimum de achterblijf periode is wanneer onderdrukking wordt getolereerd door de massa, alsof ze de vitale energie missen die nodig is voor verandering. Hij ontdekte dat tijdens Solar maximum de beweging van mensen op zijn top is. Tchijevsky's onderzoek is het fundament van de zonnevlek theorie over menselijk gedrag. Zoals Harlan True Stetson; in zijn boek over "Sunspots and Their Effects" zei: "Todat, echter, iemand aankomt met meer overtuigende aanstekelijkheids quotiënt over massa beweging dan professor Tchijevsky schijnt te heeft gedaan, zullen wetenschappers afkerig zijn bij te dragen aan alle conclusies voortkomend uit zijn onderzoek." Stetson gaf toe dat het mechanisme waarbij ultraviolette straling is geabsorbeerd nog steeds een onopgeloste puzzel is voor biologen.

­

Het mechanisme achter de stimulatie van het menselijk gedrag is nog steeds een mysterie, maar de theorieën van Georges Lakhovsky zouden hier een licht op kunnen schijnen. Hij beschouwde zijn boek, The Secret of Life, een aanvulling op een wetenschappelijke hypothese over een nieuwe theorie over leven. De zon is een van de aardse hoofdbronnen van kosmische straling. Terwijl de zon zijn eigen straling produceert, vangen zonnewinden de passerende kosmische stof en straling en blazen het recht in de aardse atmosfeer. Dit kan beangstigend klinken voor sommige maar kan eigenlijk beschouwd worden als de Primal Vibration, de primaire vibratie, die alle cellen doet vibreren met Vitale Kracht. Dit is de Prana, de Kosmische Adem, bedoeld om de mens levenskracht te geven en de bron van onze evolutie.

Dr. George Crile, een vooraanstaande Amerikaanse chirurg, onderzocht de zon in het licht van zijn stralende energie. In de 'Voorlopige Conclusies' van Lakhovsky's The Secret of Life, Professor d'Arsonval quotes Crile: "Het is duidelijk dat straling voort brengt de elektrische stroming die aanpasbaar het organisme in zijn geheel bedient, voort brengend herinneringen, rede, verbeelding, emotie, de speciale zintuigen, afscheidingen, spier acties, de reactie op infecties, normale groei en de groei van goedaardige tumoren en kankers, alle beheerd door elektrische pulsen gegenereerd door de korte golf of ioniserende straling in protoplasma."

Hij vond dat het gehele energie systeem van levende wezens is gecontroleerd door stralende energie en elektrische krachten. D'Arsonval concludeert dat Lakhovsky en Crile vonden dat levende cellen, elektrische cellen zijn die functioneren als een systeem van generatoren, inductie lijnen en isolatoren. Het onderliggende mechanisme is het oscillatie circuit. Een oscillatie circuit is een circuit met zowel inductie als capaciteit, wat wanneer er genoeg energie toegevoerd word vanuit een externe kracht, elektrische vibreert en oscilleert op zijn natuurlijke frequentie. D'Arsonval legt verder uit dat een conductor zulke inductie bezit wanneer er een stroom door heen gaat en er omheen een magnetisch veld veroorzaakt. De capaciteit van de condensator van een geïsoleerd lichaam hangt af van de lading en hoeveelheid elektriciteit die het in staat is op te slaan. Van zo'n circuit komt energie af in de vorm van golven. Volgens Lakhovsky kun je de kern van een levende cel vergelijken met een elektrisch oscillerend circuit. De kern bestaat uit buisvormig vezels, chromozonen, mitochondrium, gemaakt van isolerend materiaal en gevuld met een geleidende vloeistof dat alle mineraal zouten bevat die gevonden worden in zeewater. Deze vezels zijn zo vergelijkbaar met oscillerende circuits begiftigd met de capaciteit passend bij een specifieke frequentie.

De kosmische straling van de zon is een zegening van Vitale Kracht. Zoals Lakhovsky stelt: het is de kosmische straling die cellen hun krachtige oscillatie geeft. Terwijl de solar maxima aan de gang is, beïnvloeden de solar flares en de opvolgende geo-magnetische reacties de vele subtiele reacties die plaats vinden in ons lichaam op atomisch niveau. Er wordt over getheoretiseerd dat dit in directe relatie staat tot de stofwisseling van het lichaam. We weten dat het, het subtiele magnetisme van positieve en negatieve ladingen is dat zekere deeltjes over de membranen in cellen trekt om energie te produceren. Deze magnetische uitwisselingen resulteren in de stimulatie van enzymen en de productie van energie zoals ATP. De toename van doordringende golven tijdens een zonnestorm veroorzaakt stimulatie in de elektrochemische reacties in het lichaam. Tchijevsky identificeerde verder correlatie tussen verandering in Solar magnetische activiteit met biologische processen. In het licht van Lakhovsky's theorie; zijn eigen woorden: " … met de hulp van elementaire analogieën, is de cel, de essentiële organische eenheid in alle levende wezens, niets meer dan een elektromagnetische resonator in staat stralingen van heel hoge frequentie uit te zenden en te absorberen."

Een geloofwaardig mechanisme is gegeven om te begrijpen wat voor stimulerende effecten de straling van de zon heeft op het menselijke gedrag. In een uittreksel getiteld: 'Automated Experiment on Macro-fluctuation Monitoring' constateren Bruns A.V. en Visolimsky B.M. eveneens een relatie tussen Solar activiteit en biochemische reacties. "Fenomeenlogisch verkregen data kan worden behandeld als een effect van de oppervlakte (gecontroleerd door Solar activiteit) van de fysisch-chemische bewegingsleer. Dit effect was gerealiseerd, klaarblijkelijk door de mechanisme die lijken op nucleaire magnetische resonanties in het geomagnetische veld." In een andere historische studie schrijft Suitbert Ertel in zijn artikel "Synchronous Bursts of Activity in Independent Cultures; Evidence for Extraterrestrial Connections" dat bewijs is gepresenteerd dat suggereert dat er een link is tussen historische oscillaties van wetenschappelijke creativiteit en zonnecyclus variatie. Eddy's ontdekking over abnormale seculaire periodes van zonne-inactiviteit (Maunders minimum type) geeft de mogelijkheid de laatste hypothesen te testen. Gebruik makend van tijd series van vooruitgangsjaren van scheppers in wetenschap, literatuur en kunst. (600-1800 N.C.) Zoals verwacht:

1) Culturele vooruitgang grafieken tonen gemerkte discontinuïteiten (uitbarstingen) na de insertie van seculaire zonne-excursies in zowel Europa als China;

2) tijdens perioden van uitgestrekte zonne-excursies, uitbarstingen van creativiteit in kunst, literatuur en wetenschap volgde elkaar op met rust periodes van ongeveer 10-15 jaar;

3) De bekende regulariteiten van culturele voortbrengselen zijn prominent met opvallende scheppers. Ze verminderen met normale professionelen. De gehypotheseerde buitenaardse connecties van menselijke cultuur wordt zo versterkt.

Dit bewijs lijkt te laten zien dat tijdens de maxima van zonnevlek activiteit menselijk gedrag wordt gestimuleerd.

Er is Russisch onderzoek dat een toeneming toont van hartproblemen tijdens de zonnevlek maxima. De zonneactiviteit verergert waarschijnlijk alleen een al bestaande conditie en niemand suggereert dat mensen dood neer zullen vallen op straat. We kunnen deze stres van zonneactiviteit op de biologie van levende dingen zien als een evolutionaire agent die de oude en zieke uitschakelt en degene versterkt die mee kunnen resoneren met haar stralingen. In zijn 'Voorlopige Conclusies' van Lakhovsky's The Secret of Life, geeft professor d'Arsonval verscheidene voorbeelden van onderzoek gedaan in de laatste honderd jaar dat toont dat de meest heftige effecten van zonneactiviteit gebeuren tijdens een zonnevlek minima. Hij merkt op uit het British Medical Journal, 7 en 14 maart van 1936 dat zowel Kolonel C.A. Gill en Dr. Conyers Morrel toenames ontdekten in pandemieën van dodelijke ziektes tijdens de periodes van minimale zonnevlek activiteit. In Gill's studie toonde hij dat elke pandemie van malaria sinds de zonnevlek archieven zijn bijgehouden gebeurde wanneer de zonnevlek getallen het laagst waren.

Vergelijkbare trends werden geobserveerd in Oost Afrika en overal anders met Gele koorts epidemieën sinds 1800 gebeuren tijdens de zonnevlek minima. Dr. Conyers Morrel ontdekte ook dat "…golven van epidemische ziekten over aanzienlijke periodes vertonen een zeer hechte correspondentie met de fases van zonnevlek perioden. Difterie, Tyfus en dysenterie schijnen te bloeien wanneer er een afwezigheid van zonnevlek activiteit is. We zien ook een toename van ziekte in Solco W. Tromp's studie. Zonder de stimulatie van de zon gaat de gezondheid van de mens achteruit. Het immuun systeem reageert minder tijdens de solar pauze en ziektes krijgen makkelijker grip op het lichaam. Niet alleen de gezondheid van de mens maar van het Leven zelf schijnt gehinderd tijdens de afwezigheid van zonneactiviteit.

William Hershel schreef in 1801: "Het is waarschijnlijk wanneer we de periode tussen 1650 en 1713 analyseren, en oordelend naar de normale graan oogsten, dat een schaarsheid van vegetatie voorkomt wanneer de zon vrij schijnt te zijn van zonnevlekken." De beknelde staat van het metabolisme en het ontbreken van eten in Agricultural centrums kan heel uitnodigend hebben geleken voor de Mongolen. Goncharov zegt in een uittreksel over de "Asian Nomadic Invasions and Solar Cycles": 'Van de 4e tot de 16de eeuw was de Centraal Aziatische Steppe de wieg van een serie van grote nomadische stammen invasies in de Agricultural regio's van Europa, China en Zuid Azië. Deze invasies hadden allemaal soortgelijke eigenschappen. Ze kwamen op in de middelste breedtegraad en gebeurde elke 160-220 jaar- precies na Solar verval."

Zon straalt maximaal: geen vlekken!


Afgelopen woensdag waren er geen zonnevlekken op de zon te zien. Een zonnevlekkenaantal van nul is het gevolg van het feit dat we tussen twee zonnevlekkenperiodes zitten: namelijk nummer 23 en 24.

De zon straalt nu perfect naar ons toe, zonder de verhinderingen die vaak zichtbaar zijn als donkere vlekjes, de magnetisch actieve gebieden: soms zo groot, dat ze zonder optische hulpmiddelen met het blote oog (verduisterglas, of zeer lage zon) zijn waar te nemen.

Zoals vrijwel algemeen bekend is, duurt een zonnevlekkencyclus ca. 11 jaar, van het ene maximum naar het volgende maximum en hetzelfde geldt uiteraard voor het minimum.

Dat we nu met de 24e cyclus gaan beginnen betekent nog niet dat we maar zo weinig cycli gehad hebben, maar wel dat de mensheid nog maar 23 cycli heeft gevolgd. Men heeft namelijk sinds 1755 pas interesse in en bewustzijn van de zonnevlekken en sindsdien is men dan ook begonnen met de waarnemingen daarvan.

Zonnevlekken zijn het gevolg van onstabiliteit in het magneetveld van de zon. Dat gecombineerd met de zonne-rotatie doet krachtige magneetvelden aan het oppervlak ontstaan en de daardoor ontstane zonnevlekken zijn kouder dan dan de rest van het oppervlak van de zon. Dat heeft tot gevoldg dat ze donkerder zijn in het zichtbare deel van het stralingsspectrum van de zon en dat de totale lichtstraling ietsje afneemt. Door de enorm krachtige processen die plaats vinden in de vlekken, ontstaat er echter wel weer andere straling extra, zoals die in het golflengtegebied van het ultraviolet en de röntgenstraling.

Het is aan de plaats van de vlek op de zon af te lezen of de vlek behoort tot de aflopende of de opkomende cyclus: in de loop van een cyclus verplaatst de ontstaanspositie zich namelijk richting equator, zodoende zijn bij het aflopen van de zonnevlekkenperiode alle vlekken geconcentreerd in het midden. Van de volgende periode zullen de vlekken verschijnen aan de noord- en zuidpool van de zon.

Dat is ook te zien in de hieronder afgebeelde grafiek met het zogenaamde vlinderdiagram, waar de plaatsing van de zonnevlekken naar jaartal geschikt zijn (x-as of horizontale as) en naar locatie op de zon (y-as of verticale as); de laatste drie periodes zijn afgebeeld. Rode stippen zijn vlekken zuid van de evenaar en blauwe stippen zijn vlekken noord van de evenaar.
­vlinderdiagram

In de huidige overgang van de ene naar de andere periode kan men dus zowel bij de evenaar als bij de polen zonnevlekken te zien krijgen en in januari zijn ook inderdaad vlekken bij de polen en bij de evenaar zichtbaar geweest: de nieuwe en de oude garde.

Het maximum van het zonnevlekkenaantal zal bereikt worden in 2012 of 2013. Het zal een ieder opvallen dat tijdens de vorige twee zonnevlekkenminima in Nederland elfstedenwinters waren. Die koudere winters zijn vaak ook waar te nemen in eerdere periodes van zonnevlekkenminima. Vaak wordt gedacht dat dat door verminderde zonne-instraling komt: dat is dus niet juist, tenminste niet voor het verwarmende deel van het zonnestralingsspectrum, die is juist op zijn hoogtepunt tijdens zo'n vlekkenminimum.


De onderstaande foto van de vlekvrije zon is genomen vanaf de SOHO-satelliet van NASA/ESA.
vlekvrije zon
­

ron www.DMI.dk vertaling VWK

Gister was op België 2 The Cloud Mystery; Deense wetenschappers tonen aan dat de aerosols waaruit wolken ontstaan, gevormd worden door kosmische straling. Weer een voorbeeld van materie ontstaan uit een golf.

Discovered: Cosmic Rays from a Mysterious, Nearby Object

Nov. 19, 2008: An international team of researchers has discovered a puzzling surplus of high-energy electrons bombarding Earth from space. The source of these cosmic rays is unknown, but it must be close to the solar system and it could be made of dark matter. Their results are being reported in the Nov. 20th issue of the journal Nature.

"This is a big discovery," says co-author John Wefel of Louisiana State University. "It's the first time we've seen a discrete source of accelerated cosmic rays standing out from the general galactic background."

Right: An artist's concept of cosmic rays hitting Earth's upper atmosphere. Credit: Simon Swordy, University of Chicago.

Galactic cosmic rays are subatomic particles accelerated to almost light speed by distant supernova explosions and other violent events. They swarm through the Milky Way, forming a haze of high energy particles that enter the solar system from all directions. Cosmic rays consist mostly of protons and heavier atomic nuclei with a dash of electrons and photons spicing the mix.

To study the most powerful and interesting cosmic rays, Wefel and colleagues have spent the last eight years flying a series of balloons through the stratosphere over Antarctica. Each time the payload was a NASA-funded cosmic ray detector named ATIC, short for Advanced Thin Ionization Calorimeter. The team expected ATIC to tally the usual mix of particles, mainly protons and ions, but the calorimeter found something extra: an abundance of high-energy electrons.

Wefel likens it to driving down a freeway among family sedans, mini-vans and trucks—when suddenly a bunch of Lamborghinis bursts through the normal traffic. "You don't expect to see so many race cars on the road—or so many high-energy electrons in the mix of cosmic rays." During five weeks of ballooning in 2000 and 2003, ATIC counted 70 excess electrons in the energy range 300-800 GeV. ("Excess" means over and above the usual number expected from the galactic background.) Seventy electrons may not sound like a great number, but like seventy Lamborghinis on the freeway, it's a significant surplus.



Above: ATIC high-energy electron counts. The triangular curve fitted to the data comes from a model of dark-matter annihilation featuring a Kaluza-Klein particle of mass near 620 GeV. Details may be found in the Nov. 20, 2008, edition of Nature: "An excess of cosmic ray electrons at energies of 300-800 Gev," by J. Chang et al.

"The source of these exotic electrons must be relatively close to the solar system—no more than a kiloparsec away," says co-author Jim Adams of the NASA Marshall Space Flight Center.

Why must the source be nearby? Adams explains: "High-energy electrons lose energy rapidly as they fly through the galaxy. They give up energy in two main ways: (1) when they collide with lower-energy photons, a process called inverse Compton scattering, and (2) when they radiate away some of their energy by spiraling through the galaxy's magnetic field." By the time an electron has traveled a whole kiloparsec, it isn't so 'high energy' any more.

High-energy electrons are therefore local. Some members of the research team believe the source could be less than a few hundred parsecs away. For comparison, the disk of the spiral Milky Way galaxy is about thirty thousand parsecs wide. (One parsec approximately equals three light years.)

"Unfortunately," says Wefel, "we can't pinpoint the source in the sky." Although ATIC does measure the direction of incoming particles, it's difficult to translate those arrival angles into celestial coordinates. For one thing, the detector was in the basket of a balloon bobbing around the South Pole in a turbulent vortex of high-altitude winds; that makes pointing tricky. Moreover, the incoming electrons have had their directions scrambled to some degree by galactic magnetic fields. "The best ATIC could hope to do is measure a general anisotropy—one side of the sky versus the other."

Right: The ATIC cosmic ray detector ascends to the stratosphere tethered to a high-altitude research balloon. More launch images: #1, #2, #3.

This uncertainty gives free rein to the imagination. The least exotic possibilities include, e.g., a nearby pulsar, a 'microquasar' or a stellar-mass black hole—all are capable of accelerating electrons to these energies. It is possible that such a source lurks undetected not far away. NASA's recently-launched Fermi Gamma-ray Space Telescope is only just beginning to survey the sky with sufficient sensitivity to reveal some of these objects.

An even more tantalizing possibility is dark matter.

There is a class of physical theories called "Kaluza-Klein theories" which seek to reconcile gravity with other fundamental forces by positing extra dimensions. In addition to the familiar 3D of human experience, there could be as many as eight more dimensions woven into the space around us. A popular yet unproven explanation for dark matter is that dark matter particles inhabit the extra dimensions. We feel their presence via the force of gravity, but do not sense them in any other way.

How does this produce excess cosmic rays? Kaluza-Klein particles have the curious property (one of many) that they are their own anti-particle. When two collide, they annihilate one another, producing a spray of high-energy photons and electrons. The electrons are not lost in hidden dimensions, however, they materialize in the 3-dimensions of the real world where ATIC can detect them as "cosmic rays."

"Our data could be explained by a cloud or clump of dark matter in the neighborhood of the solar system," says Wefel. "In particular, there is a hypothesized Kaluza-Klein particle with a mass near 620 GeV which, when annihilated, should produce electrons with the same spectrum of energies we observed."

Testing this possibility is nontrivial because dark matter is so, well, dark. But it may be possible to find the cloud by looking for other annihilation products, such as gamma-rays. Again, the Fermi Space Telescope may have the best chance of pinpointing the source.

"Whatever it is," says Adams, "it's going to be amazing."

For more information about this research, see "An excess of cosmic ray electrons at energies of 300-800 Gev," by J. Chang et al. in the Nov. 20, 2008, issue of Nature.
Source: NASA


UPDATE: Scientists Discover "Love and Light" penetrating Earth (10-14-08.blogspot.com)

Well, they don't call it "Love and light", but we sure know it to be true.

Nov. 19, 2008: An international team of researchers has discovered a puzzling surplus of high-energy electrons bombarding Earth from space. The source of these cosmic rays is unknown, but it must be close to the solar system and it could be made of dark matter. Their results are being reported in the Nov. 20th issue of the journal Nature.

or to tantalize you even more...."There is a class of physical theories called "Kaluza-Klein theories" which seek to reconcile gravity with other fundamental forces by positing extra dimensions. In addition to the familiar 3D of human experience, there could be as many as eight more dimensions woven into the space around us" ... and this in a NASA report.

Ladies and gentlemen, Earth is on its way to be emerging in some serious love and light. Keep spreading that positivity, because if you've looked up at the stars lately, a lot of stuff is going on. Seems we're seeing more stars than usual, Alberta experienced a fireball in the sky, the moon when its full is creating a type of inner and widely outer aura, there's stars that are becoming more widespread and blurry in a way, as I've seen one such as this...Just all kinds of stuff happening right now. Keep your eyes peeled to the sky once those clouds are gone!

Namaste everyone!

Brad.

Source: 10-14-08.blogspot.com

http://science.nasa.gov/headlines/y2008/16dec_giantbreach.htm?friend

A Giant Breach in Earth's Magnetic Field
+ Play Audio + Download Audio

Dec. 16, 2008: NASA's five THEMIS spacecraft have discovered a breach in Earth's magnetic field ten times larger than anything previously thought to exist. Solar wind can flow in through the opening to "load up" the magnetosphere for powerful geomagnetic storms. But the breach itself is not the biggest surprise. Researchers are even more amazed at the strange and unexpected way it forms, overturning long-held ideas of space physics.

"At first I didn't believe it," says THEMIS project scientist David Sibeck of the Goddard Space Flight Center. "This finding fundamentally alters our understanding of the solar wind-magnetosphere interaction."

The magnetosphere is a bubble of magnetism that surrounds Earth and protects us from solar wind. Exploring the bubble is a key goal of the THEMIS mission, launched in February 2007. The big discovery came on June 3, 2007, when the five probes serendipitously flew through the breach just as it was opening. Onboard sensors recorded a torrent of solar wind particles streaming into the magnetosphere, signaling an event of unexpected size and importance.

Right: One of the THEMIS probes exploring the space around Earth, an artist's concept. more


"The opening was huge—four times wider than Earth itself," says Wenhui Li, a space physicist at the University of New Hampshire who has been analyzing the data. Li's colleague Jimmy Raeder, also of New Hampshire, says "1027 particles per second were flowing into the magnetosphere—that's a 1 followed by 27 zeros. This kind of influx is an order of magnitude greater than what we thought was possible."

The event began with little warning when a gentle gust of solar wind delivered a bundle of magnetic fields from the Sun to Earth. Like an octopus wrapping its tentacles around a big clam, solar magnetic fields draped themselves around the magnetosphere and cracked it open. The cracking was accomplished by means of a process called "magnetic reconnection." High above Earth's poles, solar and terrestrial magnetic fields linked up (reconnected) to form conduits for solar wind. Conduits over the Arctic and Antarctic quickly expanded; within minutes they overlapped over Earth's equator to create the biggest magnetic breach ever recorded by Earth-orbiting spacecraft.



Above: A computer model of solar wind flowing around Earth's magnetic field on June 3, 2007. Background colors represent solar wind density; red is high density, blue is low. Solid black lines trace the outer boundaries of Earth's magnetic field. Note the layer of relatively dense material beneath the tips of the white arrows; that is solar wind entering Earth's magnetic field through the breach. Credit: Jimmy Raeder/UNH.

The size of the breach took researchers by surprise. "We've seen things like this before," says Raeder, "but never on such a large scale. The entire day-side of the magnetosphere was open to the solar wind."

The circumstances were even more surprising. Space physicists have long believed that holes in Earth's magnetosphere open only in response to solar magnetic fields that point south. The great breach of June 2007, however, opened in response to a solar magnetic field that pointed north.

"To the lay person, this may sound like a quibble, but to a space physicist, it is almost seismic," says Sibeck. "When I tell my colleagues, most react with skepticism, as if I'm trying to convince them that the sun rises in the west."

Here is why they can't believe their ears: The solar wind presses against Earth's magnetosphere almost directly above the equator where our planet's magnetic field points north. Suppose a bundle of solar magnetism comes along, and it points north, too. The two fields should reinforce one another, strengthening Earth's magnetic defenses and slamming the door shut on the solar wind. In the language of space physics, a north-pointing solar magnetic field is called a "northern IMF" and it is synonymous with shields up!

"So, you can imagine our surprise when a northern IMF came along and shields went down instead," says Sibeck. "This completely overturns our understanding of things."

Northern IMF events don't actually trigger geomagnetic storms, notes Raeder, but they do set the stage for storms by loading the magnetosphere with plasma. A loaded magnetosphere is primed for auroras, power outages, and other disturbances that can result when, say, a CME (coronal mass ejection) hits.

The years ahead could be especially lively. Raeder explains: "We're entering Solar Cycle 24. For reasons not fully understood, CMEs in even-numbered solar cycles (like 24) tend to hit Earth with a leading edge that is magnetized north. Such a CME should open a breach and load the magnetosphere with plasma just before the storm gets underway. It's the perfect sequence for a really big event."

Sibeck agrees. "This could result in stronger geomagnetic storms than we have seen in many years."

A video version of this story may be found here. For more information about the THEMIS mission, visit http://nasa.gov/themis

heliosfeer verdwenen?

Dreun op magnetosfeer afkomstig van 'Magnetar'


magnetarDe onverklaarbare dreun op onze magnetosfeer van 21 op 22 januari is verklaard. In een artikel van de ESA staan de bevindingen beschreven door Volker Beckmann, de Operations Coordinator van het INTEGRAL Science Data Centre.

Volgens de wetenschapper is het afkomstig van een zogenaamde 'Magnetar'. Een magnetar is een neutronenster met een extreem sterk magnetisch veld. Het verval van dat veld gaat gepaard met het uitzenden van grote hoeveelheden hoog-energetische elektromagnetische straling, vooral röntgen- en gammastraling. De magnetar, genaamd "1E 1547.0-5408", is één van de negen bekende X-Ray Pulsars.

De eerste tekenen van actieve uitbarstingen vanaf deze magnetar, werden op de vroege morgen van 22 januari gemeten. Volgens Beckmann en zijn team, die 24 uur per dag deze uitbarstingen monitoren, werd een extreem hoge hoeveelheid van 200 uitbarstingen gemeten in zeer korte tijd, in plaats van een paar per etmaal.

Invloed op de Aarde en bewoners

Nu rijst de grote vraag ten berge: Welke invloed heeft deze sterk magnetische straling op ons? En zeker als het gaat om een bombardement van pulsen in onze richting.

Op Wikipedia vind je de volgende uitleg over het effect Magnetars:

"Een magnetisch veld boven de tien gigatesla is sterk genoeg om een bankpas te wissen vanaf halverwege de afstand van de maan tot de Aarde. Een kleine neodymium-gebaseerde magneet heeft een veld van ongeveer één tesla, de Aarde heeft een geomagnetisch veld van 30 – 60 microtesla, en de meeste gegevensopslagmedia kunnen gewist worden met een veld in de orde van millitesla's."

"Het magnetische veld van een magnetar zou dodelijk zijn op een afstand van duizend kilometer, doordat het de atomen in levend weefsel vervormt."
Laten we de boel eens op een rijtje zetten: Een pulse van een magnetisch veld van 10 gigatesla is krachtig genoeg om een bankpas op een 200.000 kilometer afstand te wissen.

Volgens het artikel van ESA was de kracht van de jonge magnetar 1 miljoen (1.000.000) gigatesla. Dat is dus 100.000 keer de sterkte om op 200.000 kilometer afstand een bankpas te wissen.

Het magnetisch veld van een magnetar 'vervormt atomen in levend weefsel'... nu wordt het interessant.

De straling die afkomstig is van een magnetar past de atoomstructuur in DNA aan. Levend weefsel (celstructuur) wordt gevormd vanuit DNA. Dit zou dus betekenen dat er 'informatie' vanuit een magnetar stroomt en de DNA structuren van levend weefsel verandert, op bijvoorbeeld een planeet als de Aarde.

Zoals we al eerder hebben gehoord, is de heliosfeer (het magnetisch veld om de zon die onze planeten beschermt tegen straling van buitenaf) verzwakt of zelfs nagenoeg verdwenen. Dit is een maand of vijf geleden geconstateerd door de wetenschap. De straling die nu van o.a. deze magnetar komt heeft vrij baan om tot de aarde door te dringen.

Wellicht kunnen hierdoor nieuwe plant- en diersoorten ontstaan, zoals er onlangs velen van in het nieuws werden vermeld... sommige soorten sterven uit, en andere worden 'aangepast' of geheel vernieuwd. Dit gaat in samenwerking met de verhoging van de welbekende Schumann Resonantie. Deze zet de 'toon' en de straling van de magnetar levert het materiaal, om het maar simpelweg te formuleren. De Schumann Resonantie speelt een zeer grote rol in de frequentiebepaling van leven.

De oude volken zoals de Maya's spraken al van de veranderingen in de tijd waarin we nu leven. Ook is er veel informatie terug te vinden over aankondigingen van de veranderingen van de Aarde en het DNA van haar bewoners.

Kunt u zich verbergen voor deze veranderingen? Een kort en volmondig: Nee. Deze stralingen zijn zo intens dat alles en iedereen hierdoor wordt beïnvloed. Dit is niet negatief, maar een positieve verandering voor ál het leven op Aarde. Het zorgt er namelijk voor dat je DNA zich hierdoor aanpast met de nieuwe frequenties van de Aarde.

Je kunt jezelf er voor proberen te verstoppen in een bunker van 200 meter diep onder de grond, of in een kooi van Faraday... het zal niets uitmaken. Je er tegen verzetten is nutteloos en je maakt het jezelf alleen maar moeilijk, dus nogmaals...

Go with the Flow !!!

Op de avond van 25 januari tot en met 26 januari oefenden zich opnieuw krachten uit op onze magnetosfeer, maar nu voor ongeveer 20 uur lang. Er is nog niet vastgesteld of het van dezelfde bron afkomstig is. Hieronder de beelden:

Most extreme gamma-ray blast ever



GRB 080916C's X-ray afterglow appears orange and yellow in this view that merges images from Swift's UltraViolet/Optical and X-ray telescopes. Credit: NASA/Swift/Stefan ImmlerGRB 080916C's X-ray afterglow appears orange and yellow in this view that merges images from Swift's UltraViolet/Optical and X-ray telescopes. Credit: NASA/Swift/Stefan Immler

Researchers using the Fermi Gamma-ray Space Telescope are reporting a gamma-ray explosion that blows away anything they've seen before. The blast, recorded last fall in the constellation Carina, released the energy of 9,000 supernovae.

The collapse of very massive stars can produce violent explosions, accompanied by strong bursts of gamma-ray light, which are some of the brightest events in the universe. Typical gamma-ray bursts emit photons with energies between 10 kiloelectron volts and about 1 megaelectron volt. Photons with energies above megaelectron volts have been seen in some very rare occasions but the distances to their sources were not known. An international research consortium is reporting in this week's issue of the journal Science Express that the Fermi Gamma-Ray Space Telescope has detected photons with energies between 8 kiloelectron volts and 13 gigaelectron volts arriving from the gamma-ray burst 080916C.
formerly_glast

Fermi, formerly known as GLAST, pictured pre-launch in the spring of 2008. Photo credit: NASA/Dimitri Gerondidakis

The explosion, designated GRB 080916C, occurred just after midnight GMT on September 16 (7:13 p.m. on the 15th in the eastern US). Two of Fermi's science instruments — the Large Area Telescope and the Gamma-ray Burst Monitor — simultaneously recorded the event. Together, the two instruments provide a view of the blast's gamma-ray emission from energies ranging from 3,000 to more than 5 billion times that of visible light.

A team led by Jochen Greiner at the Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics in Garching, Germany, established that the blast occurred 12.2 billion light-years away using the Gamma-Ray Burst Optical/Near-Infrared Detector (GROND) on the 2.2-meter (7.2-foot) telescope at the European Southern Observatory in La Silla, Chile.

"Already, this was an exciting burst," says Julie McEnery, a Fermi deputy project scientist at NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. "But with the GROND team's distance, it went from exciting to extraordinary."

Astronomers believe most gamma-ray explosions occur when exotic massive stars run out of nuclear fuel. As a star's core collapses into a black hole, jets of material — powered by processes not yet fully understood — blast outward at nearly the speed of light. The jets bore all the way through the collapsing star and continue into space, where they interact with gas previously shed by the star. This generates bright afterglows that fade with time.

The burst is not only spectacular but also enigmatic: a curious time delay separates its highest-energy emissions from its lowest. Such a time lag has been seen clearly in only one earlier burst, and researchers have several explanations for why it may exist. It is possible that the delays could be explained by the structure of this environment, with the low- and high-energy gamma rays "coming from different parts of the jet or created through a different mechanism," said Large Area Telescope Principal Investigator Peter Michelson, a Stanford University physics professor affiliated with the Department of Energy.

Another, far more speculative theory suggests that perhaps time lags result not from anything in the environment around the black hole, but from the gamma rays' long journey from the black hole to our telescopes. If the theorized idea of quantum gravity is correct, then at its smallest scale space is not a smooth medium but a tumultuous, boiling froth of "quantum foam." Lower-energy (and thus lighter) gamma rays would travel faster through this foam than higher-energy (and thus heavier) gamma rays. Over the course of 12.2 billion light years, this very small effect could add up to a significant delay.

The Fermi results provide the strongest test to date of the speed of light's consistency at these extreme energies. As Fermi observes more gamma-ray bursts, researchers can look for time lags that vary with respect to the bursts. If the quantum gravity effect is present, time lags should vary in relation to the distance. If the environment around the burst origin is the cause, the lag should stay relatively constant no matter how far away the burst occurred.

"This one burst raises all sorts of questions," Michelson says. "In a few years, we'll have a fairly good sample of bursts, and may have some answers."
Source: Universetoday.com

...ooowheee kick!

Wat een informatie allemaal

Voer voor mijn hersens

Giant Ribbon Discovered at the Edge of the Solar System


October 15, 2009: For years, researchers have known that the solar system is surrounded by a vast bubble of magnetism. Called the "heliosphere," it springs from the sun and extends far beyond the orbit of Pluto, providing a first line of defense against cosmic rays and interstellar clouds that try to enter our local space. Although the heliosphere is huge and literally fills the sky, it emits no light and no one has actually seen it.

Until now.

NASA's IBEX (Interstellar Boundary Explorer) spacecraft has made the first all-sky maps of the heliosphere and the results have taken researchers by surprise. The maps are bisected by a bright, winding ribbon of unknown origin:



Above: IBEX's all-sky map of energetic neutral atom emission reveals a bright filament of unknown origin. V1 and V2 indicate the positions of the Voyager spacecraft. [more]

"This is a shocking new result," says IBEX principal investigator Dave McComas of the Southwest Research Institute. "We had no idea this ribbon existed--or what has created it. Our previous ideas about the outer heliosphere are going to have to be revised."


Although the ribbon looks bright in the IBEX map, it does not glow in any conventional sense. The ribbon is not a source of light, but rather a source of particles--energetic neutral atoms or ENAs. IBEX's sensors can detect these particles, which are produced in the outer heliosphere where the solar wind begins to slow down and mix with interstellar matter from outside the solar system.

"This ribbon winds between the two Voyager spacecraft and was not observed by either of them," notes Eric Christian, IBEX deputy mission scientist at NASA's Goddard Space Flight Center. "It's like having two weather stations, but missing the big storm that runs between them."

Unlike the Voyager spacecraft, which have spent decades traveling to the edge of the solar system for in situ sampling, IBEX stayed closer to home. It is in Earth orbit, spinning around and collecting ENAs from all directions. This gives IBEX the unique "big picture" view necessary to discover something as vast as the ribbon.



The ribbon also has fine structure--small filaments of ENA emission no more than a few degrees wide: image. The fine structure is as much of a mystery as the ribbon itself, researchers say.

One important clue: The ribbon runs perpendicular to the direction of the galactic magnetic field just outside the heliosphere, as shown in the illustration at right.

"That cannot be a coincidence," says McComas. But what does it mean? No one knows. "We're missing some fundamental aspect of the interaction between the heliosphere and the rest of the galaxy. Theorists are working like crazy to figure this out."

Understanding the physics of the outer heliosphere is important because of the role it plays in shielding the solar system against cosmic rays. The heliosphere's size and shape are key factors in determining its shielding power and, thus, how many cosmic rays reach Earth. For the first time, IBEX is revealing how the heliosphere might respond when it bumps into interstellar clouds and galactic magnetic fields.

"IBEX is now making a second all-sky map, and we're eager to see if the ribbon is changing," says McComas. "Watching the ribbon evolve--if it is evolving--could yield more clues."

Stay tuned for updates.


Author: Dr. Tony Phillips | Credit: science.nasa.gov

In NRC Handelsblad Wetenschap van 10 & 11 oktober jl. een paginagroot artikel over de zonnevlekkencyclus. Een voorzichtige prognose dat zonneactiviteit de komende jaren blijft afnemen, met als gevolg (mogelijk dramatische) temperatuursdaling en daling van de magnetische-veldsterkte (en dat is waar we op zitten te wachten, toch?).

http://www.telegraaf.nl/buitenland/6670613/__Satelliet_ziet__onmogelijke__ster__.html?sn=binnenland,buitenland

Uitspraak van verwijderd op dinsdag 8 september 2009 om 12:34:

hersens

*overload*