Zonnevlekken en het menselijke gedrag

Sunspots and Human Behavior

The recent Solar Maximum gives us a wonderful opportunity to observe the Sun in action. Borderland Sciences has been investigating the relationship of the Sun and human behaviour for many years, and we are quite confident that we can predict behaviours based on sunspot fluctuations over very short and long durations within the Solar Cycle of 11 years. Historically, research has been conducted to link the 11 year cycle of the sun to changes in human behavior and society. The most famous research had been done by professor A.L. Tchijevsky, a Russian scientist, who presented a paper to the American Meteorological Society at Philadelphia in the late 19th century. He prepared a study of the history of mass human movement compared to the solar cycle, beginning with the division of the Solar cycle into four parts: 1) Minimum sunspot activity; 2) increasing sunspot activity; 3) maximum sunspot activity; 4) Decreasing sunspot activity. He then divided up the agitation of mass human movements into five phases:

1) provoking influence of leaders upon masses

2) the "exciting" effect of emphasized ideas upon the masses

3) the velocity of incitability due to the presence of a single psychic center

4) the extensive areas covered by mass movements

5) Integration and individualization of the masses

By these comparisons he constructed an "Index of Mass Human Excitability" covering each year from 500 B.C. to 1922 A.D. He investigated the histories of 72 countries in that period, noting signs of human unrest such as wars, revolutions, riots, expeditions and migrations, plus the number of humans involved. Tchijevsky found that fully 80% of the most significant events occurred during the years of maximum sunspot activity. He maintained that the "exciting" period may be explained by an acute change in the nervous and psychic character of humanity, which takes place at sunspot maxima.
Tchijevsky discovered that the solar minimum is the lag period when repression is tolerated by the masses, as if they lacked the vital energy to make the needed changes. He found that during the sunspot maximum, the movement of humans is also at its peak. Tchijevsky's study is the foundation of sunspot theory on human behavior, and as Harlan True Stetson, in his book Sunspots and Their Effects (available from BSRF), stated, “Until, however, someone can arrive at a more convincing excitability quotient for mass movements than professor Tchijevsky appears yet to have done, scientists will be reluctant to subscribe to all the conclusions which he sets forth.” Stetson did acknowledge that the mechanism by which ultraviolet radiation is absorbed was still a puzzle biologists had to solve.

The mechanism behind the stimulation of human behavior is still a mystery, but the theories of Georges Lakhovsky may shed some light. He considered his book, The Secret of Life (reprinted by BSRF), the extension of a scientific hypothesis of a new theory of life. The Sun is one of Earth’s primary sources of cosmic radiation. While the Sun does produce its own radiations, solar winds actually capture passing cosmic dust and radiation and blow it into the earth’s atmosphere. While it may seem frightening to some, this can actually be considered the Primal Vibration that sets the cells vibrating with Vital Force. This is the Prana, that Cosmic Breath, which is meant to vitalize man, and is the source for our evolution.

Dr. George Crile, a distinguished American surgeon, studied the sun in light of its radiant energy. In the ‘Preliminary Remarks’ to Lakhovsky’s The Secret of Life, Professor d’Arsonval quotes Crile: “It is clear that radiation produces the electrical current which operates adaptively the organism as a whole, producing memory, reason, imagination, emotion, the special senses, secretions, muscular action, the response to infection, normal growth, and the growth of benign tumours and cancers, all of which are governed adaptively by the electric charges that are generated by the short wave or ionizing radiation in protoplasm.”

He felt that the entire energy system of living beings is controlled by radiant energy and electrical forces. D’Arsonval points out that Lakhovsky and Crile found that living cells are electrical cells functioning as system of generators, inductance lines, and insulators. The underlying mechanism is the oscillating circuit. An oscillating circuit is a circuit containing inductance and capacity, which when supplied energy from an external source, is set in electrical vibration and oscillates at its natural frequency. D’Arsonval explains further that a conductor is said to possess inductance if a current flowing through it causes a magnetic field to be set up round it. The capacity of a condenser of an isolated body is a measure of the charge of the quantity of electricity it is capable of storing. From such a circuit, energy is readily given off in the form of waves. According to Lakhovsky, the nucleus of a living cell may be compared to an electrical oscillating circuit. The nucleus consists of tubular filaments, chromosomes, mitochondria, made up of insulating material and filled with a conducting fluid containing all the mineral salts found in sea water. These filaments are thus comparable to oscillating circuits endowed with capacity according to a specific frequency.

The cosmic radiation from the Sun is a blessing of Vital Force. As Lakhovsky has postulated, it is the cosmic radiations that give the cells their vibrant oscillations. While the sunspot maxima is occurring, the solar flares and the subsequent geo-magnetic reactions effect the many subtle reactions that take place within our bodies at the atomic level. It has been theorized that this has a direct relationship to the metabolism of the body. We know it is the subtle magnetism of positive and negative charges that pulls certain particles across membranes in cells to produce energy. These magnetic exchanges result in the stimulation of enzymes and the production of energy like ATP..

lees verder op:Borderlands

Zonnevlekken en Menselijk Gedrag




zonnevlek1.jpg picture by niburu-event

De recente Solar Maximum geeft ons een geweldige kans de zon in actie te observeren. Borderlands Sciences onderzoekt al jaren de relatie tussen de zon en het menselijk gedrag en we zijn behoorlijk zeker dat we gedrag kunnen voorspellen gebaseerd op zonnevlek fluctuaties over zeer korte en lange periodes binnen de Solar Cyclus van 11 jaar. Historisch gezien is er onderzoek gedaan naar de link tussen de 11 jarige cyclus van de zon en veranderingen in het menselijk gedrag en de samenleving. Het meest bekende onderzoek is gedaan door professor A.L. Tchijevsky, een Russische wetenschapper die in de 19de eeuw hierover een verslag uitbracht aan de 'American Meteorological Society' in Philadelphia. Hij bereide een studie voor over de geschiedenis van massa menselijke beweging in vergelijking tot de zonnecyclus; beginnend met de verdeling van de Solar Cyclus in 4 delen:

1) Minimale zonnevlek activiteit, Solar Minimum

2) Toenemende zonnevlek activiteit

3) Maximale zonnevlek activiteit, Solar Maximum

4) Afnemende zonnevlek activiteit.

Vervolgens verdeelde hij de beweging van massa menselijke beweging in 5 fases:

1) Ontwikkeling invloed van leiders op de massa

2) Het "aanstekelijke" effect van benadrukte ideeën op de massa

3) De snelheid van aanstekelijkheid dankzij de aanwezigheid van één enkel

psychisch centrum

4) De uitgebreide gebieden bedekt door massa beweging

5) De integratie en individualisatie van de massa

Met deze vergelijkingen construeerde hij een "Index of Mass Human Excitability" strekkende over de tijd van 500 voor Christus tot 1922 na Christus. Hij onderzocht de geschiedenis van 72 landen in die periode lettende op tekens van menselijke onrust zoals oorlog, revolutie, rellen, expedities en emigraties, plus het aantal mensen betrokken. Tchijevsky ontdekte dat 80 % van de meest belangrijke gebeurtenissen gebeurde gedurende de jaren van maximale zonnevlek activiteiten, ofwel Solar Maximum. Hij argumenteerde dat de "aanstekelijk" periode kan worden uitgelegd door een acute verandering in de nervositeit en psychische karakter van de mens; wat gebeurt er tijdens Solar maximum.

Tchijevsky ontdekte dat het Solar minimum de achterblijf periode is wanneer onderdrukking wordt getolereerd door de massa, alsof ze de vitale energie missen die nodig is voor verandering. Hij ontdekte dat tijdens Solar maximum de beweging van mensen op zijn top is. Tchijevsky's onderzoek is het fundament van de zonnevlek theorie over menselijk gedrag. Zoals Harlan True Stetson; in zijn boek over "Sunspots and Their Effects" zei: "Todat, echter, iemand aankomt met meer overtuigende aanstekelijkheids quotiënt over massa beweging dan professor Tchijevsky schijnt te heeft gedaan, zullen wetenschappers afkerig zijn bij te dragen aan alle conclusies voortkomend uit zijn onderzoek." Stetson gaf toe dat het mechanisme waarbij ultraviolette straling is geabsorbeerd nog steeds een onopgeloste puzzel is voor biologen.



Het mechanisme achter de stimulatie van het menselijk gedrag is nog steeds een mysterie, maar de theorieën van Georges Lakhovsky zouden hier een licht op kunnen schijnen. Hij beschouwde zijn boek, The Secret of Life, een aanvulling op een wetenschappelijke hypothese over een nieuwe theorie over leven. De zon is een van de aardse hoofdbronnen van kosmische straling. Terwijl de zon zijn eigen straling produceert, vangen zonnewinden de passerende kosmische stof en straling en blazen het recht in de aardse atmosfeer. Dit kan beangstigend klinken voor sommige maar kan eigenlijk beschouwd worden als de Primal Vibration, de primaire vibratie, die alle cellen doet vibreren met Vitale Kracht. Dit is de Prana, de Kosmische Adem, bedoeld om de mens levenskracht te geven en de bron van onze evolutie.

Dr. George Crile, een vooraanstaande Amerikaanse chirurg, onderzocht de zon in het licht van zijn stralende energie. In de 'Voorlopige Conclusies' van Lakhovsky's The Secret of Life, Professor d'Arsonval quotes Crile: "Het is duidelijk dat straling voort brengt de elektrische stroming die aanpasbaar het organisme in zijn geheel bedient, voort brengend herinneringen, rede, verbeelding, emotie, de speciale zintuigen, afscheidingen, spier acties, de reactie op infecties, normale groei en de groei van goedaardige tumoren en kankers, alle beheerd door elektrische pulsen gegenereerd door de korte golf of ioniserende straling in protoplasma."

Hij vond dat het gehele energie systeem van levende wezens is gecontroleerd door stralende energie en elektrische krachten. D'Arsonval concludeert dat Lakhovsky en Crile vonden dat levende cellen, elektrische cellen zijn die functioneren als een systeem van generatoren, inductie lijnen en isolatoren. Het onderliggende mechanisme is het oscillatie circuit. Een oscillatie circuit is een circuit met zowel inductie als capaciteit, wat wanneer er genoeg energie toegevoerd word vanuit een externe kracht, elektrische vibreert en oscilleert op zijn natuurlijke frequentie. D'Arsonval legt verder uit dat een conductor zulke inductie bezit wanneer er een stroom door heen gaat en er omheen een magnetisch veld veroorzaakt. De capaciteit van de condensator van een geïsoleerd lichaam hangt af van de lading en hoeveelheid elektriciteit die het in staat is op te slaan. Van zo'n circuit komt energie af in de vorm van golven. Volgens Lakhovsky kun je de kern van een levende cel vergelijken met een elektrisch oscillerend circuit. De kern bestaat uit buisvormig vezels, chromozonen, mitochondrium, gemaakt van isolerend materiaal en gevuld met een geleidende vloeistof dat alle mineraal zouten bevat die gevonden worden in zeewater. Deze vezels zijn zo vergelijkbaar met oscillerende circuits begiftigd met de capaciteit passend bij een specifieke frequentie.

De kosmische straling van de zon is een zegening van Vitale Kracht. Zoals Lakhovsky stelt: het is de kosmische straling die cellen hun krachtige oscillatie geeft. Terwijl de solar maxima aan de gang is, beïnvloeden de solar flares en de opvolgende geo-magnetische reacties de vele subtiele reacties die plaats vinden in ons lichaam op atomisch niveau. Er wordt over getheoretiseerd dat dit in directe relatie staat tot de stofwisseling van het lichaam. We weten dat het, het subtiele magnetisme van positieve en negatieve ladingen is dat zekere deeltjes over de membranen in cellen trekt om energie te produceren. Deze magnetische uitwisselingen resulteren in de stimulatie van enzymen en de productie van energie zoals ATP. De toename van doordringende golven tijdens een zonnestorm veroorzaakt stimulatie in de elektrochemische reacties in het lichaam. Tchijevsky identificeerde verder correlatie tussen verandering in Solar magnetische activiteit met biologische processen. In het licht van Lakhovsky's theorie; zijn eigen woorden: " … met de hulp van elementaire analogieën, is de cel, de essentiële organische eenheid in alle levende wezens, niets meer dan een elektromagnetische resonator in staat stralingen van heel hoge frequentie uit te zenden en te absorberen."

Een geloofwaardig mechanisme is gegeven om te begrijpen wat voor stimulerende effecten de straling van de zon heeft op het menselijke gedrag. In een uittreksel getiteld: 'Automated Experiment on Macro-fluctuation Monitoring' constateren Bruns A.V. en Visolimsky B.M. eveneens een relatie tussen Solar activiteit en biochemische reacties. "Fenomeenlogisch verkregen data kan worden behandeld als een effect van de oppervlakte (gecontroleerd door Solar activiteit) van de fysisch-chemische bewegingsleer. Dit effect was gerealiseerd, klaarblijkelijk door de mechanisme die lijken op nucleaire magnetische resonanties in het geomagnetische veld." In een andere historische studie schrijft Suitbert Ertel in zijn artikel "Synchronous Bursts of Activity in Independent Cultures; Evidence for Extraterrestrial Connections" dat bewijs is gepresenteerd dat suggereert dat er een link is tussen historische oscillaties van wetenschappelijke creativiteit en zonnecyclus variatie. Eddy's ontdekking over abnormale seculaire periodes van zonne-inactiviteit (Maunders minimum type) geeft de mogelijkheid de laatste hypothesen te testen. Gebruik makend van tijd series van vooruitgangsjaren van scheppers in wetenschap, literatuur en kunst. (600-1800 N.C.) Zoals verwacht:

1) Culturele vooruitgang grafieken tonen gemerkte discontinuïteiten (uitbarstingen) na de insertie van seculaire zonne-excursies in zowel Europa als China;

2) tijdens perioden van uitgestrekte zonne-excursies, uitbarstingen van creativiteit in kunst, literatuur en wetenschap volgde elkaar op met rust periodes van ongeveer 10-15 jaar;

3) De bekende regulariteiten van culturele voortbrengselen zijn prominent met opvallende scheppers. Ze verminderen met normale professionelen. De gehypotheseerde buitenaardse connecties van menselijke cultuur wordt zo versterkt.

Dit bewijs lijkt te laten zien dat tijdens de maxima van zonnevlek activiteit menselijk gedrag wordt gestimuleerd.

Er is Russisch onderzoek dat een toeneming toont van hartproblemen tijdens de zonnevlek maxima. De zonneactiviteit verergert waarschijnlijk alleen een al bestaande conditie en niemand suggereert dat mensen dood neer zullen vallen op straat. We kunnen deze stres van zonneactiviteit op de biologie van levende dingen zien als een evolutionaire agent die de oude en zieke uitschakelt en degene versterkt die mee kunnen resoneren met haar stralingen. In zijn 'Voorlopige Conclusies' van Lakhovsky's The Secret of Life, geeft professor d'Arsonval verscheidene voorbeelden van onderzoek gedaan in de laatste honderd jaar dat toont dat de meest heftige effecten van zonneactiviteit gebeuren tijdens een zonnevlek minima. Hij merkt op uit het British Medical Journal, 7 en 14 maart van 1936 dat zowel Kolonel C.A. Gill en Dr. Conyers Morrel toenames ontdekten in pandemieën van dodelijke ziektes tijdens de periodes van minimale zonnevlek activiteit. In Gill's studie toonde hij dat elke pandemie van malaria sinds de zonnevlek archieven zijn bijgehouden gebeurde wanneer de zonnevlek getallen het laagst waren.

Vergelijkbare trends werden geobserveerd in Oost Afrika en overal anders met Gele koorts epidemieën sinds 1800 gebeuren tijdens de zonnevlek minima. Dr. Conyers Morrel ontdekte ook dat "…golven van epidemische ziekten over aanzienlijke periodes vertonen een zeer hechte correspondentie met de fases van zonnevlek perioden. Difterie, Tyfus en dysenterie schijnen te bloeien wanneer er een afwezigheid van zonnevlek activiteit is. We zien ook een toename van ziekte in Solco W. Tromp's studie. Zonder de stimulatie van de zon gaat de gezondheid van de mens achteruit. Het immuun systeem reageert minder tijdens de solar pauze en ziektes krijgen makkelijker grip op het lichaam. Niet alleen de gezondheid van de mens maar van het Leven zelf schijnt gehinderd tijdens de afwezigheid van zonneactiviteit.

William Hershel schreef in 1801: "Het is waarschijnlijk wanneer we de periode tussen 1650 en 1713 analyseren, en oordelend naar de normale graan oogsten, dat een schaarsheid van vegetatie voorkomt wanneer de zon vrij schijnt te zijn van zonnevlekken." De beknelde staat van het metabolisme en het ontbreken van eten in Agricultural centrums kan heel uitnodigend hebben geleken voor de Mongolen. Goncharov zegt in een uittreksel over de "Asian Nomadic Invasions and Solar Cycles": 'Van de 4e tot de 16de eeuw was de Centraal Aziatische Steppe de wieg van een serie van grote nomadische stammen invasies in de Agricultural regio's van Europa, China en Zuid Azië. Deze invasies hadden allemaal soortgelijke eigenschappen. Ze kwamen op in de middelste breedtegraad en gebeurde elke 160-220 jaar- precies na Solar verval."

Zon straalt maximaal: geen vlekken!


Afgelopen woensdag waren er geen zonnevlekken op de zon te zien. Een zonnevlekkenaantal van nul is het gevolg van het feit dat we tussen twee zonnevlekkenperiodes zitten: namelijk nummer 23 en 24.

De zon straalt nu perfect naar ons toe, zonder de verhinderingen die vaak zichtbaar zijn als donkere vlekjes, de magnetisch actieve gebieden: soms zo groot, dat ze zonder optische hulpmiddelen met het blote oog (verduisterglas, of zeer lage zon) zijn waar te nemen.

Zoals vrijwel algemeen bekend is, duurt een zonnevlekkencyclus ca. 11 jaar, van het ene maximum naar het volgende maximum en hetzelfde geldt uiteraard voor het minimum.

Dat we nu met de 24e cyclus gaan beginnen betekent nog niet dat we maar zo weinig cycli gehad hebben, maar wel dat de mensheid nog maar 23 cycli heeft gevolgd. Men heeft namelijk sinds 1755 pas interesse in en bewustzijn van de zonnevlekken en sindsdien is men dan ook begonnen met de waarnemingen daarvan.

Zonnevlekken zijn het gevolg van onstabiliteit in het magneetveld van de zon. Dat gecombineerd met de zonne-rotatie doet krachtige magneetvelden aan het oppervlak ontstaan en de daardoor ontstane zonnevlekken zijn kouder dan dan de rest van het oppervlak van de zon. Dat heeft tot gevoldg dat ze donkerder zijn in het zichtbare deel van het stralingsspectrum van de zon en dat de totale lichtstraling ietsje afneemt. Door de enorm krachtige processen die plaats vinden in de vlekken, ontstaat er echter wel weer andere straling extra, zoals die in het golflengtegebied van het ultraviolet en de röntgenstraling.

Het is aan de plaats van de vlek op de zon af te lezen of de vlek behoort tot de aflopende of de opkomende cyclus: in de loop van een cyclus verplaatst de ontstaanspositie zich namelijk richting equator, zodoende zijn bij het aflopen van de zonnevlekkenperiode alle vlekken geconcentreerd in het midden. Van de volgende periode zullen de vlekken verschijnen aan de noord- en zuidpool van de zon.

Dat is ook te zien in de hieronder afgebeelde grafiek met het zogenaamde vlinderdiagram, waar de plaatsing van de zonnevlekken naar jaartal geschikt zijn (x-as of horizontale as) en naar locatie op de zon (y-as of verticale as); de laatste drie periodes zijn afgebeeld. Rode stippen zijn vlekken zuid van de evenaar en blauwe stippen zijn vlekken noord van de evenaar.
vlinderdiagram

In de huidige overgang van de ene naar de andere periode kan men dus zowel bij de evenaar als bij de polen zonnevlekken te zien krijgen en in januari zijn ook inderdaad vlekken bij de polen en bij de evenaar zichtbaar geweest: de nieuwe en de oude garde.

Het maximum van het zonnevlekkenaantal zal bereikt worden in 2012 of 2013. Het zal een ieder opvallen dat tijdens de vorige twee zonnevlekkenminima in Nederland elfstedenwinters waren. Die koudere winters zijn vaak ook waar te nemen in eerdere periodes van zonnevlekkenminima. Vaak wordt gedacht dat dat door verminderde zonne-instraling komt: dat is dus niet juist, tenminste niet voor het verwarmende deel van het zonnestralingsspectrum, die is juist op zijn hoogtepunt tijdens zo'n vlekkenminimum.


De onderstaande foto van de vlekvrije zon is genomen vanaf de SOHO-satelliet van NASA/ESA.
vlekvrije zon


ron www.DMI.dk vertaling VWK