Ik heb al een tijdje last van een stalker.
Echt een serieuze, zo eentje die gewoon ie-de-re dag doet of ‘ie gek is.
De stalker bespiedt mij dagelijks, bij alles wat ik doe, en dat is meestal niet zoveel.
Het meest vervelende is nog wel dat diegene wéét dat ik zie dat ik word bespied, maar daar volledig schijt aan heeft.
Ik kan intussen werkelijk geen kant meer op. Ik heb al aan vrienden en kennissen te kennen gegeven dat ik er toch echt verschrikkelijk veel last van heb, maar niemand neemt me serieus.
Maar moet je je eens voorstellen, dat bij iedere stap die je zet, iedere zucht die je laat,
je weet dat er iemand staat te kijken? Meestal roept diegene dan ook nog naar me: ’Joehoe!’
De eerste keer vond ik het grappig,was zelfs een beetje gevleid, heb nog terug gezwaaid.
Maar inmiddels gaat er geen dag voorbij dat die idioot niet op een paar meter afstand van me staat.
Het vervelende is dat ik weet dat ik het win. In alle opzichten. Als ik wil, veeg ik diegene van tafel.
Maar je kunt zo weinig. Want de stalker doet verder niets. Staat daar en geeft aan dat ik word gezien. ‘Hoi!’ En maar zwaaien.Ja,
ik zie je, ja. Maar alleen dat al irriteert me mateloos, haalt het slechtste in me naar boven.
Nu sta ik er al om bekend dat ik opvliegend ben, dat hoort nou eenmaal bij me.
Het frustreert me dan ook te weten dat ik diegene op alle mogelijke manieren aankan, maar ik gewoon simpelweg beperkt word in mijn mogelijkheden.
Ik heb al een aantal keren, zonder er woorden aan vuil te maken, aangegeven dat ik niet gediend ben van dit soort praktijken.
Mijn tanden laten zien. Mijn lichaamstaal sprak daarbij boekdelen. Helaas kwam het niet aan.
Afgelopen vrijdag bereikte ik mijn boilingpoint.
Ik ben er bepaald niet trots op, maar ja: ik ben gigantisch door het lint gegaan. De dag begon namelijk zo mooi.
Het zonnetje scheen en ik besloot er een fijne dag van te maken. Ik was nog niet wakker of het eerste wat ik zie,
is die idioot. ‘Hallo!’ Rot toch op, denk ik nog. Maar de stalker begint me weer eens te irriteren. ‘Ik zie je wel! Kijk, we hebben oogcontact!’
Het werd zwart voor m’n ogen. Ik sprong over een muurtje, zo een gracht in. Ik houd helemaal niet van water, maar het was het me waard.
De stalker stond op nog geen twee meter afstand. Ik pakte haar beet en sleepte haar zo tientallen meters de dierentuin door.
Woest was ik. Ik geloof dat ik zelfs nog op haar heb ingebeukt, voor al die keren dat ze met die irritante vingers - die ik ook maar meteen gebroken heb -
tegen dat raam stond te tikken. ’Ik zie je wel….’ Ik zie jou ook, bitch. En hoe.
De rest weet ik niet meer, want ik voelde een spuit in m’n dijbeen en vervolgens ging het licht uit.
Inmiddels ben ik weer terug in mijn eigen verblijf. Ik moet misschien verhuizen,
want ik sta nu ineens als ‘agressief’ te boek. Iedereen vergeet voor het gemak
maar dat ik jarenlang getreiterd ben en alleen maar even mijn punt wilde maken. Tja.
De stalker ligt nog in het ziekenhuis. Verbrijzelde arm, gebroken hand, ingebeukte borstkas.
Meer dan honderd beten over haar lichaam. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Maar het erge is nog, dat ze nog altijd het klassieke stalkerssyndroom vertoont.
Nog maar net uit de narcose ontwaakt was zo ongeveer het eerste wat ze riep: ‘Hij blijft mijn lieveling!’
Is het dan allemaal echt voor niets geweest?
Bokito
Echt een serieuze, zo eentje die gewoon ie-de-re dag doet of ‘ie gek is.
De stalker bespiedt mij dagelijks, bij alles wat ik doe, en dat is meestal niet zoveel.
Het meest vervelende is nog wel dat diegene wéét dat ik zie dat ik word bespied, maar daar volledig schijt aan heeft.
Ik kan intussen werkelijk geen kant meer op. Ik heb al aan vrienden en kennissen te kennen gegeven dat ik er toch echt verschrikkelijk veel last van heb, maar niemand neemt me serieus.
Maar moet je je eens voorstellen, dat bij iedere stap die je zet, iedere zucht die je laat,
je weet dat er iemand staat te kijken? Meestal roept diegene dan ook nog naar me: ’Joehoe!’
De eerste keer vond ik het grappig,was zelfs een beetje gevleid, heb nog terug gezwaaid.
Maar inmiddels gaat er geen dag voorbij dat die idioot niet op een paar meter afstand van me staat.
Het vervelende is dat ik weet dat ik het win. In alle opzichten. Als ik wil, veeg ik diegene van tafel.
Maar je kunt zo weinig. Want de stalker doet verder niets. Staat daar en geeft aan dat ik word gezien. ‘Hoi!’ En maar zwaaien.Ja,
ik zie je, ja. Maar alleen dat al irriteert me mateloos, haalt het slechtste in me naar boven.
Nu sta ik er al om bekend dat ik opvliegend ben, dat hoort nou eenmaal bij me.
Het frustreert me dan ook te weten dat ik diegene op alle mogelijke manieren aankan, maar ik gewoon simpelweg beperkt word in mijn mogelijkheden.
Ik heb al een aantal keren, zonder er woorden aan vuil te maken, aangegeven dat ik niet gediend ben van dit soort praktijken.
Mijn tanden laten zien. Mijn lichaamstaal sprak daarbij boekdelen. Helaas kwam het niet aan.
Afgelopen vrijdag bereikte ik mijn boilingpoint.
Ik ben er bepaald niet trots op, maar ja: ik ben gigantisch door het lint gegaan. De dag begon namelijk zo mooi.
Het zonnetje scheen en ik besloot er een fijne dag van te maken. Ik was nog niet wakker of het eerste wat ik zie,
is die idioot. ‘Hallo!’ Rot toch op, denk ik nog. Maar de stalker begint me weer eens te irriteren. ‘Ik zie je wel! Kijk, we hebben oogcontact!’
Het werd zwart voor m’n ogen. Ik sprong over een muurtje, zo een gracht in. Ik houd helemaal niet van water, maar het was het me waard.
De stalker stond op nog geen twee meter afstand. Ik pakte haar beet en sleepte haar zo tientallen meters de dierentuin door.
Woest was ik. Ik geloof dat ik zelfs nog op haar heb ingebeukt, voor al die keren dat ze met die irritante vingers - die ik ook maar meteen gebroken heb -
tegen dat raam stond te tikken. ’Ik zie je wel….’ Ik zie jou ook, bitch. En hoe.
De rest weet ik niet meer, want ik voelde een spuit in m’n dijbeen en vervolgens ging het licht uit.
Inmiddels ben ik weer terug in mijn eigen verblijf. Ik moet misschien verhuizen,
want ik sta nu ineens als ‘agressief’ te boek. Iedereen vergeet voor het gemak
maar dat ik jarenlang getreiterd ben en alleen maar even mijn punt wilde maken. Tja.
De stalker ligt nog in het ziekenhuis. Verbrijzelde arm, gebroken hand, ingebeukte borstkas.
Meer dan honderd beten over haar lichaam. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Maar het erge is nog, dat ze nog altijd het klassieke stalkerssyndroom vertoont.
Nog maar net uit de narcose ontwaakt was zo ongeveer het eerste wat ze riep: ‘Hij blijft mijn lieveling!’
Is het dan allemaal echt voor niets geweest?
Bokito
