Hoe zit het nou met links naar muziekstukken?
Wat mag of niet mag wordt bepaald door de wet. In het geval van auteursrechten door de Auteurswet 1912. In artikel 1 van die wet staat dat niemand een werk van letterkunde, wetenschap of kunst openbaar mag maken of verveelvoudigen zonder toestemming van de maker van zo'n werk. Zo'n 'werk' kan een verhaal zijn, maar ook een foto of een gedicht. Ook op een muzikale compositie of een liedtekst rust auteursrecht (nl. muziekauteursrecht).
De Auteurswet geeft de maker van een muziekwerk, componist of tekstdichter twee soorten rechten:
1. exploitatierechten. Daarmee heeft de maker het recht zijn werk te exploiteren. D.w.z. : de maker mag de gebruiker een vergoeding vragen voor het gebruik van zijn werk. Dat kan hij zelf regelen. Maar hij kan zijn exploitatierechten ook overdragen, sommige aan Buma/Stemra en weer andere aan een uitgever.
2. persoonlijkheidsrechten of morele rechten. Deze beschermen de persoonlijke band tussen de maker en zijn werk. Ze geven de maker bv. het recht zich te verzetten tegen veranderingen en aantastingen van zijn werk en tegen openbaarmaking van zijn werk onder andermans naam. Deze rechten zijn niet overdraagbaar en blijven dus bij de maker.
(Muziek)werken zijn beschermd door het feit dat ze gemaakt zijn. Automatisch. De maker van een werk hoeft dus niets aan te vragen, deponeren of registreren om dat recht veilig te stellen. Het registreren van een werk – bijv. bij de belasting of een notaris – is wel aan te bevelen. Zeker als de maker bang is voor plagiaat. Daarmee is nl. vastgelegd dat het betreffende werk op een bepaalde datum bestond.
De wet bepaalt wat (il)legaal is. Gebruikers en makers van muziek hebben te maken met de Auteurswet 1912. Die bepaalt dat een gebruiker de toestemming van auteurs, dus ook componisten en tekstdichters, nodig heeft om hun werk in het openbaar uit te voeren of vast te leggen op een beeld-/geluidsdrager. Meestal wordt die toestemming verleend tegen betaling van een vergoeding (al of niet via Buma/Stemra). Zonder betaling is er geen toestemming. En zonder toestemming is er sprake van illegaal gebruik. Zeventig jaar na het overlijden van de maker is een muziekwerk overigens vrij van auteursrecht.
Naast de maker zijn er vaak nog andere rechthebbende partijen: musici, die de muziek uitvoeren, en platenproducenten, die de muziek hebben opgenomen en uitgebracht. Ook hun rechten (naburige rechten, verwant aan het auteursrecht) liggen wettelijk vast. Beeld- en geluidsdragers ouder dan 50 jaar zijn vrij van naburige rechten.
Bron: http://www.bumastemra.nl/ en http://www.anti-piracy.nl/
N.B. Directe links naar muziekstukken zullen verwijderd worden omdat niet te controleren is of je wel of geen recht hebt een sample of muziekstuk te gebruiken/verveelvuldigen.
De Auteurswet geeft de maker van een muziekwerk, componist of tekstdichter twee soorten rechten:
1. exploitatierechten. Daarmee heeft de maker het recht zijn werk te exploiteren. D.w.z. : de maker mag de gebruiker een vergoeding vragen voor het gebruik van zijn werk. Dat kan hij zelf regelen. Maar hij kan zijn exploitatierechten ook overdragen, sommige aan Buma/Stemra en weer andere aan een uitgever.
2. persoonlijkheidsrechten of morele rechten. Deze beschermen de persoonlijke band tussen de maker en zijn werk. Ze geven de maker bv. het recht zich te verzetten tegen veranderingen en aantastingen van zijn werk en tegen openbaarmaking van zijn werk onder andermans naam. Deze rechten zijn niet overdraagbaar en blijven dus bij de maker.
(Muziek)werken zijn beschermd door het feit dat ze gemaakt zijn. Automatisch. De maker van een werk hoeft dus niets aan te vragen, deponeren of registreren om dat recht veilig te stellen. Het registreren van een werk – bijv. bij de belasting of een notaris – is wel aan te bevelen. Zeker als de maker bang is voor plagiaat. Daarmee is nl. vastgelegd dat het betreffende werk op een bepaalde datum bestond.
De wet bepaalt wat (il)legaal is. Gebruikers en makers van muziek hebben te maken met de Auteurswet 1912. Die bepaalt dat een gebruiker de toestemming van auteurs, dus ook componisten en tekstdichters, nodig heeft om hun werk in het openbaar uit te voeren of vast te leggen op een beeld-/geluidsdrager. Meestal wordt die toestemming verleend tegen betaling van een vergoeding (al of niet via Buma/Stemra). Zonder betaling is er geen toestemming. En zonder toestemming is er sprake van illegaal gebruik. Zeventig jaar na het overlijden van de maker is een muziekwerk overigens vrij van auteursrecht.
Naast de maker zijn er vaak nog andere rechthebbende partijen: musici, die de muziek uitvoeren, en platenproducenten, die de muziek hebben opgenomen en uitgebracht. Ook hun rechten (naburige rechten, verwant aan het auteursrecht) liggen wettelijk vast. Beeld- en geluidsdragers ouder dan 50 jaar zijn vrij van naburige rechten.
Bron: http://www.bumastemra.nl/ en http://www.anti-piracy.nl/
N.B. Directe links naar muziekstukken zullen verwijderd worden omdat niet te controleren is of je wel of geen recht hebt een sample of muziekstuk te gebruiken/verveelvuldigen.