Jarenlang liep ik te fokken met mijn leven.
Het leek alsof iedereen me wou stoppen, en wou breken.
Ik zie alleen maar mensen die geen donder om me geven,
daarom breek ik soms wat wetten,maar ik doe het om te eten.
Maar hoe hard ik ook werk,het maakt niet uit wat ik doe,
soms lijk ik vervloekt. Shit, het is nooit genoeg.
Maar ik bikkel en zwoeg.Opgeven word bijna een optie.
Doe wat ik moet, ook al zijn m'n zakken platter dan een floppy
Als ik mijn leven bekijk denk ik vaak dat het geen zin heeft.
Het feit dat ik faal in alles, dat maakt me wit heet.