Jaja mensen, het duurde even, maar ik heb hem teruggevonden, de speech van de crematie van mijn moeder!!!

Het is onwerkelijk, iedereen vraagt hoe het met me gaat.
Dagen vliegen om: slapen, opstaan, voetballen en andere dagelijkse dingetjes. De telefoon staat roodgloeiend. En dan weer dat gevoel. M’n moeder is er niet meer.. but life goes on.

Me moeder zei altijd: “Chanika, niet huilen”, Mama, dat kan ik niet beloven, maar ik doe mijn best voor jou.

Iedereen vraagt hoe het met me gaat en dat is goed. Dat lege gevoel wordt daardoor minder. In 6 jaar is er veel veranderend. M’n pa was er niet meer, maar samen met mijn ma konden we de wereld aan.

Het vreemde van nu is, juist nu ik het over mijn moeder wil hebben, komen de leukste herinneringen over mijn vader omhoog. Die ouwe reed altijd op zijn skelter over de camping heen en mijn moeder gilde dan over de heg dat hij niet zo hard moest rijden.

Ja, schreeuwen dat kon ze wel. Zoals iedereen wel weet voetbalde ik eerder dan dat ik liep. Op het Laveibos woonden we op de 6e verdieping. Op het veldje was ik altijd in de weer. En als we dan gingen eten blies mijn moeder op het scheidsrechtersfluitje en dan riep iedereen dat ik moest eten.

Nou mam, voor nu was dit het. Ik weet dat ik diepe dalen tegemoet ga, maar ook hoge pieken.

Ik maak mijn school af, ga genieten en zoek een rijke vent zoals jij dat wilde. Ennuh… dat voetballen komt wel goed met jullie steun.

Ik zal je nooit vergeten. Dat kan ik niet. We hebben veel te kort samen gehad maar in mijn hart blijf je leven.

Ik hou van je! Geef pa een kus!

Zo, dit is hem dan! Laat even weten per comment wat je er van vind!!

Liefs, Chanika!