Dit apparaat was spannend. Knopjes, lichtjes, stekkertjes. Half ontwikkelde motoriek, maar overontwikkelde nieuwsgierigheid. Dat armpje had een scherp puntje, een schuifje maakte snel langzaam en langzaam snel. Plots begreep ik het, hier hoorde die zwarte plaatjes met die raar gekleede mensen op! Net als die gekleurde Fisher Price met de pingel!

Waarschijnlijk was het rond het 6de jaar van mijn terreur dat ik de platenspeler vond die boven op de kast kast in het stof van zijn pensioen wilde genieten. Een stoel op een tafel, halsbrekende acrobatiek, kleine handjes en veel gewicht. Avonturen op die leeftijd lijken zelfs jaren later nog altijd zoveel groter dan de werkelijkheid.

Op mijn kamertje zat ik, op mijn knieetjes. Het enigste plaatje dat ik kon vinden was er eentje met een baby en eentje met een kat. 'Mono' stond erop en meer kan ik me niet meer herinneren. Het waren plaatjes uit de '70ties van mijn ouders. Natuurlijk zat ik stiekem te luisteren en wist ik niets van boxen of versterkers. Mijn luister-ledemaat dicht bij de naald bracht mij verwondering en mijn eerste kennismaking met electronische klanken.

Op de aanrecht bevond zich een fantasiewereld en heerste de 'Duivel met de goudenharen!' Het tijdperk van mijn kleuter kunsten bestond grotendeels uit sprookjes luisteren van de cassettespeler. Tot op een zekere dag.. Nooit zal ik vergeten dat ik 'A night at the Opera' vond van 'Queen' in de onderste lade van de komode. Dat bandje veranderde mijn leven en mijn waarneming voor altijd. Queen was mijn eerste kennismaking met de menselijke behoefte liefde en verdriet te verwerken tot een tapijt van instrumentale, menselijke en electronische klanken, welke slechts zichtbaar zijn voor het hart.

De volgende jaren brachten, Paul Simon's Anthology, Black & White van, een toen nog alom als een kinderliefhebber bestempelde, Michael Jackson en zelfs een korte stiekeme bewondering voor 2 unlimited en Captain Jack. Zonder twijfel heb ik Kurt Cobain altijd maar een zielige jankerd gevonden. 'Geen wonder dat je je zelf van kant maakt als je zulke depressieve muziek maakt': dacht ik nog. Greenday en Offspring passeerde. Zo ging het voort ik hobbelde van artiest naar band en van stijl naar genre. Eigenlijk had ik geen voorkeur die mij langer dan twee maanden vervulde. Alles was mooi en alles was prachtig. Slechts Freddie en de zijne bleven constant voor me. Een gedeelde liefde, Pim en ik hielden van Queen boven alles.

Het besluit kwam rond mijn achtiende. Mensen die een voorkeur hadden voor een muziekstijl boven alle anderen hebben oorkleppen op. Ze zijn gewoon te simpel om alle schoonheid van muziek te bevatten. Zeker diegene die alleen van moderne muziek houden (dance, trance, house, techno etc). Dat was immers emotieloos! Het was wel 'vet' soms, maar echte kunst was het niet! Zo zou mijn overtuiging luiden voor de jaren die zouden komen.

....de deur ging open. Daar stond Marius, een jonge man die men met slechts 1 woord perfect kon omschrijven: 'Massive'. Twee meter lang met zwart wild haar, een hoofd als een menhir met een vastgebeitelde grijns en handen als een boorplatform. Warrig Gekleed als een kunstenaar met de hipheid van een metroman. Een shirtje met een dubbele boord, een sjaaltje en slippers. Naast hem, een dag en nacht verschil, de blonde slanke man met zonnebril. Een minstens zo grote grijns, nikes, zomers hemdje, bovenste en onderste knoopjes open, gekleurde riem en een spijkerbroek. Een air alsof hij zo uit een hippe tent in Ibiza kwam gelopen. Sytze Wiersma. Het was wat later zou blijken, de eerste scheur in mijn overtuiging, mijn eerste kennismaking met Techno en met een levensstijl.

Sommige mensen sluipen je leven binnen en veranderen je van binnenuit zonder dat je dat merkt en als je het eindelijk in de gaten hebt dan is er geen omkeren meer. Sterker nog dan wil je niet meer terug.

Elk jaar dat ik ouder wordt verwerp ik oude resoluties en kom ik tot nieuwe conclusies. De leerweg is zelden ten einde en de weg om te leren gaat immer voort. De horizon is onbereikbaar maar alle wegen leiden er naar toe. Dit is voor mij het jaar van de Techno. Wat ooit niet begrepen werd, vervuld mij nu van plezier en genot!

Niets mooiers dan je bewust te zijn van je eigen keuzes en ontwikkeling, een zonsopkomst, een bloem die zich opent voor het licht in een immer veranderende wereld, maar elk seizoen opnieuw tot bloei...

Ik heb gezien dat het goed is...