woensdag 12 april 2006 om 23:01
Langs de stille donkere paden vol ingehouden woede
Ligt de liefde voor dood en wordt geluk vermoord
Hier wentel ik mij in platgetrapte bloemen
Hier dans ik voor eeuwig met de oneindige dood
Oh kon ik jou maar laten voelen
Hoe de duisternis in mij steeds meer bevrijdt
Iets wat niemand ooit kon bevatten of vermoeden
Hoe de inktzwarte leegte, het niets, mij verleidt
Dagen worden langer en nachten eeuwig
wanneer het licht in mij langzaam wordt gedoofd
Wie had dat toch ooit kunnen denken?
Wie had zoiets nou ooit geloofd?
Ze denken dat de Sterken nooit zullen falen
Terwijl zij huilen en lijden als iedereen
Stille tranen in een dal van voor eeuwig
Waar gaan de Sterken voor troost dan heen?