Als ik terug kijk dan besef ik het nu allemaal maar al te goed.
Papa had een droom en een doel in zijn leven.
Zijn doel was gelukkig worden met een huisje boompje en beestje en het liefst met kinderen.
Het huisje was snel geregelt en samen met mama kwam ook het appelboompje in de voortuin en de beestjes.
Daarna kwam jij en wat een geluk...onbeschrijfelijk wat jij met mijn gevoel deed en nog doet.
Papa was trots op jou en mama.
Zo klinkt het allemaal erg mooi,maar papa was in dezelfde tijd bezig met zijn droom.
Werken in een fabriek was niet zijn droom,maar mensen entertainen en ze gelukkig naar huis laten gaan.
Zo ben ik in het feestcircuit beland.
Eerst als stapper,maar later werk het zakelijk.
Hierdoor kon papa een dag minder in die fabriek gaan werken en een mannendag houden met jou.
Maar het feest wereldje slokte veel tijd op en ongemerkt werd het steeds meer.
Zonder het te beseffen verwaarloosde papa mama en omdat hij steeds minder tijd voor haar had.
Iets wat hij nooit gewild heeft.
Mama en Papa communiceerde niet goed.
Mama was misschien niet altijd duidelijk voor mij,maar Papa heeft ook niet altijd goed geluisterd.
Toen Mama aan de noodrem trok was het eigenlijk al te laat.
Papa deed zijn best, stopte met het werk in het feest wereldje en nam Mama mee uit eten,bioscoop en opstap, ging met jullie naar de Plopsaland aan de Franse grens en naar het water om met je te voetballen.
Helaas ondanks de leuke dagen kon mama het niet meer opbrengen.
Papa was jullie kwijt geraakt.
De pijn en het verdriet zijn onbeschrijfelijk.
Papa heeft namelijk nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou en Mama.
Papa was voor veel mensen in het feestwereldje een geliefd en sterk
persoon,maar dit kwam omdat Mama achter me stond.
Nu sta ik hier alleen,onzeker, klein en dood ongelukkig.
Ik moet verder,maar kan het gewoon nog niet jongen.
Papa maakt ook fouten en zal dit moet accepteren,maar zal het mezelf nooit vergeven.
Had je graag gelukkig gezien in ons gezin met misschien wel een broertje of zusje.
Het spijt me jongen dat papa op dit gebied het licht te laat zag,maar ik weet dat het me nooit meer overkomt.

In de week dat dit gebeurde had Papa vrij genomen voor ons gezin, maar dit had dus helaas geen zin en dus zocht ik veel afleiding.
Ondanks de aandacht van de mensen word het iedere dag zwaarder en vraag ik mezelf echt af hoelang ik dit nog trek.
Ik loop nog steeds iedere avond naar je slaapkamer en kus dan je foto aan de muur.
Ook de trouwfoto van papa en mama hou ik nog iedere dag vast.
De littekens in mijn hart zullen nooit meer verdwijnen en het ergste is dat ik het grotendeels zelf heb gedaan.
Om mijn leven op de rails te houden zal ik meer moeten gaan werken en ben daar ook mee bezig in de fabriek.
Papa is ook daar het afgelopen jaar een beter mens geworden en mijn leiding gevende doet echt zijn best.
Papa had het liever niet nodig gehad,want nu raak ik die mannen dag ook nog met je kwijt.
Papa hoopt nog steeds dat Mama hem een kans geeft en dat we ontspannen als vrienden wat kunnen gaan doen en zien waar het schip strand,maar op dit moment zit het er voor Mama niet meer in.
Papa is zo bang Mama voor altijd kwijt te zijn.
Ik mis haar stem,lach en haar aanwezigheid iedere dag meer.
De kilo's vliegen er af, slapen lukt niet en sinds donderdag krijg ik ook geen hap meer door mijn keel.
Mocht het ooit goedkomen,dan zal ik er voor jullie zijn.
Het feest wereldje heb ik als werk grotendeels al gedag gezegt en zal er alleen nog komen om gezellig wat te drinken en te stappen.
Hoop dat jij papa later ook vergeeft.

Mis jullie...meer dan ik kan zeggen of laten merken.
Kus Papa