Mijn muze
Met verterend verlangen zag ik hoe hemellicht
Speelde met glanzende zwarte haren die zachter
Leken dan de fijnste geweven zijde en met
Engelengeur een elfjes gezicht omlijstten
En daar in het maanzilveren woud waar krijsende
feniksen en stoutmoedige elfen elkaar met martiaal
bestreden in vervloekte tijden op goed en kwaad
verstoorde het ritme mijn hart door dit beeld
Verlaten en eenzaam doolde zij rond en werd
gevolgd door schreeuwende schimmen uit haar
verleden die haar bij machte folterden en met
grijzende spot mijn zwoelste lieten lijden
Haar onheil zorgde voor angst die een eind maakte
aan mijn onverschilligheid voor mijn verbitterd
bestaan en gaf me kracht haar voortaan te
beschermen voor heftige gevechten in haar binnenste
Mijn muze kwam tot leven op een lentenacht zonder
sterren en liet mij nederig smeken vanuit mijn
verloren dwaze dichtersziel in deze eenzame nacht
