Als je jong bent geloof je alles.
Van spinazie krijg je spierballen, je vader is de sterkste man van Nederland en Sinterklaas bestaat.
Maar er komt een dag dat je naar de schoenen van de Goedheiligman kijkt en denkt: Wacht 'ns... Dat zijn de schoenen van m'n vader.
Je vermoedde al zo iets, maar nu dringt het pas goed tot je door: het is onzin te geloven dat er in Spanje ergens een man met een lange, witte baard rondloopt die een keer per jaar de stoomboot pakt om bij jou iets in je schoen te komen stoppen.
En nog zo iets: van spinazie krijg je geen spierballen.
Nederland wordt nooit wereldkampioen.
En jij trouwt niet met de juf.
Zo word je ouder en steeds ongelukkiger.
De enige momenten dat je je weer even voelt als toen zijn de momenten waarop je van iemand houdt.
Echt van iemand houdt.
Dan valt alles wat stom is of pijn doet even helemaal weg.
Liefde is alles.
En daar moeten we in blijven geloven.
Dus wat nou als we dat nu gewoon, met z'n allen zouden besluiten: Sinterklaas Bestaat.
Dan weten we heus wel dat we die cadeautjes nog steeds zelf moeten kopen. Maar het gaat om het idee: Dat we blijven geloven dat het nog altijd goed kan komen.
Met ons.
Met de liefde.
Want liefde is als Sinterklaas,
Je moet er in geloven, anders wordt het niks
