Linrotterdam

Ben je in Rotterdam geboren

Of je Lee Towers heet of Bruis of Ketelbinkie
of je een donkieman bent of cargadoor
of je in Kralingen ken wonen in een villa
of op een zoldertje in Crooswijk drie hoog voor,
we hebben ergens in een hoekie van ons boddy
een warrum plekkie voor de havens en de zee
en als we 's nachts de stoomfluit horen van een zeeschip
dan reist ons hart een eindje met zo'n stomer mee.

Ben je in Rotterdam geboren
op het Noordplein of Katendrecht
dan ken je van geen vreemde horen
dat ie van Rotterdam iets zegt
want voor me haven en me Blaakie
voor me Coolsingel en Hofplein
geef ik subiet me laatste knakie
daar ken 'k alleen me eigen zijn.

Ik ben een beetje zeeman en een beetje landrot
ik ben een betje klerk en een beetje lichtmatroos
als ik aan de haven sta en kijk naar al die schepen
dan, Rotterdam, ben ik op jou altijd weer groos
want ook al hebben ze je centrum zwaar geschonden
je bent nog altijd hetzelfde Rotterdam voor mij
en om hier van mijn trouwe liefde te getuigen
zing ik voor jou, m'n stad, nog één keer dit refrein.



Weet je wat een Rotterdammer

Weet je wat een Rotterdammer,
Het mooist van Mokum vindt?
Da's de laatste trein naar Rotterdam,
Dat weet toch ellek kind.
Hij vindt Amsterdam wel aardig,
Maar hij doet een dubbele moord,
Voor z'n metro, z'n tunnel, en voor Feyenoord.



Verleidt me, verstik me, pak mijn vrijheid af, bemin me, beperk me. Ga je gang. Ik ben laf. Je wilt samensmelten, een onnozel idee, maar ik ben romantisch. Ik ga erin mee. Kneedt me en knert me, wees lief en gemeen. Gun me de plek van het blok aan je been. Als jij mijn vrouw bent, dan ben ik je man. En dan vechten we samen, voor dat wat niet kan.

We doen, we doen nog meer water bij onze wijn, totdat er alleen nog maar water zal zijn. Helder, maar smaakloos. Geen kleur meer, geen gloed. Zo leven we samen de dood tegemoet. Weg met de eenzaamheid. Leve de sleur, jaloezie, irritatie, verwijten, gezeur. De liefde geeft hoop, de liefde heeft zin. De liefde is een valstrik, maar ik trap er zo graag in. Steeds dezelfde fouten, steeds dezelfde pijn. Het is bijna net zo gruwelijk als helemaal alleen te zijn.

Maar misschien, is het deze keer anders. Misschien, is het deze keer waar. En is alle waarheid van de wereld maar een fabeltje. Dat wil ik graag geloven, want ik hou zoveel van haar. Het spel is weer begonnen. Ik zit er middenin. Verslaafd als een verslaafde en verzetten heeft geen zin. En ik kan alleen verliezen.

Mijn hart en mijn verstand. Want de liefde laat pas los als ze is opgebrand. En dan ben je weer jezelf. Alleen en onbemind. Maar volwassen en verstandig, totdat het weer begint.

Hans Teeuwen