Als je jong bent geloof je alles. Van spinazie krijg je spierballen, je vader is de sterkste man van Nederland. En Sinterklaas bestaat.
Maar er komt een dag dat je naar de schoenen van de goedheiligman kijkt en denkt; hé, wacht eens, dat zijn de schoenen van mn vader! Je vermoede al zoiets maar nu dringt het pas echt tot je door.
Het is onzin dat je gelooft dat er in Spanje een man met een lange witte baard rond loopt die één keer per jaar de stoomboot pakt om bij jou iets in je schoen te stoppen. En nog zoiets, van spinazie krijg je geen spierballen, Nederland wordt nooit wereldkampioen, en jij trouwt niet met de juf. Zo wordt je ouder, en steeds ongelukkiger.
De enige momenten dat je je weer even voelt als toen, zijn de momenten waarop je van iemand houdt. Écht van iemand houdt. Dan valt alles wat stom is, of pijn doet even helemaal weg.
Liefde is alles, en daar moeten we in blijven geloven. Dus wat nou, als we gewoon met z’n allen zouden besluiten; Sinterklaas bestaat. Dan weten we heus wel dat we die cadeautjes nog steeds zelf moeten kopen, maar het gaat meer om het idee. Dat we blijven geloven dat het nog altijd goed kan komen met ons, met de liefde. Want liefde is als Sinterklaas; je moet erin geloven anders wordt het niets.
Alles is liefde.
