Mad Dog - Till I Die

Sinds de eerste Italiaanse platen begin jaren '90 verschenen binnen de hardcorescene, tot de hedendaagse klappers, ze zijn in ieder geval niet meer weg te denken en de invloed vanuit het zonnige Italië is nog immer aanwezig en groter dan ooit. Waren het in de vroege jaren vooral mannen als Digital Boy (Kokko – Luca Rave Mix (1991) / OK Alright! – '96 Remix), The Stunned Guys (A.E.I.O.U. / Love really sucks) en DJ Jappo vs Lancinhouse (Bring it Fine / EXLXAXL) die hun stempel drukten op menig mix en set, nu is het de nieuwere generatie, bestaande uit artiesten als Hellsystem, Noize Suppressor, Amnesys, Art of Fighters/Meccano Twins, Tommyknocker, Anime en DJ Mad Dog die, ondanks dat The Stunned Guys en DJ Jappo nog steeds heel actief en aanwezig zijn, de grootste hits scoren en op de mooiste mainstages staan. Wie heeft er geen album van éen van hen in huis? "A Night of Madness", "AOF", "Devil Face" en "Exterminate" gooiden hoge ogen naast "Unexistance" en "Legacy of Noize".

De afgelopen jaren heeft vooral DJ Mad Dog zich razend snel ontwikkeld, waarbij hij vorig jaar de beslissing nam om "Traxtorm Records" te verlaten en zijn eigen label "Dogfight Records" op te richten, wat resulteerde in een enorm succes, waarna al snel diverse releases volgden. Niet alleen van Mad Dog zelf, maar ook van artiesten als Anime, Unexist, Tears of Fury en Noize Suppressor. Na de eerste "Dogfight"-compilatie werd wel duidelijk dat dit label niet zomaar het zoveelste probeersel is en heel veel ambitie en potentie heeft om uit te groeien tot een label van formaat, waar niemand meer omheen kan.

Het lijkt misschien nog zo recent, maar ondertussen zijn we ook alweer ruim drie en een half jaar verder na Fillppo Calcagni's laatste album "Rudeness Hardcore Beyond Rules" en na een hele reeks releases op zowel Traxtorm Records als Dogfight, werd het wel weer eens tijd voor een volwaardig album. Nu het festivalseizoen ook weer vol is losgebarsten, is het dan ook logisch dat Mad Dog, zo vlak voor de tweede helft daarvan, zijn nieuwste album "Till I Die" aan de wereld presenteert.
Komend weekend heeft hij de eer om de mainstage van Dominator af te sluiten met een album showcase. Daarnaast is hij ook verantwoordelijk voor het Anthem van deze editie.
Als we even snel een blik werpen op de tracklist van "Till I Die", zien we dat het album, net als voorgaande 2 albums uit 2 cd's bestaat. De eerste cd bevat vooral nieuwe eigen producties, die op 2 na nog niet eerder zijn uitgebracht. Het tweede schijfje daarentegen staat vol met vooral reeds bekende tracks, samenwerkingen en remixen, wat zorgt voor de nodige 'oh-ja!'-momentjes.
Maar eerste eens zien wat deze hondsdolle K9 ons te bieden heeft op cd1.

Na het gebruikelijke confronterende en voorbereidende "intro(duction)" worden we gelijk getrakteerd op het nieuwe Dominator Anthem "Maze of Martyr". Opzwepend en vooral de eerste minuten erg gevarieerd en creatief. Mad Dog heeft de oude 'scheur'-Juno van "Human Resource" weer eens uit de effectenbox gehaald en deze subtiel in zijn anthem verwerkt. Daarnaast doet de luide "Dominator!!!!-vocaal, die ook bij "Nirvana of Noise" te horen was, het ook nog steeds erg goed.
"I don's give a fuck about" is een ode aan al die mensen die zich nergens iets van aantrekken en gewoon hun eigen ding doen op de dansvloer. Met een/het kerkorgel wordt letterlijk de toon gezet. Daarnaast horen we een wel hele gouwe-oude sample terug, namelijk de synthesizer uit "Hardsequencer – Braincrash". (Ff opzoeken als je die plaat niet kent!)
"Why Me" kenmerkt zich door een stuk hiphop-tekst met daaraan toegevoegd een melodie die in de verte lijkt op de oude 'Endymion'-melodielijnen van begin 'Millenium'-periode op Enzyme Records. Herkenbaar maar toch net even anders.
Filippo houdt de vaart erin tijdens "1996" en kickt als een malle om zich heen. De agressieve synthline en stoere 'tourette'-samples zorgen voor het benodigde kookpan-effect. Deze plaat is qua stijl een beetje te vergelijken met "Not my Tempo" en "Call of Fury". Ook "Bring the Hardcore" begint met rap-samples alvorens over te te springen op bombastische klassieke opera. Tussendoor schakelt Mad Dog ook nog een paar versnellingen door, waardoor we een snelle energieke track horen.
Van "Drugs, Sex & Power" werken de eerste 40 seconden behoorlijk op de zenuwen, maar wanneer de plaat eenmaal op gang komt en de melodielijn toegevoegd wordt, samen met de epische monoloog van Samuel L Jackson uit Pulp Fiction, is dat allemaal vergeten. Kan iemand alleen die irritante vlieg even plat slaan tijdens de outro van deze plaat?
Na "That's the Sound", "Hero" en "Dogfight" volgt "Fuck that Shit", welke net als "Dogfight" en "Ama Shishi" een rauwe synthline bevat, zij het gecombineerd met een meer vriendelijke tweede melodielijn. Samen met het overgefrustreerde "The Kraken" en het melige "XTC" is dit één van de kortere tracks.
De één na laatste track is een cover van "Slipknot – Wait and Bleed". Voor de metalfans zal deze versie best herkenbaar zijn. Echter mist deze versie bij tijd en wijle wel de kracht en scherpte van het origineel. Als afsluitende track heeft Filippo gekozen voor zijn collab met Rob Gee "Down for the Core". Wederom een track die flink leunt op een rock-achtergrond, maar nu wel goed, snel en scherp. Daarbij hebben de heren ook nog een deel van de klassieker "The Horn-track" (Egyptian Empire – 1991) erin verweven om de plaat een mooi einde te geven.

Cd2 bevat zoals eerder gezegd, een collectie aan oudere platen gecombineerd met recent uitgebrachte tracks die nog niet waren verzameld op een album. Oudjes als "Enter the Timemachine" (A Nightmare in Rotterdam Anthem) en de remix van "Angerfist – Take you Back", beiden uit 2006, staan naast een recente track als "Call of Fury" en het schitterende "Lack of Existance" welke samen met Nosferatu geproduceerd is.
Ook de opening met het energieke "Not my Tempo", confronterende "Namasté Motherfuckers" en opzwepende "The Apocalypse" zorgen voor hoge verwachtingen.
Platen die zich al lang en breed bewezen hebben, zoals "Ama Shishi", "Bassdrum Bitch", "Attack (DJ Mad Dog Remix)", "Rewind" en "A Real Voice" worden afgewisseld met nieuwere tracks als "911", "Priest" en "MFFYF" welke samen met Evil Activities, Rob Gee, Noize Suppressor en Tieum geproduceerd zijn. Neem daarbij de vette remixen van "Ghettocore" en "Ameno" en je hebt al snel een waardige lijst met voor ieder wat wils. Al met al een mooie 2e cd met daarop een hoop platen die het verdienen om nog eens in de schijnwerpers te staan.

Deze "Mad Dog" blijkt dus absoluut geen schoothondje te zijn. Zeker geen knuffeltje die je naast je lippenstift even in je handtasje propt als een misplaatst mode accessoire. Als deze K9 zijn bench uitkomt, berg je dan maar. Zonder muilkorf ermee over straat gaan, is vragen om problemen. Let je even niet op, dan vliegt deze pitbull je voor je het weet naar je strot, om voorlopig niet meer los te laten. En zo is ook dit derde album "Till I Die". Onvoorspelbaar, agressief en af en toe een tikkie vals. Van scherpe, explosieve tracks tot platen die je van het begin tot eind aangrijpen. DJ Mad Dog heeft wederom een mooie verzameling energieke mainstream hardcoretracks gebundeld, waarmee de fans weer een paar jaar vooruit kunnen. Zowel cd1 vol eigen inbreng als cd2 met de wat oudere tracks en samenwerkingen laten zien dat Filippo zich nog steeds ontwikkelt. Dat belooft nog wat voor de komende jaren. Dus neem je bord pasta fungi/carbonara maar op schoot, een Birra Moretti of Peroni bij de hand en de volumeknop op standje geluidsoverlast. Hardcore "Till I Die"! "Godere"!

Mad Dog - Till I Die: luisteren of kopen