Trance Energy

Ieder evenement zijn eigen cd. Na cd’s van Mysteryland en Sensation kan Trance Energy natuurlijk niet achterblijven. Een van de paradepaardjes van ID&T die op 12 februari 2005 haar zoveelste editie beleefde, en met 30.000 bezoekers compleet uitverkocht was. Trance dood? Nee hoor, trance is nog steeds springlevend, maar de vorm is net even iets anders dan ‘vroeger’. Denken veel mensen met weemoed terug aan ‘die goede ouwe tijd’, dan wil dat natuurlijk niet zeggen dat vroeger alles beter was. Muziek evolueert, en zo dus ook de housemuziek. Trance is geen trance meer, voor zover over hokjes kan worden gesproken, maar is breder geworden. Hardtrance, clubtrance, ‘prog-trance’; allemaal substromingen die onder de noemer trance kunnen worden gevat.

Trance Energy is dan ook eigenlijk geen puur trancefeest meer. Zo was er de laatste editie een Madhouse-stage (met natuurlijk Jean), en ook een In Charge-stage (met natuurlijk Marco V). De muziek die bij deze stages werd gedraaid was niet alleen pure trance, maar leek af en toe een mengelmoes tussen club, trance, techno, en ja, zelfs hardstyle. Jean bijvoorbeeld, is niet vies van het wat stevigere werk en draait alles wat los en vast zit.


CD1:
De eerste cd begint met het Trance Energy-themanummer ‘Beats at Rank-1 Dotcom’, gelijk eigenlijk al een redelijk stevig nummer, maar desalniettemin goed te pruimen. Je vraagje alleen af waarom ze meteen met een dergelijk stevig nummer beginnen, in plaats van eerst rustig op te bouwen. Pas bij het derde nummer, The Passion van Hemstock & Jennings lijkt de oude vertrouwde trance het weer over te nemen. Gelukzalige synths en zomerse strings klinken door de stereo. Het aanstekelijke Beauty in L.A. doet je dit blije gevoel behouden, alleen beginnen de vocals in het nummer zeer te irriteren. “Beauty” zit er dan ook niet in de vocalen.

Halverwege de cd vinden we een 2005-remake van de oude knaller Fancy Fair van Katana. Vaak halen de remakes het niet bij het origineel. Een paar nieuwe bassloopjes, wat synths erbij, en klaar lijkt de remake. Ver onder het niveau van het origineel, dat is wel duidelijk. Na dit nummer gaat de cd de wat stevigere kant op, er lijkt wat lijn in de nummers te komen, al deed het begin van de cd dat niet vermoeden. Johan Gielen zijn Dreamchild is het nummer dat deze ‘tempoversnelling’ doet inluiden.

Na wat middelmatige nummers (en weer een remake, nu van Signums Second Wave, die het weer niet haalt bij het origineel) komen we aan bij nummer dertien, Jochen Miller’s Vanity. Zelf ben ik een beetje uit de trance geweest, maar dit nummer doet mij toch een beetje rillen. Het nummer is een standaardvoorbeeld van simpele, platte, trance. De trance-scene geëvolueerd? Aan dit nummer is dat niet te merken, het klinkt dan ook als een oud Trance Energy-themanummer, en lijkt ook een beetje op het eerste nummer van de cd. Gelukkig komen we daarna een topper tegen: de F&W-remix van Commander Tom’s Vanity. Met een sample uit het nummer Superstar van Novy vs Enica (“Come on don’t hesitate, and show me your attention”) is dit zeker een nummer wat je doet bewegen. Stevig, maar op en top dansbaar. Dat geldt zeker ook voor de laatste twee nummers van de cd... Met het heerlijke Cold Storage van Ronald van Gelderen wordt de cd afgesloten. Ronald van Gelderen is een producer uit Rotterdam die al een tijdje meedraait in het wereldje. Vanaf 1997 heeft hij vele goede tranceproducties op zijn naam staan. Onder de naam Kid Vicious zullen velen hem wel kennen. Zijn producties zijn op vele labels te vinden, waaronder ook op het Oakenfolds prestigieuze Perfecto-label.

De conclusie over cd één is dat het hem ‘net niet’ is eigenlijk. De cd mag dan vol staan met een mix tussen de klassieke trance (zwangere synths, veel breaks) en de wat stevigere hard- of techtrance, maar erg vernieuwend is het niet. Misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling van de cd geweest, maar toch. Je hebt niet het gevoel dat de cd je in vervoering brengt en je het feest doet herbeleven. Misschien zijn het de door de computergemaakte mixovergangen, of de kwaliteit van de nummers.....who knows....

CD2:
Met de clubmix van “City Streets” van G-Spott, die tijdens Trance Energy te vinden was op de Madhouse-stage van Jean, wordt de tweede cd aangevangen. Duidelijk één van G-Spott’s betere producties, dat moet gezegd worden. De Agnelli&Nelson-remix van Armin van Buuren zijn Blue Fear haalt het wederom niet bij het origineel. Deze versie heeft wat meer power in zich, maar toch is het origineel wederom beter. “Lucid” van Phynn, een producer waar we in de toekomst nog veel van zullen horen, is daarentegen wel een juweeltje. Geen wonder dat Black Hole Recordings zich ook geen moment heeft bedacht en dit nummer op haar label heeft gecontracteerd. Phynn is de producernaam van de jonge Finne Jager, die al een redelijke reputatie heeft opgebouwd in de trancewereld. De Phynn-mix van het nummer Escape was sinds september 2003 in vele dj-sets van Tiësto te horen, en werd zelfs door het befaamde DJ Mag op hun cd gezet. Nu Finne zich heeft aangesloten bij het Engelse boekingskantoor DJ Connections beginnen er boekingen van over de hele wereld binnen te komen… Een gezicht voor de toekomst dus! De kans is groot dat je hem tegen kunt komen op de (tot nu toe gratis) Trance.nu feesten, die veel in de Haagse Asta worden gehouden. Dit soort kleine feestje (zoals ook bijvoorbeeld een ArisE en Armada-feesten) laten zien dat de trancescene verre van dood is.

Bij het zesde nummer van de tweede cd komen we wederom een remix tegen, dit maal de Above&Beyond remix van het geweldige Silence van Delerium... nog steeds één van de beste trance-hymnes allertijden. Maar niet in deze versie..... Het wordt misschien saai om te zeggen, maar ook dit nummer haalt het in de verste verte niet bij het origineel. De tracklist zegt ons dat “Jump the Next Train” het laatste nummer van de tweede cd zou moeten zijn, maar als we bij nummer zeven komen horen we het nummer toch duidelijk. Een klein schoonheidsfoutje. “Jump the Next Train” van een samenwerkingsverband tussen de Young Parisians en ‘trancegoeroe’ Ben Lost is een schoolvoorbeeld van een “handjes in de lucht”-trancenummer. Het bevat alle succeselementen voor een goed en lekker zweverig trancegeluid. Ook de volgende twee nummers, “Unification” van Alex MORPH en “Visual Drive” van Mutu, zijn toppers. Het is duidelijk dat de meeste kwaliteit op de tweede cd te vinden is, voor mij persoonlijk in ieder geval. “Born Slippy” in een versie van Yves de Ruyter mag dan weer een cover cq. remix zijn, maar deze mag zeker gehoord worden. Al is het misschien cliché om het nummer te remixen (ook Johan Gielen gebruikte het nummer en samples ervan erg erg vaak in zijn set), het resultaat is niet slecht te noemen, anders dan de vele andere remakes en remixen op beide Trance Energy cd’s.

Tegen het einde van de tweede cd wordt het allemaal toch weer wat steviger, en dat is zeker niet vervelend. Een goede dj bouwt op, zo ook deze cd. Met “My House” van Armani & Ghost, en de ‘Cosmic Gate Relaunched 2005’ mix van het bekende “Now” van Cyb wordt de tweede cd afgesloten.... Maar niet voordat “Vibration” van Dark Alliance uit je speakers heeft geknald. Het is misschien wat vergezocht, maar het nummer heeft wat weg van een kruising tussen Electrostatic deluxe van Speedy J en en een opgefokte MC, maar een lekkere uitsmijter is het wel.

Conclusie:
“Prepare to dance” is het credo van Trance Energy, en dat is ze denk ik met deze cd wel gelukt. Verschillende vormen van trance komen in deze naadloos aan elkaar gemixte (gecomputerde?) cd’s aan bod. Van zwevend en relaxed, tot stevig en duister. Trance dood? Nee hoor, trance leeft nog zeer zeker! En dat zal ID&T vast en zeker op de komende edities van Trance Energy aan iedereen laten zien!