De schreeuw van Partyflock

Laat je blik bedenkelijk betrekken, inhaleer diep de koude buitenlucht, voel je borstkas opzwellen, je schouders verkrampen, je spieren spannen zich aan in de aanloop naar de gedwongen verlossing nog even en het mag, niet alleen jij, maar hij, en zij, en alles om je heen zal volgezogen zijn met dezelfde ledige lucht, enkele momenten verwijderd van de transformatie van ontastbare stilte naar het oorverdovende, wakker schuddende, protesterende, grijpbare en, mits gemeend, indrukwekkende lawaai van de schreeuw voor cultuur van Partyflock.

Voor wie niet zojuist onder een steen is gekropen om wederom deel te nemen aan de huidige maatschappij, na een zomers equivalent van een winterslaap te hebben gecompleteerd, zal de materie bekend zijn. Duurder. Meer betalen. Kaartjes. Minder subsidie. Cultuur, kunst, film, theater, poppodia, muziek. Van zes naar negentien. Ne-gen-tien.
Er zijn protesten geweest. Er is een mooie avond vol cultureel verantwoord vermaak georganiseerd. Links en rechts hadden bijna reden tot samensmelten in grootse demonstraties, maar nog steeds wordt cultuur als ‘linkse hobby’ bestempeld. Misschien moeten we iets beter nadenken over wat cultuur is – ik ga het hier niet definiëren, daar zijn grote denkers me al vanaf de Oudheid in voor. Wat wel zeker is, is dat we hier elk weekend aan cultuur doen, wanneer er een DJ synthetische Cd’s of ambachtelijk vinyl deelt met een massa zelfde zielen, wanneer licht en geluid samenvallen met de gemoedstoestand van een geheel aan mensen, wanneer men elkaar vindt op de dansvloer en slechts een blik nodig heeft om elkaar te erkennen en om samen te verdwijnen in een tijdloos moment.
Want dat doet kunst. Je observeert, je luistert, je vindt mooi of je vindt lelijk, je vindt goed of je vindt slecht, je houdt van of je haat, maar je doet iets, al is het passief. Je danst. Ook dat is kunst. Wie leest er wel eens een boek? Wie gaat er naar een festival? Wie naar een concert, theater, opera, filmhuis, lezing – feest?

Partyflock is een verzameling mensen, uiteenlopend van kortzichtig bevooroordeelde racisten tot ontwikkelde en openstaande geesten, met elke mogelijke denkbare tussenvorm, maar allemaal met dezelfde reden tot schreeuwen. Doe dat dan ook. Schreeuw de longen uit je lijf, niet op een afgesproken moment, maar wanneer het jou uitkomt. Wanneer jij beseft dat je niet serieus wordt genomen in je liefde. Schreeuw tijdens de stilte van een plaat, schreeuw tijdens een seksscène in de bioscoop, schreeuw in de trein in het midden van je hoofdstuk. Schreeuw tijdens dat gevoelige nummer van die man met gitaar die op dat dure podium dure liedjes voordraagt. Schreeuw in rijm, schreeuw beeldend, schreeuw luid en oprecht; schreeuw samen en alleen, maar schreeuw.
En als iedereen dat doet, wordt alles verpest. De film, de muziek, de stilte van de treincoupé. Mensen zullen het merken. Mensen zullen opkijken, en vragen waarom je alles wenst te verstoren, waarom je moest ingrijpen, waarom de stilte niet voldoende was? En je kunt antwoorden: ik schreeuw om te zijn, ik schreeuw om wat ik wil, ik schreeuw als onderdeel. Ik schreeuw banaal om geld, ik schreeuw gecultiveerd om kunst. Ik schreeuw om tijdverdrijf, om escapisme, om een principe: ik wil dat gewaardeerd wordt waar ik van hou.

Maar veel zal het niet uitmaken. Dat is gebleken na de protesten van het afgelopen weekend; de bezuinigingen zullen doorgaan, en over drie maanden schreeuwt er geen haan meer naar. En dat is waarom dit hier nu staat. Om die ene persoon, die over drie maanden een keer besluit om oude columns terug te lezen, te laten beseffen dat we ons als eenheid nooit hebben laten horen. Dat er geen optochten zijn geweest waarin techno en hardcore de boventoon voerden. Om die ene persoon over drie maanden zijn raam open te laten doen, zijn longen te vullen met de lentewind, en die om te zetten in een schreeuw die de luisteraar, onoplettende honduitlater, doet opschrikken en de lijn naar de nek van zijn beestje doet aantrekken in reactie.


In die reactie zal hij zich herinneren hoe ook hij zich gewurgd voelde, toen we allen samen probeerden te schreeuwen maar er niemand was om te luisteren. En misschien schreeuwt hij dan terug, en een volgende, en een volgende, en zal er een onophoudelijke kettingreactie aan schreeuwen door het land trekken, van dak naar dak, over land en over rivieren, door steden en door dorpen, door theaters en over festivals. En die schreeuw zal hier begonnen zijn, en ooit weer terugkomen, als ik op mijn oude dag mijn hond aan het uitlaten ben. En ik zal dood neervallen bij mijn laatste schreeuw terug, en men zal het wijten aan mijn doodvallen, maar er zal gezegd worden: ‘Die schreeuw was hartverscheurend.’