AMSTERDAM - De meeste tbs’ers die het predicaat onbehandelbaar krijgen, zijn dat niet. Toch worden zij langdurig opgesloten in een zwaar beveiligde longstay-afdeling. Daarmee is de longstay een verkapte vorm van levenslang geworden, waarbij van behandeling geen sprake meer is.
Dat schrijft de Raad voor de Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) in een advies aan staatssecretaris Albayrak van Justitie. De Raad adviseert het huidige longstaybeleid af te schaffen. Er moet meer rekening worden gehouden met de verschillen tussen gevangenen en met hun mogelijkheden tot terugkeer in de samenleving.
Het aantal longstayplaatsen is tussen 2000 en 2006 bijna verzevenvoudigd (van 21 tot 143). Vóór 2005 moest een tbs’er minimaal zes jaar behandeld zijn in twee klinieken voordat hij op een longstay-afdeling geplaatst kon worden. In 2005 versoepelde toenmalig minister van Justitie Donner die eis na enkele incidenten met tbs’ers die op verlof opnieuw misdaden begingen. Tbs’ers komen nu eerder en op jongere leeftijd in de longstay terecht, terwijl ze daar volgens de RSJ eigenlijk niet thuishoren.
De raad wijst erop dat tbs oorspronkelijk is ingesteld met terugkeer in de samenleving als einddoel. De longstay heeft zich echter ontwikkeld tot een permanente variant van de tbs. De raad keurt dat af en stelt dat niet het risico op herhaling van de longstay’ers voorop moet staan, maar hun behandelbaarheid.
Een vrij grote groep longstay’ers zou onder toezicht en begeleiding in de samenleving kunnen terugkeren. ‘Er zijn niet zo veel psychopathische moordenaars’, aldus Arno Visser, voorzitter van de RSJ en oud-Tweede-Kamerlid voor de VVD. ‘Bij veel longstay’ers gaat het om mensen die niet zelfstandig kunnen wonen, daar hoeven geen drie hekken omheen. Die moet je vooral verzorgen, en minder met bewakers en prikkeldraad beveiligen.’
Dat kan gerealiseerd worden door het besluit over plaatsing naar een resocialisatieafdeling in handen te geven van de klinieken. Ondanks een verhard maatschappelijke klimaat ziet Visser kansen voor zo’n beleidswijziging: ‘De klinieken en politici moeten draagvlak creëren. Ik acht de kans groot dat Albayrak hiervoor openstaat. Ze weet van de hoed en de rand.’
Albayrak, in 2006 lid van de parlementaire onderzoekscommissie naar de tbs, benadrukt in een reactie dat zij werkt aan een nieuw longstaybeleid, maar dat ‘de maatschappelijke veiligheid’ uitgangspunt van beleid blijft.
Jos Poelmann, voorzitter van het landelijk beraad van directeuren van Forensisch Psychiatrische Centra, is enthousiast over het idee de huidige longstay af te schaffen.
Dat schrijft de Raad voor de Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) in een advies aan staatssecretaris Albayrak van Justitie. De Raad adviseert het huidige longstaybeleid af te schaffen. Er moet meer rekening worden gehouden met de verschillen tussen gevangenen en met hun mogelijkheden tot terugkeer in de samenleving.
Het aantal longstayplaatsen is tussen 2000 en 2006 bijna verzevenvoudigd (van 21 tot 143). Vóór 2005 moest een tbs’er minimaal zes jaar behandeld zijn in twee klinieken voordat hij op een longstay-afdeling geplaatst kon worden. In 2005 versoepelde toenmalig minister van Justitie Donner die eis na enkele incidenten met tbs’ers die op verlof opnieuw misdaden begingen. Tbs’ers komen nu eerder en op jongere leeftijd in de longstay terecht, terwijl ze daar volgens de RSJ eigenlijk niet thuishoren.
De raad wijst erop dat tbs oorspronkelijk is ingesteld met terugkeer in de samenleving als einddoel. De longstay heeft zich echter ontwikkeld tot een permanente variant van de tbs. De raad keurt dat af en stelt dat niet het risico op herhaling van de longstay’ers voorop moet staan, maar hun behandelbaarheid.
Een vrij grote groep longstay’ers zou onder toezicht en begeleiding in de samenleving kunnen terugkeren. ‘Er zijn niet zo veel psychopathische moordenaars’, aldus Arno Visser, voorzitter van de RSJ en oud-Tweede-Kamerlid voor de VVD. ‘Bij veel longstay’ers gaat het om mensen die niet zelfstandig kunnen wonen, daar hoeven geen drie hekken omheen. Die moet je vooral verzorgen, en minder met bewakers en prikkeldraad beveiligen.’
Dat kan gerealiseerd worden door het besluit over plaatsing naar een resocialisatieafdeling in handen te geven van de klinieken. Ondanks een verhard maatschappelijke klimaat ziet Visser kansen voor zo’n beleidswijziging: ‘De klinieken en politici moeten draagvlak creëren. Ik acht de kans groot dat Albayrak hiervoor openstaat. Ze weet van de hoed en de rand.’
Albayrak, in 2006 lid van de parlementaire onderzoekscommissie naar de tbs, benadrukt in een reactie dat zij werkt aan een nieuw longstaybeleid, maar dat ‘de maatschappelijke veiligheid’ uitgangspunt van beleid blijft.
Jos Poelmann, voorzitter van het landelijk beraad van directeuren van Forensisch Psychiatrische Centra, is enthousiast over het idee de huidige longstay af te schaffen.
