Beleving
Mensen die voor het eerst een déjà vu meemaken, kunnen hier onnodig van schrikken. Het is een ervaring die vaak omschreven wordt als "vreemd" of "onwezenlijk". Wanneer ze toch met anderen hierover durven te spreken, blijkt meestal dat veel meer mensen dit verschijnsel kennen en daardoor worden ze wel wat gerustgesteld; er is blijkbaar niets "vreemds" met hen aan de hand, "ik ben niet de enige".
Twee modellen van déjà vu. Boven: perceptiestoornis: twee beelden van zelfde prikkel arriveren op verschillende tijdstippen in het brein. Onder: hersenstoornis: een gebied in het brein zélf (hippocampus) misinterpreteert de waarneming als herinnering (zie tekst)
[bewerk] Verklaringen
Het déjà vu verschijnsel is op verschillende manieren geïnterpreteerd.
ESP
Eén verklaring is dat déjà vu beelden een teken zijn uit een andere wereld, of herinneringen uit een vroeger bestaan (reïncarnatie), of uittreding (uit het eigen lichaam treden). Kortom een verschijnsel van buitenzintuigelijke waarneming of ESP.
Neurologie
Een tweede verklaring stamt uit de neurologie. Wat bij een déjà vu gebeurt, kan ook worden omschreven als een "kortsluiting" van de hersenen. Normaal gesproken wordt een beeld vanuit de ogen door een plek in de hersenen gebracht waar de mens er zich bewust van wordt, daarna wordt dit beeld opgeslagen in de hersenen. Bij een déjà vu ontstaat er een kortsluiting, waardoor het beeld zich eerst in de hersenen opslaat, voordat de hersenen (de mens) zich bewust worden van het beeld. Omdat het een kortsluiting betreft kan men zich dus ook niet herinneren wanneer en hoe men het eerder heeft meegemaakt, want al die informatie is niet opgeslagen. Hoe ontstaat nu zo'n kortsluiting? Hierover bestaan verschillende speculaties. De Franse psychiater Pierre Janet schreef déjà vu toe aan een stoornis in de visuele perceptie, waarbij een waargenomen prikkel via twee informatiestromen, of kanalen (A en B, bovenste paneel in figuur) de hersenen bereikt. Hierbij treedt er echter een uitsplitsing op tussen beeld A, dat de hersenen het eerst bereikt, en beeld B. De hersenen zullen nu beeld B, dat een fractie van een seconde later arriveert, als bekend categoriseren[1]. Een tweede opvatting komt van Daniel Dennett die meent dat déjà vu berust op een misinterpretatie of stoornis in de hersenen zelf[2] (onderste paneel in figuur). Deze zou een gevolg kunnen zijn van bepaalde farmaca, vermoeidheid of een neurologische stoornis. Een mogelijk gebied waar deze stoornissen kunnen optreden is de hippocampus. Dit gebied (en de omringende slaapkwab) speelt namelijk een belangrijke rol in het herkennen van familiariteit (of: nieuwheid) van objecten en gebeurtenissen. Het spontaan vuren van zenuwcellen in dit gebied zou dan kunnen leiden tot een déjà vu beleving. Er is in dit model dus slechts één informatiestroom naar de hersenen nodig, en geen twee informatiestromen of kanalen zoals Janet aannam.
[bewerk] Déjà senti, déjà visité, déjà vécu
Het déjà vu verschijnsel slaat niet alleen op beelden ontleend aan de visuele waarneming, er zijn ook varianten bekend waarbij het gaat om een innerlijk proces, zoals een gedachte of een ervaring: men spreek dan ook wel van déjà senti (eerder gevoeld), eerder bezocht (déjà visité) of eerder meegemaakt of beleefd (déjà vécu). Ook het tegenovergestelde proces kan plaatsvinden: men zegt dan bijvoorbeeld dat een bekend persoon of beeld nooit eerder is gezien. Dit verschijnsel heet "jamais vu" (nooit gezien). Jamais vu treedt o.a. op bij het Syndroom van Capgras
erg stoer op zich
best wel irri soms
zwaar vermoeiend..
zeer zeker 
