Nou mensen hier ben ik weer een keer met een topicje..
En ik verwacht wel weer eigenlijk dat er mensen zijn die denken dat ze ongelofelijk grappig zijn en niet serieus of hatelijk reageren op dit onderwerp... Maar dat terzijde.
Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken en/of dit ook herkennen.
Ik ben al weer een hele poos single. Ik heb in die periode even een 'fling' gehad, erg gezellig.. maar dat was niet serieus.
Overal om me heen leer ik mensen kennen, mannen en vrouwen. En ik merk dat ik de laatste tijd ook meer de behoefte heb in kroelen en lief zijn.. samen zijn met iemand.
Nu heb ik niet zo heel lang geleden (week of 4) een jongen leren kennen. Hij werk al 3 jaar bij het bedrijf waar ik ook al 2½ jaar werk. Hij viel me op.. maanden lang als hij voorbij liep voelde ik dat ik begon te blozen. Nooit 1 woord tegen elkaar gezegd, maar sinds het personeelsfeest een heel bijzonder contact met hem gekregen. Paar keer afgesproken met hem, en echt.. Hij is heel erg lief, begripvol, diepzinnig, gevoelig... Je zou zeggen; bijna perfect.
Ik begon echt weer een beetje kriebels te krijgen en op het werk liep ik steeds met een big smile rond. Niemand op het werk wist er van, omdat we geen zin hadden in flauwe roddels... En eerst even zelf wilde kijken wat het kon/mocht zijn.
We zeiden steeds; "We doen erg rustig aan". Maar hoe vaker we dat zeiden, hoe serieuzer het werd. Doordát we dát steeds zeiden. Ik kreeg het benauwd...
Als er iets moeilijk voor me is, dan is het wel mezelf geven aan iemand. Iemand in vertrouwen nemen en mn diepste gevoelens en gedachtes vertellen doe ik niet snel. (nu zul je wel denken.. 'huh, je verteld dit toch ook in het openbaar!' KLOPT... Maar geloof me, mijn gedachtes en gevoelens, mn verleden... is véél dieper dan dit.)
Anyhoe...
Gisteren was hij bij mij, en avond begon erg leuk. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mn gevoel sloeg spontaan om. Ik heb hem verteld dat ik niet verder wilde zo. In eens begon ik aan alles te twijfelen. Steeds als ik iemand leer kennen, waarvan ik voel dat hij meer van me verlangt... kap ik het af. Ik doe moeite om die persoon te krijgen waar ik hem hebben wil, en wanneer dat punt er is... duw ik hem weg.
Maar ik kan echt niet verklaren 'waarom'.
Vind ik het leuk? Nee
Doe ik het expres? Nee
Zal er ooit een moment komen, dat ik weer iemand durf te vertrouwen.. En bij die persoon kan blijven, zonder het gevoel van het 'moeten'?
Ik vraag me af of iemand dit herkent... Of dat dit alles weer als wartaal in de oren van andere klinkt.
Ben benieuwd..
En ik verwacht wel weer eigenlijk dat er mensen zijn die denken dat ze ongelofelijk grappig zijn en niet serieus of hatelijk reageren op dit onderwerp... Maar dat terzijde.
Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken en/of dit ook herkennen.
Ik ben al weer een hele poos single. Ik heb in die periode even een 'fling' gehad, erg gezellig.. maar dat was niet serieus.
Overal om me heen leer ik mensen kennen, mannen en vrouwen. En ik merk dat ik de laatste tijd ook meer de behoefte heb in kroelen en lief zijn.. samen zijn met iemand.
Nu heb ik niet zo heel lang geleden (week of 4) een jongen leren kennen. Hij werk al 3 jaar bij het bedrijf waar ik ook al 2½ jaar werk. Hij viel me op.. maanden lang als hij voorbij liep voelde ik dat ik begon te blozen. Nooit 1 woord tegen elkaar gezegd, maar sinds het personeelsfeest een heel bijzonder contact met hem gekregen. Paar keer afgesproken met hem, en echt.. Hij is heel erg lief, begripvol, diepzinnig, gevoelig... Je zou zeggen; bijna perfect.
Ik begon echt weer een beetje kriebels te krijgen en op het werk liep ik steeds met een big smile rond. Niemand op het werk wist er van, omdat we geen zin hadden in flauwe roddels... En eerst even zelf wilde kijken wat het kon/mocht zijn.
We zeiden steeds; "We doen erg rustig aan". Maar hoe vaker we dat zeiden, hoe serieuzer het werd. Doordát we dát steeds zeiden. Ik kreeg het benauwd...
Als er iets moeilijk voor me is, dan is het wel mezelf geven aan iemand. Iemand in vertrouwen nemen en mn diepste gevoelens en gedachtes vertellen doe ik niet snel. (nu zul je wel denken.. 'huh, je verteld dit toch ook in het openbaar!' KLOPT... Maar geloof me, mijn gedachtes en gevoelens, mn verleden... is véél dieper dan dit.)
Anyhoe...
Gisteren was hij bij mij, en avond begon erg leuk. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mn gevoel sloeg spontaan om. Ik heb hem verteld dat ik niet verder wilde zo. In eens begon ik aan alles te twijfelen. Steeds als ik iemand leer kennen, waarvan ik voel dat hij meer van me verlangt... kap ik het af. Ik doe moeite om die persoon te krijgen waar ik hem hebben wil, en wanneer dat punt er is... duw ik hem weg.
Maar ik kan echt niet verklaren 'waarom'.
Vind ik het leuk? Nee
Doe ik het expres? Nee
Zal er ooit een moment komen, dat ik weer iemand durf te vertrouwen.. En bij die persoon kan blijven, zonder het gevoel van het 'moeten'?
Ik vraag me af of iemand dit herkent... Of dat dit alles weer als wartaal in de oren van andere klinkt.
Ben benieuwd..