Oke zoals sommige van jullie weten heb ik ADHD... iedereen weet wij adhd-ers krijgen het vaak zwaar te verduren
maar inmiddels heb ik een leuk artikel ontdekt waardoor je het eens op een andere manier zou kunnen bekijken. Help, ik heb Pan
En daar is ook flink wat op aan te merken...
Wederzijds begrip is van essentieel belang voor een soepele sociale omgang.
Nu wordt ADHD regelmatig in verband gebracht met allerlei problematiek maar voor mensen met ADHD is de 'normale'populatie juist vaak een bron van ergenis. Verschillende mede-hersenstormers doen moeite de buitenwereld te beschrijven en inzichtelijk te maken voor ons vaak met een verbluffende scherpzinnigheid. Zo ontdekte Jurjen Bos bij toeval een nieuwe stoornis:PAN(Persistent Attention Normality) waaraan een grote hoeveelheid van de mensen lijdt: schattingen lopen op tot over de 90%. Wij ADHD'ers hebben er gelukkig geen last van, maar hebben wel heel vaak met Pan-lijders te maken. Om zoveel mogelijk schade te voorkomen beschrijft Jurjen hieronder de symptonen. Daarbij is hij ons zeer behulpzaam door ons hierbij ook een handige "gebruiksaanwijzing" toe te spelen. Typische kenmerken *Is niet in staat om meer dan twee keer per minuut van onderwerp te veranderen.
*Reageert traag (geeft meestal pas antwoord als je een vraag helemaal hebt gesteld)
*Merkt slecht dat er van alles om hen heen gebeurt, gebrek aan nieuwsgierigheid. Kan stoïcijns een gesprek voeren terwijl er een lampje op de achtergrond knippert.
*Is verminderd in staat om iemand waardering te geven en denkt dat dat niet nodig is.
*Verzwakte gevoelens.
*Heeft voorkeur voor eenvoudige oplossingen, in plaats van interessante.
*Kan meestal slecht tegen kinderlijk vermaak, zoals achtbanen en parachutespringen.
*Werkt slordig. Is tevreden met een 8 of zelfs een 7 voor een proefwerk terwijl het dan nog duidelijk stikvol met fouten zit.
*Is bang om op te vallen.
*Verminderd verantwoordelijkheidsgevoel. PAN-lijders kunnen een Metro meenemen zonder dat ze met de trein gaan, of gaan voor één verdieping met de lift, zodat deze onnodig verslijt.
*Helaas is PAN erfelijk; de meeste PAN-lijders hebben niet eens in de gaten dat ze een probleem hebben. Hoe ga je met zulke mensen om? *Niet in de rede vallen. Daar kunnen ze heel slecht tegen.
*Heb geduld bij het uitleggen: probeer de verschillende aspecten één voor één toe te lichten, niet gewoon alles door elkaar.anders dat je overdrijft
*Verzwak alles wat je voelt: ze denken anders dat je overdrijft.
*Doe net alsof alle afleiding je niet interesseert, en doe net alsof je luistert zelf als je allang weet waar het over gaat.
*Gebruik eenvoudige woorden. Ze vinden het niet prettig om veel verschillende woorden te horen.
*Bij het verdelen van de taken, neem gerust de lastige klussen voor jezelf: dat vinden ze juist fijn. Laat hun maar vergaderen.
*Lever aan PAN-lijders werk in dat maar half af is: dit wordt met een onbegrijpelijke term "goed genoeg'genoemd.
*Stel vragen tijdens de les zodat PAN-lijders die dat niet durven naar de antwoorden kunnen luisteren.
*Wijs ze niet op hun verantwoordelijkheid: Propjes die op straat worden gegooid, weer voor ze oprapen kan gevaarlijk zijn.
*Confronteer ze niet met hun ziekte: voor veel lijders is het te erg om over te praten.
Onderzoek naar deze hersenafwijking moet nog gedaan worden, maar er schijnt prima mee te leven te zijn zolang men zich in het leven beperkt tot het uitvoeren van routinematige handelingen, en probeert situaties waar er creativiteit en inzicht gevraagd wordt zoveel mogelijk te vermijden.
Dit is ook een leuke manier om de normale mensen te bekijken of nie?
maar inmiddels heb ik een leuk artikel ontdekt waardoor je het eens op een andere manier zou kunnen bekijken.En daar is ook flink wat op aan te merken...
Wederzijds begrip is van essentieel belang voor een soepele sociale omgang.
Nu wordt ADHD regelmatig in verband gebracht met allerlei problematiek maar voor mensen met ADHD is de 'normale'populatie juist vaak een bron van ergenis. Verschillende mede-hersenstormers doen moeite de buitenwereld te beschrijven en inzichtelijk te maken voor ons vaak met een verbluffende scherpzinnigheid.
*Reageert traag (geeft meestal pas antwoord als je een vraag helemaal hebt gesteld)
*Merkt slecht dat er van alles om hen heen gebeurt, gebrek aan nieuwsgierigheid. Kan stoïcijns een gesprek voeren terwijl er een lampje op de achtergrond knippert.
*Is verminderd in staat om iemand waardering te geven en denkt dat dat niet nodig is.
*Verzwakte gevoelens.
*Heeft voorkeur voor eenvoudige oplossingen, in plaats van interessante.
*Kan meestal slecht tegen kinderlijk vermaak, zoals achtbanen en parachutespringen.
*Werkt slordig. Is tevreden met een 8 of zelfs een 7 voor een proefwerk terwijl het dan nog duidelijk stikvol met fouten zit.
*Is bang om op te vallen.
*Verminderd verantwoordelijkheidsgevoel. PAN-lijders kunnen een Metro meenemen zonder dat ze met de trein gaan, of gaan voor één verdieping met de lift, zodat deze onnodig verslijt.
*Helaas is PAN erfelijk; de meeste PAN-lijders hebben niet eens in de gaten dat ze een probleem hebben.
*Heb geduld bij het uitleggen: probeer de verschillende aspecten één voor één toe te lichten, niet gewoon alles door elkaar.anders dat je overdrijft
*Verzwak alles wat je voelt: ze denken anders dat je overdrijft.
*Doe net alsof alle afleiding je niet interesseert, en doe net alsof je luistert zelf als je allang weet waar het over gaat.
*Gebruik eenvoudige woorden. Ze vinden het niet prettig om veel verschillende woorden te horen.
*Bij het verdelen van de taken, neem gerust de lastige klussen voor jezelf: dat vinden ze juist fijn. Laat hun maar vergaderen.
*Lever aan PAN-lijders werk in dat maar half af is: dit wordt met een onbegrijpelijke term "goed genoeg'genoemd.
*Stel vragen tijdens de les zodat PAN-lijders die dat niet durven naar de antwoorden kunnen luisteren.
*Wijs ze niet op hun verantwoordelijkheid: Propjes die op straat worden gegooid, weer voor ze oprapen kan gevaarlijk zijn.
*Confronteer ze niet met hun ziekte: voor veel lijders is het te erg om over te praten.
Onderzoek naar deze hersenafwijking moet nog gedaan worden, maar er schijnt prima mee te leven te zijn zolang men zich in het leven beperkt tot het uitvoeren van routinematige handelingen, en probeert situaties waar er creativiteit en inzicht gevraagd wordt zoveel mogelijk te vermijden.
Dit is ook een leuke manier om de normale mensen te bekijken of nie?
