*lang verhaal, als het te lang is dan lees je het niet, bespaar je de replies met "veel te lang" blabla*
Klinkt bekend. Mn laatste relatie duurde 3 jaar. Mn ex was alles wat ik niet zocht eigenlijk. Ik wilde hem te graag veranderen, wilde dat 'ie zou kappen met blowen, wilde dat 'ie me beter zou begrijpen...
Natuurlijk ging het mis. Meneer ging vreemd (en dat was niet de eerste keer) en besloot bij haar te blijven. Binnen een paar dagen waren al z'n spullen weg en zat ik in een halfleeg huis. Het duurde nog geen week of ik kwam ze al samen tegen. Na twee weken kwam 'ie ons bed ophalen want meneer wilde haar niet langer op de achterbank van de auto of in hotels blijven neuken. Ik mocht op de grond maffen. Vertelde doodleuk dat 'ie 't ook nooit safe gedaan had met die wichten. Ziekelijk. Motherfucking ziek en ik begrijp tot op de dag van vandaag niet waarom 'ie ineens zo tegen me deed.
Dat 'ie verliefd werd, a la. Maar de respectloosheid waarmee 'ie daarna over me sprak...ineens bestond ik niet meer. Had altijd beloofd dat we no matter what vrienden zouden blijven maar dat bleek allemaal gelogen.
Wat ik allemaal gedaan heb? Teveel dingen die ik nu anders zou doen. Ik ging kapot. Werd helemaal gek van binnen. Eerst wilde ik 'm terug en kreeg 'm een paar keer mn bed in. Meneer neukte trouwens sowieso vrolijk verder door met andere wijven maar dat leek die nieuwe griet niet zoveel te boeien. Die had inmiddels dezelfde zieke obsessie voor hem ontwikkeld als die ik al die tijd gehad had.
Daarna werd ik kwaad. Heb 'm op zn werk vol in zn gezicht gespuugd, alle foto's en brieven verscheurd, een dikke kras op zn auto gezet, m verrot gescholden, geslagen...Zn nieuwe griet smsjes gestuurd via de computer als 'ie weer een ander had geneukt...Al zn vrienden en familie opgebeld om mijn kant van het verhaal te vertellen. Ben zelfs met een vriend van hem het bed in gedoken terwijl ik eigenlijk kotste van die gast. Ik ging nog steeds met mensen om die hij ook kende en hoorde onbewust iedereen uit. Zijn zusje bijvoorbeeld, die zag ik ook echt als familie van mezelf. Ik draaide helemaal door. Ik ging echt zo naar de klote van binnen, denk dat die gozer nooit zal begrijpen wat 'ie heeft aangericht. Ik heb nog nooit zoveel pijn in mn hart gehad als toen.
Als ik nu terugkijk op die periode...djeez ik leek wel een fucking psychopaat. Het voelde alsof hij mn hart helemaal kapot gemaakt had, ik leefde in een waas.
Het heeft een jaar geduurd voor ik enigszins weer een beetje normaal kon denken. Na een vakantie voelde ik me als herboren. Heb toen ook het contact met dat zusje laten verwateren (al blijf ik in mn hart echt altijd van haar houden). Ik heb de plaatsen waar hij kwam een tijdje gemeden. Wilde gewoon niets meer weten over hem. Met O&N kwam ik hem tegen en toen leekt het voor het eerst alsof de rollen omgedraaid waren. Het deed me nl. echt helemaal niks meer. Ik was niet boos, niet verdrietig, ik zag hem gewoon en dacht "wat een loser ook eigenlijk". Terwijl ik aan hem zag dat 'ie zich diep in zn hard echt wel schuldig voelde.
Vanaf toen is alles veranderd. Ik ben knoerhard gaan werken aan mn studie, die ik in de tijd met hem volledig had laten versloffen. Heb eindelijk tof contact met mn ouders en broertje, die ook niks van hem moesten weten dus ik kwam toen ook amper thuis. Ik ben weer lekker gaan daten en heb onwijs veel nieuwe leuke mensen ontmoet. Ik slikte medicatie tijdens die relatie met hem, was altijd depressief, dat is allemaal over. Ik ben 180 graden omgedraaid.
Heel soms zie ik hem nog wel eens ergens. Geloof dat 'ie nog steeds bij die griet is. Het kan me eigenlijk ook niks meer verrotten. Hij bestaat voor mij gewoon niet meer, sim-pel.
Een nieuwe relatie ga ik nog niet aan. Ik wil op geen enkele manier nog bagage hebben van dat gedoe als ik aan iets nieuws begin. In tegenstelling tot hem, want door hoe hij het heeft aangepakt zal ik toch op een of andere manier altijd tussen hem en zn griet instaan. Hij zal het nooit toegeven hoor, maar ik weet dat hij zich diep in zijn hart schuldig voelt. Dat 'ie me echt wel eens mist. Hij zal altijd met de wetenschap moeten leven dat hij degene is die het verknald heeft. Ik kan hem recht in zn ogen aankijken, mn rug rechten en boven hem staan.
Ze zeggen dat het verwerken van zoiets de helft van de duur van je relatie in beslag neemt. Dat klopt in mijn geval wel. Ik ben er zeker anderhalf jaar mee bezig geweest.
Of ik het anders zou doen? In de toekomst zeker wel ja.
Ik ben een andere Jacqueline nu. Veel zekerder van mezelf. Als iemand me nog eens zo'n kutgein flikt dan is dara de deur en zal 'ie geen traan te zien krijgen. No way dat ik nog meer dagen van mn leven ga vergooien aan mensen die het niet waard zijn.
Ik heb me erg laten kennen ja en veel mensen hebben me laten vallen in die tijd, maar c'est ca. Uiteindelijk denk ik dat dit een les is geweest die ik nodig had en ik ben er 1000x sterker uitgekomen. Als ik nu mn topics teruglees die ik toen opende...ongelofelijk dat dat dezelfde persoon is.
Ik kan nu met recht zeggen dat ik een gelukkige, zelfverzekerde jonge vrouw ben met een geweldig leven die weer zin heeft in de toekomst.
Duuse, keep faith. Uiteindelijk slijt het echt en je komt er sterker uit. Alle cliche's zijn waar. Tijd heelt alle wonden. Sterkte voor iedereen die nog worstelt.
