The Megamixes II - ID&T Classics

”In the beginning, there was Jack. And Jack had a groove. And from this groove came the groove of all grooves. And while one day viciously throwing down on his box, Jack boldly declared, "Let there be House!" And House music was born. “

Een andere tijd, een ander geluid. Wie had er vijftien jaar geleden gedacht dat we met zijn duizenden tegelijk ieder weekend los gaan op repetitieve electronische muziek? Dat we, als we oud en bejaard zijn, waarschijnlijk nog zullen luisteren naar enkele houseknallers die we nu vaak in de clubs horen (mits ons gehoor tenminste geen onoverkomenlijke beschadiging heeft opgelopen tegen die tijd)? Iedere generatie heeft zijn eigen klassiekers, zo ook de huidige housegeneratie. ID&T heeft dat gat in de markt gevonden door de serie “ID&T Classics” op de markt te brengen. Waren deel één en twee daarvan cd’s met aan elkaar gemixte tracks op hun volle lengte, de andere delen waren “Megamixes”, oftewel 47 tracks op één cd gepropt. Dat heeft zijn voordelen (je krijgt meer verschillende muziek voor je geld), maar ook zijn nadelen, namelijk dat de nummers zo kort duren. Probleem daarbij is ook dat als ID&T op dit tempo door blijft gaan met het uitbrengen van classics-cd’s, de classics toch echt een keer op zullen zijn....

Natuurlijk is er altijd de discussie “wat is een classic?”. Een classic is voor mij persoonlijk een nummer dat tijdloos is. Een nummer waarvan je, ook al is hij bijvoorbeeld pas vier weken oud, zeker weet dat hij over 10 jaar nog goed is. Dus de discussie dat Tiesto of Dj Jean geen ‘classic’ zou kunnen maken, wat te lezen was op een andere niet nader te noemen site, is achterhaald. Een classic wordt niet gemaakt door de leeftijd van het nummer, noch door de stijl. Iedere housestijl zijn eigen klassiekers. Daarom heeft ID&T op deze cd dan ook een grote mix van stijlen ondergebracht, welke allemaal één ding in gemeen hebben: allemaal hebben ze stuk voor stuk hun sporen achtergelaten in de housescene......

CD1
De nostalgische trip komt tot leven met “Back To Life” van Soul II Soul. Een swingend begin uit 1989. De beide cd’s staan vol met nummers van rond ‘89’-’94, maar ook uit de jaren 2000 tot en met 2002. “What U Waitin’ 4”, het tweede nummer op de eerste cd, zal niet iedereen kennen, maar als je de sample hoort die zegt “Feel the bass come down on me” dan heb je zoiets van ‘Oh ja!’. Veel oude tracks zijn misschien onbekend, maar vocalen en samples zijn duizenden malen gebruikt in latere (veelal gabber-)nummers. “Back by Dope Demand” van King Bee laat zien dat ID&T-Classics niet puur kijkt naar alleen houseclassics, want het nummer is meer R&B en rap...maar het swingt wel. Swingen doet ook zeker Robin S. met “Show me Love”. Voor mij persoonlijk nog steeds één van de beste houseclassics. Na een paar middelmatige nummers (“Break 4 Love” van Raze is nou zeker niet een van mijn favorieten, en ik denk ook niet dat veel mensen het nummer kennen) komt er pas weer meer feeling in de cd door het nummer “Dirty Ca$h” van Adventures of Stevie V....terwijl ik toch altijd dacht dat het nummer van Neneh Cherry was. Zo leer je nog eens wat! Het ‘la da dee la da da’-nummer “Gypsy Woman” van Crystal Waters vervolgens komt niet helemaal tot zijn recht, doordat er een andere beat dan normaal onder het nummer is gezet. Wat wil je, het is een megamix, en dan hou je toch meestal maar anderhalve minuut voor een nummer over.

Een échte classic, één in de categorie van Robin S. en het geweldige “Feel What You Want” van Kristine W. (die overigens al op de eerste dubbelaar is te vinden, dus niet op deze cd staat) is het heerlijk rustige “Missing” van Everything but the Girl. Jammergenoeg is dit nummer veels te kort....zodat het refrein maar één maal voorbij komt. Verder hoogtepunten van de eerste cd zijn Little Louis met “French Kiss” (natuurlijk mét gekreun, in 1989 iets heel aparts, maar nu is menige clip op TMF een stuk vulgairder) en het altijd geweldige U96 met “Das Boot”. De ijzige stem die ‘Emergency!’ roept en de duistere klanken die je doen denken dat je zelf in de duikboot zit. Misschien wel één van de bekendste classics allertijden. Iedereen heeft wel eens van Das Boot gehoord. Zo niet, dan mag je je gaan schamen.

Verdere absolute topper op de eerste cd is “Infinity” van Guru Josh. Wat zeg je? Guru Josh. Toen ik de titel las dacht ik ook van “Dat nummer ken ik niet”, maar toch, ik weet zeker dat als je het nummer hoort je zegt van ‘Oh ja!’. Dat is natuurlijk het mooiste van zo’n cd, dat je classics tegenkomt waarvan je denkt van ‘Heeeeee, die heb ik lang niet gehoord!’. De overgangen worden overigens aan het einde van de eerste cd steeds beter. “Pump up the Jam” komt er dan ook lekker inknallen. Technotronic maakte deze hit in 1989 die volgensmij zelfs enkele ouders aan het danste maken. Veel energie en rhytme in het nummer. Twee nummer die daarna komen, “Rendez Vu” van Basement Jaxx en “So In Love With You” van Duke vind ik niet echt op de eerste cd passen. En dan, dan begint het laatste kwart van de cd, met een zeer bekende sample:



Ik kende de sample in eerste instantie alleen van Houseparty 2 (nog steeds op eenzame hoogte staand qua classics), maar wist niet dat het kwam uit het nummer “Float IN a Dream of Ex-TC” van Fire on High. Twee andere nummers die ook op Houseparty 2 staan, zijn “Get Down Everybody” van Holy Noise (waar ook Paul Elstak nog plaats in had in 1991) en het geweldige “Vamp” van Outlander. Meer classic dan dit kan je het niet krijgen...... of toch? “Rave the Rhythm” mag dan ook zeker niet ontbreken van de groep Channel X (waar ook Praga Khan in zat). En ja, ook dit nummer stond op Houseparty 2. Memories.....

CD2
Cd twee begint ook een beetje funky, met nummers met wat meer rhytme. Met het gevoelige “Touche Me” van Rui Da Silva, een nummer waarvan je wel kan zeggen dat hij is grootgemaakt door DJ Tiesto, komen we aan bij een van de eerste nummers die komen uit het jaar 2000 of later. Heel cd één is een stuk ‘ouder’ dan de tweede cd... Op cd één staan dan ook geen nummers van 2000 of later, terwijl er op cd twee zeven van deze nummers staan. Maar, er is ook nog ouder werk hoor, zoals bijvoorbeeld “Nine is Classic” van Ace The Space, een alias van Marc Arcadipane. De overgang van dit nummer naar “It’s Like That” van Run DMC is heerlijk. Wat ook een heerlijk nummer is, wederom in de categorie funky, is “Professional Widow” van Toris Amos, maar dan wel in de Armand van Helden’s Star Trunk Mix. Funky met een hoofletter F is ook Needin’ U van de koning van de funky club: David Morales. Een nummer waarvan de zon spontaan gaat schijnen.

In principe kan ik ieder nummer van beide cd’s hier gaan beschrijven, maar dat komt omdat er zoveel goede nummers op beide cd’s staan. Zo ook “All i gave to you” van Blackwood. Weer zo’n ‘Oh ja!’-nummer. Een nummer welke misschien niet op de cd past is de ’99-versie van Earth, Wind & Fire’s September. Het origineel zou natuurlijk veel beter passen onder de titel ‘classic’. Een nummer dat dat predikaat zeker wel heeft is het diepe “Open Your Mind” van Usura. Heerlijk! Ook het meteen daarna komende “Saltwater” van Chicane is heerlijk. Een nummer met veel gevoel, waar veel meer inzit dan alleen maar wat klanken. Jammergenoeg duurt ook dít nummer veel te kort, waardoor het aan kracht verliest. “Saltwater” is voor mij persoonlijk één van de meest ontroerende (als je het zo kunt noemen) housenummers allertijden, en zal ook zeker veel andere mensen aanspreken.

Tegen het einde van de tweede cd komt er wat meer recenter werk ten gehore, waarbij sommige mensen zich misschien af zullen vragen “Is dat wel een classic?”. Nu is “The Launch” van DJ Jean misschien niet het meest populaire nummer, maar toch heeft DJ Jean, maar ook dit nummer, zeker wel wat betekent in de vaderlandse housegeschiedenis. Ik denk dat het nummer voor veel mensen die nu misschien een jaar of achtien zijn de toch de eerste aanraking met het fenomeen ‘house’ was. Ook “Universal Nation” van Push en “Gouryella”, het resultaat van een samenwerking tussen DJ Tiesto en Ferry Corsten, zijn echte klassiekers, zeker in de trancescene. Ouderwetse trance, toen trance op zijn hoogtepunt was rond eind 1999, begin 2000, die ook te vinden is in enkele legendarische DJ-sets van DJ Tiesto, zoals die op Energy 2000 (oudjaarsavond) en zijn optreden op Innercity in 1999. Ook “Carte Blance” van Veracocha mag daarbij natuurlijk niet ontbreken.

Het einde van deze tweede cd laat nog twee knallers horen. De cd eindigt met het zeer bekende “I Like it Loud”, welke een hymne is geworden. Zo zingt en neuriet menig voetbalsupporter het nummer vaak in het voetbalstadion, en kennen zelfs mensen van boven de 40 het nummer. De Moonman remix van “The Orange Theme” van Cygnus X, het één na laatste nummer van de cd, verdient echter wat speciale aandacht. Het is ‘het’ nummer van Duncan Stuttenheim himself, het nummer dat hem aan zijn overleden broer Miles doet denken. Ik kan me nog herinneren dat op de Trance Energy in Thialf in Heerenveen, ergens in september 2001, Duncan op het podium klom, de microfoon pakte, en het hele publiek stilkreeg. Miles was pas overleden, door een tragisch auto-ongeluk. Heel toevallig was men bij ID&T net bezig met de clip voor “The Orange Theme”, waarbij Miles voorstelde om een auto-ongeluk in de clip te gebruiken, zo gaat het verhaal. Kort daarna was Miles niet meer. Mede hierdoor is dit nummer een classic geworden, en ook door de woorden van Ducan die avond, die ik niet zo snel meer zal vergeten: “Miles, deze is voor jou!”

Conclusie:
Conclusie is dat ID&T weer een zeer goede cd heeft neer weten te zetten, al is het eerste deel cd één van een wat mindere kwaliteit vergeleken met de rest. Cd één van ID&T Classics meer funky, housy en dance achtig. Niet echt veel ‘oldschool’-tracks zoals op de eerste cd van de vorige megamixes-dubbelaar, maar meer het wat swingende werk. Het midden- en eindgedeelte van de eerste cd maakt het slechte(re) begin echter meer dan goed met zeer veel classics die je ‘Oh ja!’ doen roepen. Stuk voor stuk juweeltjes.

Cd twee is eigenlijk meer een samenraapsel, met de meer wat ‘jongere’ nummers en ook redelijk funky, maar de cd is er daar niet minder om. Teveel goede nummers op beide cd’s waar teveel over te schrijven is, die je eigenlijk verdeeld zou willen hebben over vier of meer cd’s zodat je alles in de goede en lange versie hebt. Het is wel eens jammer dat een nummer maar anderhalve minuut duurt.

Misschien samengenomen minder de ‘echte’ pure house, maar deze megamixen zijn twee cd’s die juist wat breder zijn en laten zien wat er allemaal te doen is. Voor de één misschien saai, maar voor de ander prettig. Het is nooit verkeerd wat verder te kijken dan je neus lang is, en je open te houden voor andere stijlen. ID&T-Classics the Megamixes deel twee laat hiermee zien dat House veel breder is dan alleen techno, trance en hardcore. Van club tot oldschool, van swingende R&B tot trance.... House is geen hokje, het is een gevoel!