Verslag van Knock out, 11 november 2006

Hoewel de vorige editie van Knock Out mij muzikaal enigszins was tegengevallen, besloot ik toch maar om deze editie ook bij te wonen. Gewoon omdat er toch veel van mijn vrienden gingen. En ook omdat ik niet de beroerdste ben en Michel de Hey zijn 16e kans wilde gunnen om het nu wel eens massaal los te laten gaan, in tegenstelling tot de 15 vorige keren dat ik hem heb mogen aanschouwen.

Vroeg arriveren is iets wat niet in ons woordenboek voorkomt. We worden steevast opgehouden door getreuzel, in de trant van koffieshopbezoeken en ontelbare omkleedsessies. Dit keer viel het echter mee. Rond 23.15 kwamen we aan in Tilburg. Het viel me op dat er nog steeds kaartje te verkrijgen waren bij de kassa. Bij de vorige editie waren die al lang en breed uitverkocht tegen die tijd. En dat terwijl de line-up naar mijn mening een stuk beter was deze keer.

Eenmaal binnen besloten we eerst een kijkje te nemen in de kleine zaal, hosted door In Vuur & Vlam. Daar was Johan Bogers net bezig de Back 2 Back sessie tussen hem en Gordon Howard af te sluiten. Hoewel het zaaltje nog niet echt vol was, was dit toch een zeer aangename funky inkomer moet ik zeggen. Bart van Wissen nam het stokje echter vrij snel over. Ook hij ging lekker funky van start, alleen had ik eerlijk gezegd toch wat meer willen horen van zijn voorgangers. Jammer dat die zo vroeg hadden gedraaid, een back 2 back sessie tussen zulke DJ’s verdient toch een wat groter publiek als je het mij vraagt.

In de grote zaal was ondertussen Michel de Hey bezig. Dit was niet geheel volgens de line-up zoals ie vermeld stond op Partyflock. Hier stond namelijk vermeld dat dhr. De Hey pas om 1.00 zijn kunstje zou doen. Wat mij betreft was dit wel beter zo, want ik vind De Hey ook niet echt geschikt voor een later tijdstip. Ik kan niet echt zeggen dat hij slecht draait, maar het is duidelijk mijn stijl niet. Hij weet met zijn leuke deuntjes het publiek wel enigszins in beweging te krijgen, maar meer dan een pasje links en rechts krijgt hij er niet uit geperst. Het publiek draait een beetje stationair zeg maar. Wel continu licht in beweging, maar het ritme wordt totaal niet opgeschroefd. In tegenstelling tot de vorige editie waagde hij zich zowaar nog aan een paar effecten, maar geheel volgens mijn verwachtingen vervielen die weer in het oude patroon. Door menigeen werd hij deze avond dan ook gekscherend Michel "anti-climax" De Hey genoemd. Een passende benaming voor iemand die dezelfde nonchalance als Ricardo Villalobos vertoont, maar duidelijk niet over dezelfde skills beschikt.

De videowall a lá Awakenings die de organisatie had gepland, had hier misschien enige afleiding kunnen bieden, maar deze ontbrak. Navraag leerde dat deze ongeveer een uur voor aanvang, tijdens de voorbereidingen, finaal ingestort was. Met als klap op de vuurpijl één van de bouwers eronder. Hope you’re allright dude!

Om 1.00 begon Rene Amesz in de kleine zaal te draaien. Niet echt onder de indruk van zowel de muziek als het enigszins statische sfeertje in de grote zaal, besloten we dus maar bij hem te gaan kijken. Bovendien wist Amesz ons de laatste keer dat wij hem hadden gehoord aangenaam te verrassen, dus het kon alleen maar beter worden. En inderdaad: vanaf begin van zijn set liet Amesz zien hoe het dus wél moet! Lekkere techno, die niet alleen heerlijk rolde, maar na opbouw steeds ook lekker knalde. Amesz liet zien hoe je het publiek wél aan de gang krijgt! Hier stond het over het algemeen wat oudere publiek lekker te dansen, in afwachting van elke rauwe climax die Amesz produceerde, om vervolgens met een passende versnelling in de danspasjes te reageren.

Tegen een uur of 2.00 had Michel de Hey in de grote zaal al lang en breed plaatsgemaakt voor de live set van Tony Rohr. Deze minimal DJ had zijn kunsten in het verleden al eens vertoont op onder meer Awakenings en Nature One. Hoewel we erg genoten van de set van Amesz, trok de combinatie Live-Minimal-Awakenings-Nature One ons toch als een magneet weer richting de grote zaal. En damn. dat was lekkere shit! Heerlijk hoe deze DJ aan het mind-fucken was met die heerlijke minimale klankjes. Alleen jammer dat het publiek ook hier weer niet echt op reageerde. Toen Steve Rachmad eindelijk zijn opwachting maakte wist ik dat het nu erop of eronder was. Ook Karstuh was het hiermee eens. 013 was allang niet meer zo vol als eerder deze avond, dus we hadden genoeg ruimte om eens flink heen en weer te springen op de trapvormige dansvloer. Ik persoonlijk vond dit een van de betere sets van Rachmad die ik tot nu toe heb gehoord. Hij wist mij en mijn vrienden in ieder geval van begin tot het eind heerlijk aan het springen te houden! Naomi gaf naare aanleiding hiervan haar mooiste fluitconcert ooit weg, en hier en daar zag ik zelfs een handje de lucht in gaan. Alleen was ook nu het grootste deel van de zaal niet in staat om zich volledig te geven. Een duidelijk geval van parels voor de zwijnen dus.

Net als de vorige editie was het weer erg vroeg gedaan met de pret. Om 3.45 stopte Rachmad zeer abrupt met zijn set. Een kleine toegift volgde, maar die hield slechts stand tot 3.50, waarna de lichten direct aangingen, en het publiek eindelijk in beweging kwam. Om richting de uitgang te lopen, wel te verstaan.

Conclusie:
Andermaal is het niet gelukt het publiek massaal los te krijgen. Is dit een 013 kwaal? Of zullen we gewoon de Hey de schuld geven, net als vorige keer? Ik laat het lekker in het midden. Wel weet ik dat het in de kleine zaal een stuk losser ging, ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd daar iets hoger lag. Waarschijnlijk is dit toe te schrijven aan de iets intiemere, knussere sfeer. De feedback die de DJ’s hier van het enthousiastere publiek kregen was ook een stuk duidelijker, wat het voor hen beter mogelijk maakte om hierop in te spelen. Het geluid was in beide zalen trouwens wel weer erg goed. Net als vorige keer niks te klagen gehad daarover.

Al met toch weer genoten deze avond. dusse. C ya @ round 5!

foto's @ Morris Stockwood