Verslag van Sonne Mond Sterne, 11 augustus 2006

Awakenings festival, Love Family Park, Ruhr in Love. het waren echt alle drie geweldige festivals deze zomer waar ik mij uitermate vermaakt heb. De ervaring van mijn bezoek Sonne Mond Sterne knalde hier echter zo hard overheen. damn, ik kan nog steeds maar moeilijk geloven hoe vet het was. Een week later, is SMS nog het enige waar ik aan kan denken en verkeer ik nog in een constante euforische stemming. Dit verslag is dan ook mijn nieuwe middel tegen eventuele toekomstige depressies. Wie weet werkt het ook bij jou?

Verslag op eigen website met foto's
Compilatie filmpje van zo'n 12 minuten

*** Donderdag ***

Het begon allemaal op donderdag, vroeg in de ochtend. Terwijl 'normale' mensen zich richting hun werk begaven stapte ik bij ze in de trein met mijn weekend tas, slaapzak, stoeltje en natuurlijk, als meest belangrijke, de nodige drank en andere drugs. Nog voordat we überhaubt Nederland uit waren hadden we al de nodige biertjes weggetikt. Sterker nog, we begonnen zelfs al lichtelijk aangeschoten te raken; foei foei foei, wat fout! Dat beloofde nog wat te gaan worden dit weekend.

Donderdag avond eenmaal aangekomen op de camping was het kampf van onze maatjes snel gevonden, en dat zonder te bellen. Hoewel, ik heb wel een aantal Duitsers aan de telefoon gehad. Duidelijk niet de mensen die ik moest hebben. Misschien handig voor de volgende keer om +31 voor het nummer te zetten. Ach, we hadden ze gevonden en al snel waren we gesettled. Aangezien ik sowieso al geen tent bij had hoefde ik er dus ook geen op te bouwen. Herr Rudy bleek echter een te kleine tent te hebben waardoor ik voor pak 'm beet een minuut dacht een probleem te hebben. Matthew was nog binnen de minuut mijn reddende engel, waarvoor nogmaals bedankt. Al snel waren we allemaal klaar om richting de laute camping te gaan voor de camping pre party.

Deze pre party bleek al meteen helemaal top. Verschillende 'stages' met hun eigen sound systems en lekker draaiende DJ's kregen al heel wat mensen aardig los. Misschien wel iets te los zelfs, als je begrijpt wat ik bedoel. Laten we het erop houden dat het meer dan een warming up was. Ik heb dan ook geen idee hoe laat het was toen we ons toch maar terug richting de camping begaven, en hoe ik onze plek heb terug gevonden. Wel weet ik dat ik niet bepaald lang heb geslapen want. *** Vrijdag - camping ***

"Marijn! Wakker worden! BIER! " was een vrij duidelijke boodschap. Het was duidelijk niet gewenst om ook maar een minuut langer te blijven liggen. In een klap was ik wakker door de stoot adrenaline van de zin die ik had. Ik neem het al geopende biertje aan en neem een flinke slok alvorens ik mijzelf aankleed. Eenmaal de tent uit blijkt het pas een uur of 10:00 te zijn. Jammer. nog eventjes geduld dus. De rest van de dag bestond vooral uit het spreekwoordelijk soldaat maken van de nodige biertjes en het leren kennen van een hele hoop nieuwe mensen. Ondertussen wisselden we ook maar alvast onze kaartjes in voor mooie groene SMS bandjes.

Een paar uur later mochten we dan eindelijk. De security dude checkt alleen even snel of mijn bandje wel vast zit en laat mij daarna gaan, het festivalterrein op. Is dat nou wel zo'n goed idee? Ik dacht van wel ja! Wat volgt kan ik nog steeds maar moeilijk bevatten, en dat zal nog wel even zo blijven. Op moment van schrijven krijg ik er nog bijna tranen in mijn ogen van wanneer ik eraan terug denk.

*** Vrijdag - festival ***

Echt heel erg lang de tijd om een verkenningsrondje te doen over het terrein hadden we niet. Rond 20:00 zou Oliver Koletzki gaan draaien in de Cocoon, een set die we allemaal graag wouden zien. Tegen de tijd dat Oliver begon stonden wij, zoals altijd, helemaal vooraan in de frontlinie. Oliver knalde er al meteen aardig op los; ik had eigenlijk een veel rustiger setje verwacht. Ook Mathias Kaden ging al lekker, geloof ik. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik hier helemaal niks meer van weet, behalve dan dat ik er ben geweest. Na Mathias Kaden hebben we de mainstage verkend en ben ik geloof ik harder los gegaan op de muziek die gedraaid werd gedurende de 'change over' dan die van de Audio Bullys zelf. Reden des te meer om al vrij snel terug te keren naar de grote main circus tent.

Eenmaal in het main circus om de clown uit te gaan hangen bij Tiga vond ik de muziek erg lekker klinken, maar niet bepaald wat ik gewend was van hem. Duistere minimale beats bleven het circus door dreunen. Dit was duidelijk nog geen Tiga, maar bleek de later begonnen live act van Dominik Eulberg en Gabriel Anada te zijn; zeer vet, lekker diepgaand! Ondertussen, tijdens het inslaan van mijn 'likkie M', liep ik in een gulle bui wat uit te delen aan maatjes om mij heen. Een Duitser dacht slim te zijn en deed zich ook voor als een maatje. Ik herkende hem niet maar dacht 'hij zal wel bij hun horen ofzo', en zo gaf ik hem en zijn vriendin ook maar een lik. Ja, dom. Pas nadat ze beide een flinke lik hadden gehad vroeg hij me wat het was. Pim en co. verklaarden me voor gek dat ik zojuist een Deutscher dröge had gesponsord.

Een uur of wat later, toen ik wat verder vooraan springend flink gek stond te doen op de redelijk stevige electro set van Tiga kwam meneer terug, of ik hem nog kende. Euh, nee? De Duitser zette een prima uitbeelding neer van het nemen van een likkie M, en ik wist meteen weer wie het was. en ook precies wat hij nu kwam doen. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, en zo stoot ik mij dus ook niet twee keer aan dezelfde Duitser. Dat ze mij helemaal op kwamen zoeken en bedelen om een likkie, het is verschrikkelijk. En nog boos worden ook wanneer ik hem een toch zeer duidelijke 'NEE' verkoop. Ook voor 5 euro ging zijn vinger niet nogmaals mijn pakkie in. Wegwezen jij, muhahaha! Wat een sfeertje trouwens tijdens deze set met al die lieve Nederlanders, echt helemaal top! Terwijl Tiga nog bezig was besloten we ook nog even bij de Mozart van de electronische muziek te kijken, James Holden. Uiteraard was meneer weer lekker bezig met zijn eigen stijl plaatjes waar je oh zo heerlijk op weg kan spacen. Leuk om nog even meegemaakt te hebben, maar al snel was het tijd om weer naar buiten te gaan, naar de mainstage, naar Richie Hawtin. Dit keer had Hawtin slechts 2 uurtjes de tijd om ons zijn verhaal van die dag te vertellen, Microfunk. Zoals je misschien wel weet is dit echt een heerlijke plaat. Ik ben er dan ook al een flink aantal keer goed op los gegaan, waaronder tijdens de set van Ricardo Villalobos bij de Siegensaule in Berlijn. Dit keer mixde Richie Hawtin hem in. Althans, dat dacht je. Hij liet je net eventjes ruiken aan de plaat en haalde hem er daarna gelijk weer uit om weer wat andere plaatjes te draaien. Nog een paar keer nam hij ons in de zeik maar uiteindelijk knalde Microfunk er toch verdomd heerlijk in, YESS! Ondertussen stond er ook nog een gast hard te gaan en als een debiel aan het hek te hangen, trekken en sjorren (zie filmpje). Een leuk extra punt van (leed)vermaak tijdens de, al geweldige, set van Hawtin.

Na de kort maar krachtige set van Richie en een stukje van Ellen Alien & Apparat diende er een keuze gemaakt te worden tussen dj Hell en Ricardo Villalobos. In overleg met mijn gezelschap van dat moment (Pimm0) besloten we toch naar Ricardo Villalobos te gaan. Dj Hell zou vast wel vet geweest zijn, maar wat een heerlijke plaatjes draaide Ricardo zeg. precies wat ik nodig had na de set van Richie. Nog net even wat dieper, nog net wat meer spacey. precies goed voor de stemming waar ik op dat moment in zat. Helaas was Ricardo al veel te snel weer klaar en nam iemand anders het nog over om af te sluiten. Wie dit nou precies was weet ik nog steeds niet, maar hij draaide ook zeker niet verkeerd. Toch had ik natuurlijk liever Ricardo Villalobos zijn 3 uur durende set af zien maken. Helaas.

*** Zaterdag - Camping ***

Samen met waus heb ik mij hierna ook nog gewaagd aan de Brandenburg Allstars, maar op een gegeven moment was het toch maar eens tijd om terug te gaan naar de camping. Eenmaal terug op de camping zijn we met een behoorlijke omweg uiteindelijk weer bij ons tentenkampje beland. Omweg of niet, ik was allang blij dat ik over geen enkele haring of draad was gestruikeld. De rest van ons kamp was duidelijk al een tijdje geleden gecrasht in hun tentjes, er was in ieder geval weinig leven te bekennen. Eenmaal in de tent heb ik een poging gedaan om wat slaap te pakken. Ik had het expres bij de MDMA gehouden, en al een heel tijdje niets meer bijgenomen. Toch lukte het mij helaas niet om in slaap te vallen. Na toch eventjes wat uitgerust te hebben ben ik, na het ondervinden van een aantal flinke krampen in mijn benen, de tent maar weer uit gegaan. Het zat er gewoon niet in, slapen zou maandag wel weer komen. Al snel werd er weer verder gegaan met soldaatje spelen; bier, bier, bier! Tijdens de korte regenbuitjes heb ik nog een aantal keer de binnenkant van de tent opgezocht in een poging wat slaap te pakken, maar tevergeefs.

Ergens in de middag ben ik samen met Bas en Rudy nog een wandeling gaan maken naar de supermarkt. Onderweg waagden we ons nog aan een bradwurst, maar dit was - zoals wel te verwachten was - bepaald geen succes. Eenmaal in de supermarkt had ik echt geen flauw idee wat ik nou eigenlijk moest gaan kopen. Eten was eigenlijk wel slim, maar had ik niet bepaald trek in. en een krat bier was mij veel te zwaar om mee te sjouwen + bovendien hadden we nog meer dan genoeg alcohol bij het kampf. Al snel waren we weer terug bij het tentenkampje, waar men inmiddels gelukkig wel weer zin begon te krijgen om terug te gaan naar het festivalterrein. Na een vergelijkend warenonderzoek tussen pep uit Amsterdam en pep uit Utrecht was ik er in ieder geval weer helemaal klaar voor.

Dit keer werd ik een stuk uitgebreider gefouilleerd en moest ik echt al mijn zakken leeg halen, waar zou dat nou aan gelegen hebben? Eenmaal op het terrein was ik samen met Matthew binnen de minuut de rest van de groep alweer kwijt aangezien wij eventjes een leuk souveniertje wouden kopen. Helaas waren de tshirts al nagenoeg uitverkocht en dus bleef het voor mij bij een keycord.

*** Zaterdag - festival ***

Eenmaal bij de mainstage werd ik zeer positief verrast door de act van de Bauchklang. Leipe beats en andere geluiden, van minimal tot drumm 'n bass. Ik realiseerde me pas wat later dat ze echt alle geluiden zelf aan het beatboxen waren. Er kwam hier dus geen enkele sample of plaat aan te pas. Echt een hele vette act! Hierna kwam de band Infadels, een act die ik helaas wat minder kon waarderen. Ik zat gewoon niet te wachten op een bandje, maar bleef toch gewoon nog even hangen bij de andere Nederlanders. Toch vet om te zien hoe erg die zanger uit z'n dak ging; respect! Daarna was het hoog tijd om een tent op te zoeken, de Cocoon.

Der Dritte Raum was aangeraden van verschillende kanten en dus kon deze live act niet gemist worden. Zeker een vette set, lekker diep en spacey. Tegen het einde begon ik het toch een beetje saai / langdradig te vinden, maar misschien kwam dat ook doordat ik nu dus niet aan de MDMA zat, ghehe. Kwam dat even goed uit dat Johannes Heil hierna aan de beurt was. Terwijl sommige maatjes ergens anders heen gingen bleef ik dit keer wel bij mijn eigen planning, voor zover ik die had. Dit bleek absoluut de juiste keuze, wat een heerlijke set zeg. wat een drive, en wat een energie. Deze set behoort absoluut tot de betere sets die ik op heel Sonne Mond Sterne gehoord heb. Kortom, op Mysteryland sta ik weer recht voor Johannes z'n neus keihard uit m'n dak te gaan.

De hoofdact van SMS kon natuurlijk niet gemist worden en dus moest ik dus ook maar weer eens naar de main. Alle Nederlanders zouden ergens rechtsvooraan staan, en dus was dat ook de plek waar ik heen wou. Jammer is het dan als er honderden Duitse standbeelden in je weg staan die met geen mogelijkheid te verplaatsen zijn. Toen deze hindernis uiteindelijk toch overwonnen was stond ik dan eindelijk bijna helemaal vooraan, jippie! Daar sta je dan. met nog geen milimeter bewegingsruimte om even je benen te bewegen, of uit te strekken. Het begin van de act van Kraftwerk wou ik natuurlijk wel eventjes opnemen met mijn camera, met als gevolg dat een security dude bijna op mij af sprong. Huh, ik had toch geen nakkie pep of likkie M genomen? Toen ik hem duidelijk had gemaakt dat ik hem niet begreep en alleen Engels sprak moest meneer eerst even aan zijn collegas vragen hoe je dat nou moest zeggen in het Engels. Al snel kwam meneer terug met de vertaling. Wat bleek, ik mocht niet filmen / foto's maken. Ik heb flink gelachen om de acties van de security, die echt direct reageerden wanneer iemand zijn camera weer tevoorschijn had getoverd. Ach, nu hadden ze ook eens wat te doen toch?

Zelfs tijdens Kraftwerk was er geen beweging te krijgen in al die standbeelden. Niet dat de muziek van Kraftwerk nou zo goed dansbaar was, maar stilstaan. not my cup of tea. Een voor een kwamen hun nummertjes voorbij, waaronder Tour de France (2x) en Automobile. Wrrroeemmm! Allemaal leuk en aardig, en alle respect voor wat deze 4 oldtimers hebben betekend voor de electronische muziek maar, ik trok het echt niet meer. Ik stond ondertussen al dik een uur of anderhalf in precies dezelfde positie. Niet bepaald relax voor de beentjes, ik moest er echt gewoon weg, wat bewegen, en snel. Gelukkig was ik niet de enige die er zo over dacht en dus liep ik samen met wat andere Nederlanders een rondje of twee door onder andere een erg verlaten main circus. Al redelijk snel was het alweer tijd voor Sven Väth. Ik had wat in te halen na het missen van Blauersee.

Gelukkig was het bij Sven Väth net iets rustiger en had je tenminste nog een beetje de ruimte voor een dansje. Nog steeds stonden er een aantal Duitsers in de standbeeld-houding, weigerend om ook maar een stapje opzij te doen, zelfs als je met je maatjes die voor hun staan staat te praten. Gude laune? Toen Sven Väth begon wel gelukkig. Een heerlijke lange set met zowel veel bekende als onbekende nummers. De een heel melodieus, de ander weer heel erg minimalistisch. Ondertussen werd het langzaam maar zeker alweer licht en kwam er meer en meer versterking van Nederlandse bodem. Op een gegeven moment was gewoon bijna de hele voorste linie bezet door landgenootjes. Iedereen maakte er met elkaar een heerlijk feestje van, met de nodige leipe en vage acties hier en daar. De vier uur die Sven Väth had gekregen waren dan ook al heel snel weer voorbij. Ineens waren bijna alle Nederlanders weer weg.

Zelf ben ik nog even blijven hangen terwijl Tomas Andersson het inmiddels alweer had overgenomen. Deze set was wat duisterder en deed mij een beetje denken aan de stijl van Richie Hawtin. Allemaal leuk en aardig, maar ik had inmiddels wel weer lang genoeg buiten gestaan. Ik heb nog even gekeken bij Moonbootica in de maincircus, maar mijn zoektocht naar iemand die wel een sleutel bij zich had bracht mij uiteindelijk terug bij de Cocoon. Alle Nederlanders stonden natuurlijk te genieten van de set van André Galluzzi, waaronder ook de Gasten Zonder Grenzen. De sleutel werd gelukkig gevonden, en maar meteen goed gebruik van gemaakt. Zondag ochtend rond een uur of 8:00 met weinig slaap en vooral veel gehouse achter de rug zou je toch denken dat je aardig door je energievoorraad heen moet zitten. Niet dus, ik barstte ineens weer vollop van de energie. ik schrok er zelf gewoon van. Als een konijntje huppelde ik na de set van Galluzi al snel het terrein over, terug naar buiten, naar Marcus Meinhardt.

Nederland was hier gewoon nog beter vertegenwoordigd dan bij Sven Väth. Om de hoeveelheid energie toch een beetje te remmen besluit ik een aangeboden wietjoint niet te weigeren. Een geweldige set, die ook op een toepasselijk dansje mocht rekenen. Het ritme pakte ik op met mijn benen, de bassline met de armen. Steeds wanneer de bass er even uit werd gehaald hield ik mijn armpjes in die positie stil, om weer verder te gaan waar ik was gebleven wanneer de beat er weer in kwam. Hetzelfde zou ik doen met het ritme en mijn benen, maar gelukkig was er altijd wel een beat en hoefde ik dus niet de marteling van het stilstaan te ondergaan. Ik zat er helemaal in en stond heerlijk te genieten van deze top set. Het kon mij niet lang genoeg duren, maar ook aan de set van Marcus Meinhardt kwam een einde. Gelukkig betekende dat voorlopig nog niet het einde van SMS.

*** Zondag - Brandenburg Allstars ***

Terwijl veel Duitsers het voor gezien hielden trok een Nederlandse stoet mensen naar de Brandenburg Allstars, we hadden immers nog even tot onze bus zou gaan vertrekken. Bij de Brandenburg Allstars stage ging het gewoon net zo hard door als waar we bij de main gebleven waren. Tussendoor ben ik samen met Iris en Huub wel nog even gaan rusten aan het mooie meertje, genietend van het geweldige uitzicht, terwijl we ondertussen veel wazige gesprekken aan het voeren waren. De zojuist aangebroken ketamine kwam hier natuurlijk maar al te goed bij van pas. Wat een heerlijk goedje is het toch. Een klein minpunt, bier gaat er helaas een stuk minder lekker door smaken. Maar goed, dat betekend natuurlijk niet dat je het niet kan drinken. Wolken waren volgens Iris heel erg mooi om naar te kijken, maar ik was van mening dat water toch nog net wat mooier was. In het water had je immers ook nog de reflectie van de wolken, was een van mijn argumenten. Dus. Toen ook de rest van het kamp was opgetrommeld en eindelijk aanwazig was moesten we maar weer eens hoog nodig terug naar de andere kant van de Brandenburg Allstars. Ik wou mij namelijk wel gaan wagen aan de 'ketashuffle'.

Eenmaal terug bij de muziek kom ik al snel tot de conclusie dat wij niet als enige aan de ketamine zaten. Wat een geweldige dansjes ga je toch maken van keta, waaronder het 'ik sta op een been en beweeg wat heen en weer' dansje. Echt prachtig om de mede-ketawaus en ketalist vaag uit de maat zien te bewegen. Al snel stond het hele podium vol met raar dansende verkleedde Nederlanders (oke, en een enkele Duitser). Ik lag al helemaal dubbel, maar nu kon je mij echt opvegen. Gelukkig was er ook een bezem aanwezig, al was deze wel constant in gebruik. Ondertussen scheen het zonnetje vollop en was ik al meteen aardig verbrand. Wat een afsluiting van een hemels festival. Rond 16:00 was het dan toch echt wel eens tijd geworden om terug te gaan naar de camping, onze bus zou namelijk binnen 2 uurtjes gaan vertrekken.

Ik had inmiddels al 3 dagen niet gedouched en wou het mijn medereizigers gewoon niet aan doen om zo de bus in te stappen. De zoektocht naar het douchegebouw bracht mij door een doolhof van bungalows met nuchtere mensen en spelende kinderen die duidelijk niet voor SMS waren gekomen. De douche was opzich best lekker, maar eenmaal terug bij de tent voelde ik een heel stuk minder relax. Hetzelfde geldt voor de gehele busreis; ik viel pas in Nederland voor het eerst in slaap, en dat met een uur of 3-4 slaap vanaf donderdag. Maandag ochtend rond een uur of 6:30 ben ik dan eindelijk thuis, om een uur of wat later dan eindelijk toch in slaap te vallen. Ik denk dat het wel duidelijk is hoe vet dit festival wel niet was. ik heb echt zoveel gezien, gedaan en beleefd, het hield gewoon maar niet op. hoogtepunt na hoogtepunt na hoogtepunt. Volgend jaar weer, maar dan hopelijk niet met een wekker die dinsdagochtend om 6:30 af gaat om je te wekken voor je eerste dag stage.