Verslag van Club r_AW, 24 september 2005

Na een uitstapje naar de Melkweg voor The Third Movement Label Night (mijn verslag hiervan) keerde de TTM crew en co. ditmaal terug naar het vertrouwde thuishonk; de P60 in Amstelveen. De lineup van deze editie loog er ook niet bepaald om en dus heb ik mijn eerste bezoek (schaam, schaam) aan de Hemkade (Mindcontroller) toch nog maar even uitgesteld.

Locatie
Vooral door het U-vormige balkon met uitzicht over de zaal heeft de P60 wel een beetje wat weg van de Melkweg vind ik. Het balkon in de P60 is wel een stukje groter dan die in de Melkweg (ik denk de zaal zelf ook?), hier bovendien voorzien van een bar. Met mijn eerste bezoek aan club r_AW (en de P60) was dit balkon helaas dicht maar gelukkig was 'ie vandaag wel gewoon toegankelijk zodat je eventueel ook boven een biertje kon nuttigen. Onder de zaal had je dan ook nog het kleinere area 2 zaaltje, waar je ook het een en ander te eten kon krijgen - goede service! Snel door naar belangrijkere zaken; het geluid en de muziek.

Geluid & Muziek
Vooral ook achteraf ben ik erg te spreken over het volume van het geluid; ik heb er namelijk geen belachelijk erge pieptoon in me oren aan over gehouden (al is die wel aanwezig) en tijdens het feest was het geluid toch wel lekker hard.

Kay D Smith & Rude Awakening
Toen ik binnen kwam was Kay D Smith al eventjes bezig met het draaien van een techno set; nog niet echt industriëel maar wel goed. Kortom, een erg lekkere opening van de avond. en zo moet ook de rest van de zaal gedacht hebben want aan het einde van zijn set ontving Kay D Smith echt een luid applaus; helemaal voor een openende DJ.
Zoals Sebastian zelf al opmerkte, iedereen had er (erg) duidelijk veel zin in. Ditmaal onder de alias van Rude Awakening nam hij vervolgens zelf het roer over achter de draaitafels. De techno ritmes werden nu, zoals verwacht, allemaal even wat rauwer en harder; om natuurlijk tot het echte r_AW-geluid te komen. Ik vond de set erg sterk beginnen maar na een tijdje verloor ik toch even de aandacht; zodat er toch ook wat gedronken kon worden.

Armageddon Project
Toen Armageddon Project het op de Label Night over moesten nemen van mijn held van die avond, Peaky Pounder, vond ik hun set wat minder. Toen ze het vanavond ook wat slap over namen na de energieke set van Rude Awakening, vreesde ik dat dit ook vanavond een van mijn mindere sets zou gaan worden. Echter, niets is minder waar. Na een wat slap begin leek het ineens een compleet andere set. Hard en super lekker zijn de enige woorden die ik kan bedenken om het te omschrijven. De zaal ging echt compleet uit z'n dak en toen het duo de set afsloot stond de hele zaal 'WE WANT MORE!' te roepen alsof het feest al afgelopen was.

Void Settler (live)
Ik had werkelijk geen idee wat ik kon verwachten van de live set van Void Settler. Een ding was zeker, het beloofde in ieder geval speciaal te worden. En ja, speciaal dat was het zeker. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit de vaagste set is die ik ooit gehoord heb; ik heb me ook meerdere malen af staan vragen of het nou zo bedoeld was of dat er het een en ander helemaal mis ging (helemaal met die Windows-bliep; geniaal!). Heel apart maar duidelijk niet voor iedereen weggelegd. Aan het einde van de set werd Void Settler, op een paar boe-roepertjes na, gelukkig toch bedankt met het verdiende applaus.

Peaky Pounder
Ik kwam pas door reacties op mijn verslag van de Label Night erachter dat Peaky Pounder 'slechts' een Nederlander is, en dus geen Fin. Dit deed voor mij echter totaal geen afbreuk aan zijn geweldige set van die nacht. Ook vannacht had ik absoluut geen mogelijkheid om eventjes wat te drinken of uit te rusten; hier moest gewoon gesta. euh pounded(?) worden! De drukte, sfeer en energie van het tweede deel van Armageddon Project was ook snel genoeg weer terug gekeerd in de P60. Want ja, dat was helaas toch even wat minder tijdens de set van Void Settler. Peaky Pounder was weer mijn man van de avond. en ik geloof dat datzelfde geldt voor een goed aantal anderen; 'peaky peaky peaky peaky' klonk het in de P60. Toch vond ik deze set wel wat minder speciaal dan die in de Melkweg, maar een logische verklaring daarvoor is natuurlijk dat ik hem daar (helaas pas) voor het eerst zag op een feest.

Manu Le Malin
Het was de taak aan Manu Le Malin deze top editie van club r_AW af te sluiten. Dat deze Fransman (is hij wel echt Frans?) wel weet hoe dat moet was natuurlijk al wel bekend. Ik keek er dus ook naar uit om Manu Le Malin voor het eerst te gaan zien. In plaats verder te gaan waar Peaky Pounder was gebleven begon Manu Le Malin door eerst even een paar stapjes terug te nemen; startende met techno geloof ik. Kortom, een mooi moment om die muntjes toch eens uit te gaan geven. Ik kan me niet echt herinneren hoe en hoe snel (terwijl ik wel de gehele tijd in de zaal stond) maar Manu Le Malin bouwde op om natuurlijk toch echt gewoon af te sluiten in keiharde r_AW stijl.

Conclusie
Het jammere is toch dat je dan na een geweldig feestje wel al rond 5:20 weer buiten staat. Aangezien het OV graag wat langer uitslaapt op zondag (wat ouderwets!) was de weg terug een heel ander verhaal dan de makkelijke heenreis. Magoed, uiteindelijk kom je toch wel thuis (of in dit geval eerst op een after) en was het zeker in dit geval zeker de moeite waard.