Awakenings Festival 2009
Stipt op het afgesproken tijdstip word ik opgepikt van huis. Met een aantal biertjes voor onderweg en een lekker muziekje op begeven we ons richting Spaarnwoude. Onderweg betrapt een motoragent ons nog op door rood rijden, maar we mogen door met slechts een waarschuwing, pfew! Met de auto geparkeerd op een grasveldje (10 euro) was het nog enkele minuten lopen voordat we dan eindelijk bij de poortjes van Awakenings Festival 2009 aankwamen. Gelukkig verliep de entree zeer soepeltjes en waren ook de kluissleutel en muntjes heel snel in de pocket. Uiteraard werden onderweg de tijdtafel-landkaart combi en Awakenings zonnebril niet vergeten. Tijd om los te gaan?
In plaats van meteen een tent in te duiken begon deze dag voor de verandering eens rustig aan, ergens op een tribune. Best gezellig hoor dat bijkletsen, maar al gauw had ik er genoeg van en was het tijd om een setje te gaan meemaken. Een van de eerste setjes van de dag was die van Magda. en hoewel ik nog steeds dol enthousiast ben over haar set op Sonne Mond Sterne van vorig jaar was deze nou niet bepaald om over naar huis te schrijven, en dus laat ik het ook hierbij. Het zou helaas nog tot een uur of vier gaan duren voordat ik er een beetje lekker in zou komen. namelijk in de frontlinie van tent X waar Stacey Pullen toen al enige tijd stond te draaien. Al gauw veranderde mijn hoofd in een heuse waterval van zweet. misschien een teken om het wat rustiger aan te doen? Mhaw, dat had ik al wel lang genoeg gedaan.
Na de set van Stacey Pullen (tent X) ben ik een stukje rond gaan lopen, lekker in me eentje even de boel verkennen. Zo pakte ik nog net een laatste plaat mee van de set van Cari LekeBusch & Gayle San (tent Z), en werd ik best aangenaam verrast door hetgeen ik hoorde van Misstress Barbara (tent Y). Ik kon vervolgens ook nog net een paar plaatjes horen van Karotte (Open air W) die zichzelf vermaakte zoals altijd, maar ik was niet onder de indruk van zijn platenkeuze. Ik was dan ook niet voor Karotte gekomen maar voor de live set van Fransman Paul Ritch.
Paul Ritch: heerlijke up-tempo rollende minimal in de, vergeleken met een tent, enigszins verkoelende buitenlucht. zeer goed te vertoeven wat mij betreft! Ondanks de drukte was het op een irritante Italiaan na zeer gezellig vooraan met een hoop bekenden die ik al enige tijd niet meer had gezien. Ik heb me alleen wel af lopen vragen waarom er bij Paul Ritch zelf niet eens een glimlachje van af kon? Toen hij als 'dank' voor z'n set een bekertje bier richting z'n hoofd kreeg van diezelfde Italiaan had hij misschien wel een reden, maar toch. was het dan echt zo'n straf om op te treden voor zo'n grote massa losgaande mensen? Gelukkig werd zijn muziek er in ieder geval niet minder op; gewoon lekker los gaan dus! Vervolgens ging Paco Osuna, zoals te verwachten was, heerlijk verder van waar Paul Ritch was gebleven.
Met de laatste uurtjes van het festival alweer in zicht was het voor mij tijd om de open air te laten voor het was en weer eens een tent in te duiken. Ik was ruim op tijd in tent X om nog Secret Cinema met Gung Ho mee te kunnen pakken, maar ik was gekomen voor de Spaanse off-beat koning Oscar Mulero. Tijdens de set van Mulero wees iemand me op de live set van Sino die op het punt stond om te beginnen in tent Y. Aangezien ik Mulero al vaak genoeg heb gehoord en Sino nog nooit besloot ik de raad op te volgen.
Helaas heb ik een heel stuk gemist van Frequency 7 door het zoeken naar een verloren zieltje. knap lastig als je het moet doen met smsjes van 'kom hierheen dan'. Ook had ik bedacht dat het wel even leuk zou zijn om de frontlinie op te zoeken bij Adam Beyer. nou, niet dus. De frontlinie was niet meer dan een combinatie van een grote ophoping van mensen en een constant looppad in beide richtingen. gauw weer weg dus. Gelukkig was ik net op tijd terug in de vertrouwde tent X om helemaal kapot te gaan op de Frequency 7 versie van Billie Jean, wat een prachtig mooi moment! Niet veel later kwam Awakenings Festival 2009 ten einde met het origineel; nogmaals kippenvel!
Conclusie
Awakenings Festival is uitgegroeid tot een wel heel erg groot festival. Steeds minder lijkt het gevoel dat ik heb op Awakenings festival op het magische 'Awakenings gevoel' van in de Gashouder (voor zover dat mogelijk is). Het is gewoon een uitgestrekt festival van zes area's met techno waarbij een smsje 'ik sta vooraan bij . ' zelfs niet langer voldoende is om weer met kwijtgeraakte maatjes herenigd te worden. Zelfs zoiets simpels als wat te drinken halen en het verplaatsen naar een andere area zijn behoorlijke ondernemingen geworden die je bovendien toch weer even uit het moment halen. Vooral richting het einde van de dag ben ik eigenlijk teveel bezig geweest met andere dingen dan de muziek (ook mijn eigen fout natuurlijk).
Al met al heb ik een hele leuke dag achter de rug die weer veel te snel voorbij is gegaan. Ook heb ik genoeg goede muziek gehoord en eigenlijk nergens lang hoeven wachten op mijn biertje. Toch heb ik, net zoals bij de editie van vorig jaar, ook aan deze editie van Awakenings Festival geen bijzondere herinneringen over gehouden. maar misschien ben ik toch gewoon te verwend?
