Kind zijn is fijn

Ik plof met twee zware tassen neer op een bankje op het station. Het is zondag dus vrij rustig. Ik observeer de mensen die hier en daar verspreid staan en net als mij wachten op hun trein die hun naar de desbetreffende bestemming zal brengen. Mijn aandacht wordt getrokken door een piepklein blond meisje met krullen dat achter haar ouders aanloopt gevolgd door oma die een waakzame blik op het meisje werpt.

Onderzoekend en speurend naar voor haar nieuwe en interessante objecten op het perron. Oma begeleidt haar uit veiligheid want het meisje heeft nog geen enkel besef van de eventuele gevaren. Ze leunt met beide handjes op een glaswand en kijkt gefascineerd naar beneden, naar de hal die zich onder het perron bevindt. Ze lacht, wijst, brult.. De vrouw naast mij op het bankje volgt net als mij het tafereel met een lach en kijkt me nu en dan geamuseerd aan.

Een Surinaamse moeder met kinderwagen komt het perron op lopen met daarin een mooi donker menneke. Het meisje -onderzoekend dat ze is- merkt het jongetje al vrij snel op en loopt met kleine resolute stapjes op het jongetje af. Het tafereel trekt nu meer mensen. Het meisje wijst met haar piepkleine vingertjes naar een aantal objecten die bevestigd zitten aan de kinderwagen. Ze pakt het wiel en probeert het rond te draaien. Het jongetje bukt en probeert het ook tevergeefs. Moeder rijdt een stukje terug waarop het meisje lachend meeloopt. Nu legt ze haar hand op het hoofd van het jongetje waarvan het haar is ingevlochten met mooie kralen. Nu lacht het jongetje.

Wat zijn kinderen toch prachtig, zo puur. Aan het begin van een ontwikkeling die de rest van hun leven zal doorgaan. Maar naarmate we ouder worden (afhangend van de omgeving) wikkelen we ons in een cocon die ons bescherming biedt tegen alle kwaadheden van deze wereld. We worden gevormd door gebeurtenissen, mensen.. zowel positief als negatief. Het maakt ons tot wie we zijn en sommigen dwalen juist hierdoor af van wie ze in werkelijkheid zijn. Vooral liefde is een killing, misschien wel de grootste want in de liefde stellen we ons kwetsbaar op en worden we vaak ook gekwetst. Hoe vaak hoor je iemand niet zeggen.. Ik word NOOIT meer verliefd.. nooit meer die pijn. En toch worden we weer verliefd, want dat is nou eenmaal een leerproces in je leven om dichterbij je IK te komen en je te ontwikkelen. Maar je moet het wel toelaten en jezelf volledig accepteren, wil je ermee kunnen omgaan en eruit leren. Alleen zijn is soms heel goed en zeker nodig om jezelf beter te leren kennen. Vind het kind in jezelf terug.. je dromen, wensen en verlangens.

Ik word uit mijn gedachte getrokken door een hard snerpend geluid.. de trein. Vader, moeder en het meisje hollen naar de opengaande deuren. Het meisje wordt door vader met een zwaai in de trein gezet, ik volg. Ik draai me om en knipoog.. Dag oma!