Hardstyle isnt a choise.... Its destiny
Dit hieronder is van een verslag voor HouseQlassics
als je geen zin hebt om alles te lezen lees het dan ff vanaf de streepjes!
Houseqlassics 2008: What it's all about...
Door: Jacqueline Sinke
Op zaterdag 8 november vertrok ik met gemengde gevoelens richting Heineken Music Hall. Ik feest al de helft van mijn leven dus een avond vol muziek van weleer kon ik niet aan me voorbij laten gaan. Zeker met de winter voor de deur heb ik soms behoefte aan een beetje melancholiek. Dan wil ik alle mooie herinneringen die ik in m’n stapperiode heb verzameld weer even als een warme deken over me heentrekken.
En dan ben ik nog niet eens van de eerste generatie partygangers. Ik heb het ontstaan van de house in Nederland niet meegemaakt. Ik hoorde de verhalen van de grote jongens op school, ik las soms verontrustende koppen in de krant over de nieuwe partydrug xtc en ik hoorde de muziek waar het allemaal om draaide op de radio. Dat nam ik dan op op een cassettebandje, al fantaserende over hoe dat moest zijn, zo’n houseparty. Ik kreeg kriebels in m’n buik als ik daaraan dacht.
Maar ik maakte m’n eerste feestje pas mee op m’n 16e, toen house al was opgesplitst in hardcore en mellow. Een half jaartje later ging ik op mezelf wonen in Eindhoven en kon ik eindelijk die scene induiken die me al zo lang geprikkeld had. Ik wist al een beetje wat me te wachten stond. TMF begon met het programma ‘Hakkuh’ en later met ‘The DJ’s’. De CD-bakken in de platenzaak waar ik werkte kwamen steeds voller te zitten met dance CD’s. En je kon bladen kopen als de Basic Groove, Strobe, Out Soon, Update en Thunder Magazine.
Die bladen verslond ik werkelijk, ik las ze van voor tot achter. De partyreports in die magazines dienden echt een doel. Duizenden, zo niet tienduizenden mensen verslonden die stukjes en bepaalden op basis ervan al dan niet naar een club of party te gaan. Of ze zwijmelden gewoon weg bij de gedachte aan een zaal vol mensen die ongeacht sekse, afkomst of seksuele voorkeur vooral allemaal gabbers waren. Of clubbers.
Ik was wel eens jaloers op die journalisten die van hun hobby hun beroep hadden gemaakt. Zelf schreef ik m’n partyverhalen ook op, maar dan in m’n plakboek. Af en toe kwam daar eens een fotootje bij want zo’n partyfoto kostte een tientje en dat was veel geld. Ik had een handjevol vrienden dat ook naar feesten ging en verder hadden de meeste mensen (inclusief m’n ouders) eigenlijk geen flauw benul van wat ik uitspookte in het weekend. Er was nog geen Internet en hoewel hardcore eind jaren ’90 zowat ontplofte en je in de aanloop daar naartoe op steeds meer plaatsen terecht kon voor een avondje hakken, bleef een groot feest iets bijzonders.
“Hoe moet dat geweest zijn voor hen die aan de voet stonden van deze revolutie. Die op illegale raves Salmies tikten en tot vroeg in de ochtend stonden te dansen op de monotone beats van de uit Detroit overgewaaide sound die ze house noemen” dacht ik vaak. Daar kon ik alleen maar van dromen.
Aangekomen in Amsterdam bekroop me opnieuw een gevoel van jaloezie jegens de gasten die destijds schreven voor de Strobe en Update. En dat terwijl ik inmiddels ook van m’n hobby m’n beroep heb gemaakt. Ik kon m’n geluk niet op toen ik een paar jaar geleden te horen kreeg dat ik vanaf toen gratis kon feesten en nadien mijn gevoel met alle bezoekers mocht delen.
Lappen tekst rolden er werkelijk uit m’n toetsenbord. Mijn baan als dance-journaliste kwam precies op het juiste moment, want zonder dat ik het zelf echt doorhad was ik van een goedgeluimd feestbeest in een zeurend stuk chagrijn aan het veranderen. Ik zat er bovenop toen aan het begin van het nieuwe millennium Internet aan een enorme opmars begon en de partycommunities als paddestoelen uit de grond schoten. Dat bracht ook de derde generatie partygangers met zich mee. Via Internet hoorden of lazen ze over feesten als Sensation en Innercity, er verschenen steeds meer foto’s die op feesten gemaakt waren omdat de digitale camera haar intrede deed en er kon naar hartenlust gediscussieerd worden over alles wat met dance te maken had.
Dat gebeurde dus ook en dat liet gelijk de negatieve kant van het hele partysite gebeuren zien: er werd teveel geluld en te weinig gefeest. Nou was er ook genoeg om over te lullen. Er ontstonden steeds meer substromingen binnen het dance-genre. Hardcore verdween voor even naar de underground (al zou het niet veel later weer terugkomen met een heel nieuw geluid). Techno kroop juist omhoog uit het ondergrondse en Trance veroverde niet alleen Nederland maar de hele wereld. En er gebeurde nog veel meer. Hardstyle liet van zich horen als compleet nieuwe muziekstijl. In alle hoeken en gaten van Nederland begonnen grote en kleine organisaties met het geven van feesten. KPMG kwam met een groot onderzoek waaruit naar voren kwam dat er miljoenen omgingen in de dance industrie. Dance groeide en groeide, tot de dag van vandaag waarop het bijna uit haar voegen barst, als dat al niet gebeurd is. We zitten alweer aan de vierde of misschien zelfs wel vijfde generatie partygangers, wie zal het zeggen. Haast niemand vraagt zich anno 2008 nog af hoe de Heineken Music Hall eruit ziet, welke DJ’s wat voor muziek draaien en waar het concept Houseqlassics voor staat, om maar eens wat voorbeeldjes te noemen. Muziek downloaden we massaal illegaal van het Internet en niemand haalt z’n flyers nog bij de platenzaak: je klikt gewoon even op Q-dance.nl of Partflock en je weet binnen een seconde wat er de komende tijd te doen is.
Het was deze wetenschap die dat jaloerse gevoel veroorzaakte. Want wie zit er anno 2008 nog te wachten op een partyreport over een feest als House-qlassics? Hebben we niet genoeg aan de tientallen filmpjes die binnen een uur na afloop van het feest al op YouTube verschijnen? De duizenden foto’s die bezoekers uploaden op hun Hyves of Facebook account? De DJ-sets die vaak een dag later al te beluisteren zijn, geript worden en inclusief tracklist binnen een mum van tijd over de hele wereld verspreid worden?
Weten we niet allemaal dat Q-dance tot de crème de la crème van de dance-organisaties behoort? Het vergt slechts een paar muisklikken om op PartyFlock uit te komen bij de enorme lijst met positieve reacties. Of om op de website van Q-dance te kijken hoe daar weer de mooiste foto’s van de vetste lichtshows zijn geplaatst. Weten we niet allemaal al wat de Heineken Music Hall te bieden heeft? In deze moderne tijden is het een kwestie van een url’etje intypen en je weet precies wat je te wachten staat. En de muziek, tja. Ook dat is welbekend. Na iedere Houseqlassics barsten op de diverse partyfora de discussies los. De ene keer omdat er naar de smaak van sommigen te lang teveel heel oud spul is gedraaid, de andere keer omdat er naar de smaak van anderen te snel teveel nieuw spul voorbij kwam. Zeker vier generaties partygangers; het is gewoonweg onmogelijk om al die generaties met een compleet bevredigd gevoel naar huis te sturen.
Gemengde gevoelens dus. En die zijn er tijdens het schrijven van dit report nog steeds. Want het werd, zoals verwacht, een nacht waarin Q-dance zichzelf wederom overtrof wat de decoratie van die bierhal betreft. Een geheel volgens het thema ‘House of God’ ingerichte main waarin je spontaan het gevoel kreeg een Weesgegroetje te bidden en te beloven na afloop alle zonden van de nacht in het biechthokje achter te laten.
Lasers in alle kleuren, geluid dat wederom knoerthard maar loepzuiver de kerkvloer deed trillen. Het werd zoals verwacht een nacht waarbij het in de techno classics zaal lang rustig bleef, zo rustig dat het tot plaatsvervangende schaamte leidde bij ondergetekende. Er waren in ieder geval duidelijk maar weinig eerste generatie partygangers aanwezig, getuige de bijzonder magere opkomst bij Mazzo-koning Cellie en houselegende Quazar. Er werd zoals verwacht achteraf flink gediscussieerd over de set van The Prophet, die besloot niet naar de geijkte hitjes te grijpen, wat resulteerde in een berg beschuldigingen van mensen over “hoe hij het in z’n hoofd had gehaald hardstyle te draaien”. Als dat hardstyle was eet ik m’n beide schoenen op, maar goed.
Pas halverwege de set van Dana leek er wat beweging te komen in de vrij stugge massa op de dansvloer en dat was dan ook het moment dat de hardere (en daarna ook bekendere) platen voorbij begonnen te vliegen. Slechts bij vlagen had ik een kippenvelmomentje. Slechts bij vlagen was er heel even dat gevoel waar het mij allemaal om te doen was toen ik hieraan begon. Niet dat ik daarvan stond te kijken, ik had niet anders verwacht. De dance scene van 2008 is zo allemachtig groot en enorm dat ik het gevoel dat ik iets bijzonders meemaak eerder bij uitzondering dan bij regel nog beleef. Het is geen acht uur lang durend orgasme meer waarbij mensen onophoudelijk staan los te gaan, tot kramp in hun benen toe.
Het is geen wekenlang ergens naartoe leven meer. Het is ieder weekend weer moeten kiezen uit minstens vijf vette clubavonden of parties. En zelfs de classics avonden zijn in zulke ruime getale aanwezig dat ook deze steeds minder vaak voor verrassing, herkenning of beroering zorgen. Dat maakt het uitgaan niet per definitie slechter. Er zijn mensen die ervoor kiezen om een jarenlange relatie aan te gaan met iemand en na een tijdje van verliefdheid en ieder dag sex over te gaan in een prettige sleur waarbij je weet wat je aan elkaar hebt. Een kabbelend beekje. Ik ben echter meer het type Niagra Falls. Ik wil niet dat dance een kabbelend beekje wordt. Het is en blijft een gevoel voor mij, een gevoel dat zo heftig en intens is dat het me ook terwijl ik volkomen nuchter ben in compleet andere bewustzijns-toestanden kan brengen. Een gevoel dat me tot in het diepst van m’n wezen weet te roeren. En ik voelde dat niet meer daar in de Heineken Music Hall. Ik voelde al een tijdje dat dat gevoel aan het wegebben was. Het was alsof de kredietscrisis tegelijk een dance-depressie met zich meebracht. Ik vroeg me af wat mijn functie als dancejournalist eigenlijk nog voorstelde. Feesten verkopen toch wel uit, of ik er nou een stukje over schrijf of niet. En ik kan ook niet schrijven als het niet vanuit m’n gevoel komt.
====================================================================================================================================
====================================================================================================================================
Ik stond de boel te overdenken aan de bar in het bovenzaaltje terwijl CJ Bolland de ene na de andere technokraker op de tafels gooide.
Ik zag al huizenhoog op tegen de week die zou volgen, hoe ik urenlang naar een blanco pagina zou zitten te staren en wat ik in godsnaam moest opschrijven dat de mensen nog niet wisten. Of wat ze nog zou raken. Hoe ik misschien weer een klein watervalletje kon laten stromen. De jongen die naast me aan de bar stond moet mijn peinzende blik zijn opgevallen. Met een stralende glimlach onderbrak hij m’n gedachten en zijn glinsterende ogen trokken me even weg uit zowel de toekomst als het verleden. “Heftig feestje hè?” vroeg hij me. Ik lachte wat schaapachtig en zei, niet geheel gemeend “Ja, erg heftig.” Hij keek even naar de DJ-booth en ik zag zijn hart voller stromen met de muziek. Wederom was ik even jaloers. Ik schatte ‘m een jaar of 22, misschien was ‘ie pas net begonnen met feesten. Hoe dan ook viel het hem niet op dat er niet echt gedanst werd zoals dat vijftien jaar geleden wel gebeurde. Hij genoot met volle teugen en zei opnieuw “Heftig feestje man. Echt heftig.”
We wisselden wat in mijn ogen betekenisloze woorden tot hij opnieuw zei “Echt een heftig feestje, dit is m’n laatste namelijk.” Ik keek ‘m even aan en dacht dat hij in dezelfde dancedepressie zat als ik, dat ‘ie er misschien ook wel genoeg van had en na vanavond zou besluiten de wereld rond te gaan reizen of voortaan alleen nog maar naar rockconcerten te gaan. Ik vroeg het hem.
Zijn antwoord was het laatste dat ik verwachtte te horen en dat ene korte zinnetje zette m’n wereld even compleet op z’n kop. “Leukemie, ken je dat? Dit is m’n laatste feestje. Heftig. Echt heftig.” De blik in zijn ogen veranderde even. Nog steeds stond hij volop te genieten maar het besef dat iedere beat die hij hier hoorde wel eens zijn laatste kon zijn stond in z’n gezicht gegroefd. Ik was compleet van m’n a propos en wist niet wat ik moest antwoorden. Er kwam iets uit als “Shit man. Beloof me dan alsjeblieft dat je er een onvergetelijke nacht van maakt!” en dat voelde op hetzelfde moment al zo ontzettend stom. Ik had niet eens de helderheid van geest om z’n biertje te betalen. Ik liep vrij stomgeslagen weer terug naar voren, in de illusie dat ik gewoon weer verder zou gaan dansen alsof er niets voorgevallen was. Maar dat lukte me niet meer.
En ineens gebeurde daar precies hetgeen dat ik al die maanden leek kwijt te zijn: Ik realiseerde me stel op sprong dat ik verdomme deel uitmaakte van iets heel bijzonders! Hoeveel ellende er is in de wereld en hoe ontzettend geweldig het is dat er zoiets is als dance. Dat je even alles van je kunt afschudden, de beats je hartslag overnemen, de basslines je ademhaling, de mensen om je heen je bewegingen bepalen. Wat had ik daar de hele avond lopen piepen over of het nog wel nut had om een report te schrijven.
Wat had ik de hele avond lopen denken “Verdomme, waarom is het hier zo’n kabbelend beekje, ik wil een waterval! Het moet spetteren van begin tot einde!”, zonder me te realiseren dat sommige mensen al heel erg blij zijn met een beetje water. Waarom zou ik me in godsnaam gaan mengen in allerlei internetdiscussies over hoe kut het allemaal weer geweest was en hoe het vooral allemaal anders moest, terwijl ik daar stond, jong en gezond, met nog een heel leven voor me? Ik liep terug, ik wilde die jongen nog van alles vragen, ik wilde hem bedanken dat hij me zo’n knal in m’n gezicht verkocht had. Maar ik kon ‘m niet meer vinden. Ik hoopte dat hij met z'n vrienden van iedere seconden van dit feest aan het genieten was. En wenste hem het beste toe voor daarboven.
Weet je, het enge van overdaad is, dat ’t ook echt schaadt. Je vergeet wat je hebt als het altijd en overal om je heen is.
Dat ene moment daar in die Heineken Music Hall liet me inzien dat ik wel degelijk een doel heb als reportster. Misschien zijn het maar een paar ogen die ik open of een paar harten die ik raak, maar als dat betekent dat er op een volgend feest drie mensen extra staan te dansen alsof het de laatste dag van hun leven is, dan heeft het zin gehad. Misschien moeten we met z’n allen eens wat minder gaan discussiëren over of de naam Houseqlassics wel de juiste is. Of het nou hardstyle of dikke oldschool was dat The Prophet draaide. Of er nou harder of zachter gedraaid moet worden.
Misschien moeten we gewoon weer wat vaker hetzelfde doen als die jongen daar aan de bar: losgaan alsof ons leven ervan afhangt. Laten we in de jungle van feesten en parties niet uit het oog verliezen waar het eigenlijk om draait: dat house een gevoel is. Let’s keep that feeling alive. Want voor je het weet, is het voorbij....
