Sjokkend loop ik langs de kant van de weg… de “Highway” de enige weg die Ho Chi Minh City, het oude Saigon, vanuit het zuiden verbindt met het in het Noorden gelegen Hanoi.
Sjokkend, met alleen kisten, kortebroek...hemd en m`n dreads, voor mij een alledaagse iets, sjokkend een afstand van 10 min, terug naar onze slaapverblijf, terug van de enige tent die ons van ontspanning kan voorzien in de gehele omtrek, een tentje waar je een pooltje kan leggen, biertje drinken en kan karaoke…….de eigenaar ligt op zijn uit China geïmporteerde ligstoel en moeders ligt in haar hangmat…..beiden liggen ze te slapen……de dochters beiden amper 17 jaar runnen te tent.
Sjokkend loop ik langs de kant van hun “Highway” vanaf scooters wordt ik toegeroepen, in het Vietnamees en soms het Engels……al door sjokkend roep ik terug……in het Vietnamees…..na een ieder die zijn hand op steekt naar me, zwaai ik terug, vanaf de overkant wordt ik geroepen om binnen te komen in mensen hun huizen……sjokkend ga ik verder de berm in…want de vrachtwagens toeteren……..naderen me…maar beginnen dan langzamer te rijden….beginnen te seinen met hun lampen……ze zwaaien en lachen……..in de verte hoor ik kinderen op scooters “hello”roepen….bij het naderen van me……..rijden ze langzamer…..ze zwaaien….ze lachen…rijden door en draaien hun hoofden om nog een glimp van me op te vangen…….kinderen…..mannen…vrouwen….ouderen…stoppen met hun dagelijkse dingen als ik aan hun voorbij sjok…ze roepen, zwaaien en lachen…….sjokkend denk ik aan de vele celebraties, zo moeten ze zich ongeveer voelen op straat…de hele dag door die vele aandacht…..celebraties….met hun luxe en weelde…..sjokkend denk ik aan de luxe die ook wij hebben……sjokkend bijna “thuis” denk ik nog even aan de dag ervoor dat ik de vader van de twee meiden een briefje van 500.000 dong ($25) had gegeven, als betaling voor zijn chauffeur diensten, als dolle kinderen die voor het eerst naar EuroDisney zouden gaan sprongen ze in het rond……moeders ging de tent rond om aan haar gasten het briefje te laten zien……sjokkend met nog enkele tientallen meters te gaan……zwaai ik nog één keer naar een groepje kinderen op fietsen….ze rijden net voorbij….lachen…zwaaien….en roepen nog in de verte…..een vrachtwagenchauffeur die had geseind en gezwaaid, geeft gas bij nadat ook hij langzamer was gaan rijden om een glimp van me te kunnen zien…..een enorme rookpluim gevuld met zwarte roet verlaat de uitlaat aan de zijkant van zijn jaren oude “truck” Voordat ik het pad oploop naar mijn slaapverblijf zie ik nog hoe de kinderen, sommigen met hun roze met gele bloemetjes hoedjes, die nog steeds lachen en zwaaien naar me, verdwijnen in die enorme zwarte rookwolk…..ik blijf staan……nadenkend over onze luxe en weelde……ik kijk….de zwarte roet wolk trekt op…..de kinderen fietsen vrolijk door alsof er niets aan de hand is……nog één keer hoor ik een getoeter achter me……een bus nadert me…..mensen steken hun hoofd uit het raam om me te kunnen zien…….ik ben geen celebratie…..ik ben gewoon iemand….. een persoon…met kisten….korte broek..hemd en dreads……..ik ben iemand die weet hoe goed wij het hebben……..ik ben iemand die ziet, dat het ook anders kan………ik ben iemand die weet dat wij helemaal niet mogen klagen.....
Johnny.
21 Mei..Ha Tinh, Vietnam.
