…het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen. We stonden allemaal onder een luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen waren geïrriteerd omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in de gedachten dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt.
Herinneringen van "rennen en spetteren" als een "kind" - zo zorgeloos - spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Een klein lief meisje stond samen met ons onder de luifel. Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak, waarin we allemaal gevangen zaten.
"Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze. "Wat?" Vroeg mama. "Laten we door de regen gaan rennen!" herhaalde ze. "Nee, lieverd. We wachten dat het wat minder wordt" antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen." "We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je vanmorgen zei" zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. "Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen zonder nat te worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: Als we hier doorheen geraken, samen, komen we door alles heen!"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen.
We stonden allemaal doodstil. De mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig, " zei mama.
Daar gingen ze. Wij stonden daar allemaal te kijken, toen ze vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat.
Ze werden doornat. Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig. Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen . Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om hem te waarderen, een dag om van hem te houden, maar een heel leven om hem te vergeten.
Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan "het" leven en de waarden in het leven...Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder vrienden, een terrasje, genietend van de dagelijkse dingen, een beetje humor...
Ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen.
Neem de tijd om te leven! Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
