100% Tuning - Mixed by Zany

100% Tuning
International Music Productions is bij ons allen bekend van de Explosive Cartuning releases en events. Ze hebben Zany gevraagd hun 100% Tuning cd te mixen. Zany, Raoul van Grinsven in het dagelijks leven, was chef voordat hij de dancewereld ging ontdekken. Hij werkte vervolgens in een platenzaak en trad op als lid van de liveact Shadowlands Terrorists. Rond de eeuwwisseling zette hij zijn activiteiten in de hardcore op een zijspoor en ging zich focussen op de, op dat moment ‘booming’, hardstyle. En niet onverdienstelijk. We hebben hem reeds kunnen bewonderen op de populairste en drukste feesten in dit genre: solo alsmede als onderdeel van de Donkey Rollers. Sinds 2001 heeft Raoul een serie EP’s, remixen en het mixalbum ‘New Generation Bass’ geproduceerd op het Fusion Label. De opnamen die verschijnen onder de naam Zany zijn geheel op conto van Raoul te schrijven. Genoeg over de beste man en zijn verleden: wat weet hij nu voor elkaar te mixen?

100% Tracks
Als het om hardstyle en hardcore gaat houd ik voornamelijk van 'early'. Hoewel mijn lijfspreuk is 'als je vindt dat vroeger alles beter was, ben je vergeten wat je vroeger allemaal kut vond', ben ik toch een groot liefhebber van de muziek uit de earlier days. Early is voor mij eigenlijk voornamelijk happy, met meer dan alleen een rammende bas in een plaat. Dat geldt voor zowel hardcore als hardstyle.Bij nummertje één kreeg ik een lekker gevoel, dat aan mijn definitie van happy voldoet: wel hard, maar niet aggressief. Dit gevoel vind ik ook terug in de nummers van Virus, Southstylers en The Prophet vs Brennan Heart (negen, tien en elf in de tracklisting van deze cd). Deze nummers zijn happier, vrolijker en je krijgt zin om te stappen. Niet slechts het gevoel dat je op muziek alleen moet beuken, maar dat het ook leuk is om gewoon te luisteren

Mystery’s ‘Punani’ bekoort me geenszins. Dit nummer doet me alleen maar afwachten wanneer het woord ‘punani’ op de lijst ‘niet meer sampelen’ wordt opgenomen. Als een sample goed wordt ontvangen door het publiek wordt het maar al te vaak meteen in allerlei releases gepropt onder het mom van ‘men vindt het toch leuk’. Sommige vocaaltjes, uitdrukkingen, woordjes en krachttermen zijn anno 2006 wel uitgesampled.

‘We are 1’ van de Donkey Rollers staat als track vier op de cd. Dat wat het eerste nummer me deed voelen wordt hier teniet gedaan. Het nummer is niet speciaal, niet vernieuwend en geen track die ik onthoud. Ik vind hem te sloom om lekker te zijn. Een beetje meer pitchcontrol zou voor mijn gevoel en beleving al een wereld van verschil maken. Ook het nummer hierna, waarin The The Beholder een ontmoeting heeft met Zany, haalt me niet uit mijn negatieve gevoel. Ik hou van heldere en pure muziek en in dit nummer klinkt het me alsof de bas tegen vervormen aanloopt. Het is tevens een chaotisch nummer. Het vocaaltje heeft het over ’The ecstacy was so intense’, ze heeft het geloof ik over haar ultieme orgasme, maar de zin zegt mij wat anders: wellicht is de chaos die je hoort in dit nummer wel lekker als je stijf van de drugs staat en het niet druk genoeg aan je kop kan zijn. In de auto op weg naar het noorden des lands fokt het me teveel op.

TNT voldoet gelukkig iets meer aan mijn verwachtingen van lekkere muziek. De bass is nog niet helemaal helder, maar het kan er een stuk beter mee door. Met ‘Second match’ over de speakers rij ik de A28 op en het volume moet op maximaal. Mijn vrije linkervoet krijgt op de snelweg eindelijk de kans om te bewegen en voor zover het gaat stamp ik mee. Wat ik me bij dit nummer onherroepelijk wel afvraag is wat hardstyle en hardcore dj’s eigenlijk met anale seks hebben. Zoals in veel hardere nummers ook in deze track een sample die refereert aan ‘ geslachtsgemeenschap via de achterdeur’. Zijn ze de combinatie cocaïne en hoeren beu? Of hebben de hardere nummers gewoon een lekker ritme voor deze vorm van seks? Tot het twaalfde nummer is de cd prima gemixt. De overgangen zijn logisch en onopvallend. Helaas is de overgang tussen ‘The Payback’ en ‘Food for woofers’ als een neonroze outfit aantrekken tijdens Sensation White: ongeschikt en te opvallend 'anders'. De schok van de overgang zorgde ervoor dat de keren dat ik de cd luisterde, ik minstens een halve minuut moest bijkomen, erg jammer.

Graag sluit ik deze recensie af met het bespreken van het nummer dat nu al een dag of wat op repeat staat in mijn auto: Headhunterz’ ‘Sacrifice’. Te lekker! Geen woorden aan vuilmaken, maar ogen dicht en luisteren. Voelen, mee laten slepen tijdens de opbouw naar een climax en het zijn er meer dan één. De melodie doet mee met de bass, voegt toe en vult aan. Naast dat het lekker klinkt neemt het me mee naar jeugdherinneringen. De piano-intro doet me ergens heel erg in de verte denken aan een nummer uit de musical ‘Evita’. Het is niet gesampled, misschien lijkt het er zelfs niet eens op, maar onwillekeurig neurie ik het mee en doet het me terugdenken aan jaren geleden en hoe ik heerlijk vals meezong met de plaat die mijn moeder in de kast had staan. Het nummer bezogt me een grote glimlach op mijn gezicht en daar doe ik het voor!

100% Conclusie
Al met al is het een weinig opwindend schijfje. Hij gaat niet in de cd-speler om de zin voor het stappen op te wekken, hooguit nummertje vijftien die op repeat en maximaal volume gaat. Hij is wel lekker als achtergrondopvulling tijdens de werkdag of in de auto als je niet alleen bent. Bij de lekkere uitschieters knal je hem op vol en tijdens de andere nummers ben je prima in staat een gesprek met je medepassagier te voeren.

Score: 67/100