Hij wilde al heel lang niet meer, maar toch belde we steeds bij hem aan. Als we weer eens ergens wilde nazitten, of nog wat nodig hadden. Zijn echte vrienden wilde hem eruit trekken, maar hij schaamde zich te erg voor hen. Zijn vriendin kon het niet meer aan en had het uitgemaakt. Zijn moeder was uitgescholden tijdens 1 van zijn nazitjes en zijn ouders wilde hem daardoor een tijdje niet meer zien. In de kroeg waar ik werk, kwam hij iedere dag. Gokken en zuipen, je moet je geld toch ergens kwijt. Daar waar ik verantwoordelijk was voor zijn gedrag. Maar hem slapperd noemde als hij een cola'tje bestelde. Het werd hem allemaal teveel en hij heeft zichzelf opgehangen met een briefje achterlatend: Drugs maakt meer kapot dan je lief is...sorry. Ik voel me schuldig! En al mijn vrienden zouden zich ook zo moeten voelen, want wij waren de gene die steeds weer bij hem aanbelde. Maar mijn vrienden kunnen zich niet verplaatsen in de mensen die hij achterlaat die wel om hem gaven en niet om de drugs. Ze snappen niet dat ze ons ook werkelijk als schuldige aanwijzen. Ze zijn allemaal gewoon naar DV gegaan en drugs gebruikt, terwijl dat GVD de gene die ze een vriend noemde fataal is geweest! De ouders hebben geen rouwkaartjes gestuurd omdat ze niet wisten wie zijn vrienden waren en wie zijn klanten. Zijn arme broertje heeft hem gevonden. Hij was 2 dagen zoek. Hij heeft het thuis gedaan. Toen hing ie al 30 uur. Morgen is de begravenis, maar ik durf me bijna niet te vertonen, omdat ik tussen mijn vrienden sta, die slechts zijn klanten waren, maar het lef hebben om hem hun vriend te noemen. Ben ik dan de enige die wakker is geworden na deze gebeurtenis? Of is de rest gewoon verslaafd....
Ik heb keihard gehuild, omdat ik keihard op mijn plaats ben gezet. En me nu pas besef waar ik mee bezig was! Ik voel me schuldig tegenover de nabestaande. Iedere keer dat ik een pakkie bij hem haalde, een biertje voor hem intapte of geld wisselde voor de gokkast.
Orno ik hoop dat je nu een beter leven hebt...
Ik heb keihard gehuild, omdat ik keihard op mijn plaats ben gezet. En me nu pas besef waar ik mee bezig was! Ik voel me schuldig tegenover de nabestaande. Iedere keer dat ik een pakkie bij hem haalde, een biertje voor hem intapte of geld wisselde voor de gokkast.
Orno ik hoop dat je nu een beter leven hebt...
laatste aanpassing