De maatschappij van tegenwoordig kent meer en meer angst voor groepen hangjongeren en andere overlast verzorgende groepen. Iedereen heeft meerdere malen de beelden gezien van stille tochten op tv, omdat er weer eens iemand zomaar in elkaar geslagen was. Of omdat hij/zij tot een bepaalde minderheid hoort. Ik kan me goed voorstellen dat zulk soort situaties je afschrikken. En sterker nog het schrikt mij ook ontzettend af. Maar hoe komt het nou dat wanneer er iemand neer gestoken word of in elkaar geslagen word er altijd zoveel omstanders zijn die niets doen. Ik dacht altijd dat er maar een persoon voor nodig was die actie hoefde te ondernemen. En dat de rest van de menigte dan vanzelf zou volgen.

Maar wat gebeurd mij afgelopen donderdag. Ik was bij mijn zusje in Utrecht, gezellig gegeten en op weg naar haar kamer. Eenmaal in de bus; waren er 3 marrokaanse meisjes en 2 marrokaanse jongens die flink lol aan het trappen waren. In het begin was het wel grappig en veel mensen moesten er dan ook om lachen. Maar naar verloop van tijd begonnen de mensen hen te negeren. En dus werden er andere maatregelen verzonnen om de aandacht op hun gevestigd te krijgen. Naast het 5-tal zat een moeder en een dochter. En die kregen een zonsvloed van beledigingen over zich heen. Toen de dochter duidelijk maakte dat het genoeg was geweest veranderde de sfeer enorm. En begon 1 van de meisjes haar te bedreigen. Ze riep kreten dat ze naar het raam moest kijken of anders zou ze morgen niet meer wakker worden. Op dat moment begon ik me enorm boos te voelen. En ik had het idee dat iedereen de situatie verschrikkelijk vond. Ik kon het niet langer meer aanhoren. En zei dat het inderdaad genoeg was geweest. En dat ze nu echt op moesten houden. Al snel begon 1 van de meisjes zich te verschuilen achter het recht op vrijheid en vrijheid van meningsuiting. Ik ging daar tegen in dat het recht op vrijheid niet inhoud dat je die van een ander daarmee in het geding mag brengen. Nadat ik dat gezegd had begon ook 1 van de jongens richting mij te dreigen. Ik heb me toen maar weer omgedraaid, nadat me zusje aangedrongen had te stoppen. Ik keek om me heen. En zag de hele bus volzitten met mensen die niets deden. Die de moeder nog de dochter nog mij ook maar op 1 of andere manier probeerden te helpen. Ik schaamde me verschrikkelijk voor alle mensen die stonden te kijken maar niets deden. Hun eigen hagje dermate belangrijk vonden dat ze die van 2 onschuldige andere mensen niet de moeite waar vonden. BAH!!!!!!

Naardat het alles gepasseerd was merkte ik dat de sfeer wel weer rustiger was geworden in de bus. En had ik toch het idee dat mijn actie toch iets goeds gedaan had.

De avond die nog zou volgen met mijn zusje was erg geslaagd.


Jezus heb ik dat echt allemaal geschreven