dinsdag 27 mei 2008 om 23:10
Niet meer heen en weer .
Geen stormen meer ,in mijn hart of in mijn hoofd .
Nooit meer verliefd ,op een onbereikbaar typje.
Nooit meer afgewezen worden ,omdat ik wat vreemder overkom .
Lekker me zelf kunnen wezen ,zonder me te schamen.
Of verdrietig worden door alleen te zijn
Het gevoel hebben ,alsof ik lig te chillen op een tropisch strand.
Zonder zorgen te maken.
In een luie hangmat en een lekker zoutig zomers briesje
Geen stormen meer ,in mijn hart of in mijn hoofd .
Nooit meer verliefd ,op een onbereikbaar typje.
Nooit meer afgewezen worden ,omdat ik wat vreemder overkom .
Lekker me zelf kunnen wezen ,zonder me te schamen.
Of verdrietig worden door alleen te zijn
Het gevoel hebben ,alsof ik lig te chillen op een tropisch strand.
Zonder zorgen te maken.
In een luie hangmat en een lekker zoutig zomers briesje
23 juli 2007
zondag 10 september 2006 om 10:21
De volgende tekst komt van een website:
In de esoterie zeggen we dat goed en kwaad niet bestaan. Deze begrippen bestaan slechts in ons eigen denken. Dat is gemakkelijk gezegd als je het intuïtief begrijpt. Maar voor degenen die vanuit het dualistische denken naar onze dagelijkse levenservaringen kijken, is er niets anders dan goed en kwaad. Daarom hieronder een toelichting op het begrip "goed en kwaad" waaruit blijkt dat we er ook op een héél andere manier naar kunnen kijken. Zodanig zelfs dat het duidelijk is dat alles wat wij doen goed is, omdat het altijd op de een of andere manier bijdraagt aan onze persoonlijke ontwikkeling.
Het goede en kwade horen bij elkaar zoals alles in onze maatschappij. Het zijn twee dingen die we elke dag tegen kunnen komen bij een ander, maar ook bij onszelf. Dàt wij in een wereld met twee kanten leven blijkt werkelijk uit alles! Bijvoorbeeld dag en nacht, positief en negatief, spreken en zwijgen, orde en chaos, volgzaamheid en heerszucht, omzichtigheid en moed, bezitloosheid en hebzucht, onverschilligheid en liefde, enzovoorts.
In bepaalde kringen zijn er mensen die zeggen dat "het kwade" de duivel is. In het Frans noemt men de duivel "le diable" en dat woord is duidelijk verwant met het Griekse "diabolos". Dit woord is te ontleden in "dia" dat "twee" betekent en "bolos" dat verwant is met "vormen". "Diabolos" verwijst naar het begrip dualiteit. Kortom, "duivel" is hetzelfde als dualiteit. Dat is echter een totaal andere betekenis dan er gewoonlijk aan wordt toegekend, want in ons spraakgebruik is "de duivel" iets heel negatiefs en men heeft in de loop der tijden het "duivelse" verpersoonlijkt. De duivel is een "persoon" geworden met bokkenpoten en horens op zijn kop.
"Satan is het hoofd van de duivels en de verpersoonlijking van het kwaad", zegt van Dale in zijn woordenboek. Satan is dus nog een graadje erger dan de duivel, want hij is het hoofd ervan. Maar in het Hebreeuws betekent "satan" de "tegenstander" en, zoals Paramahansa Yogananda in zijn boek: "Autobiografie van een yogi" op bladzijde 285 ook heel duidelijk beschrijft, is satan slechts een woord dat naar de dualiteit waarin wij leven verwijst. Dus het woord "satan" staat net als het woord "duivel" voor het begrip dualiteit.
Daarmee komen we op een volkomen andere betekenis van deze zwaar beladen woorden en tegelijk ook bij een zeer essentieel punt, namelijk dat de "duivel" en/of "satan" slechts denkbeelden zijn die de mensen zelf scheppen. Men denkt en gelooft dat er zoiets als een "duivel" bestaat. Het kan niet duidelijk genoeg gezegd worden: de "duivel" is iets dat we zelf bedacht hebben. Vanuit de kennis van de chakras - esoterisch gezien - bestaat de duivel daarom ook niet, hij is er alleen als we denken dat de duivel bestaat, want energie volgt gedachte. Het woord "duivel" verwijst naar de dualiteit waarin wij leven. Alle andere betekenissen van de woorden "duivel" en "satan" zijn slechts begoochelingen (verwrongen emotionele beelden) of illusies.
De wereld waarin wij leven bestaat alleen maar uit dualiteiten. Die twee kanten van deze wereld leert ieder mens door ervaring kennen en het is ons ego dat leert er mee om te gaan en dat ook leert wat we er allemaal mee kunnen doen. Deze wereld van dualiteiten is een leerschool voor ieder mens.
Esoterisch gezien is de alledaagse en dualistische wereld waarin wij met zijn allen leven enkel en alleen de "tegenstander". Het lijkt de werkelijkheid te zijn, maar het is slechts een maatschappij waarin de ziel - het liefdevolle, zuiverste en pure in elk mens - door middel van een lichaam en het ego leeft. In de esoterie is de zielewereld de enige echte werkelijkheid. Er zijn dus twee werelden: de innerlijke wereld van de ziel en de uiterlijke wereld van het ego, oftewel de maatschappij die we met elkaar vormen. Een bestaan met twee kanten, waar de meeste mensen zich echter niet bewust van zijn.
De dualiteit waarin wij allen als ego leven is onze "tegenstander" als we de maatschappij bekijken vanuit het standpunt van de ziel. In deze wereld vol illusies en begoochelingen - maya genoemd in het Sanskriet - die voor ons de werkelijkheid lijkt te zijn, leren we deze "tegenstander", in elk leven door ervaring kennen en doen we onze levenslessen op.
Paramahansa Yogananda zegt in zijn hierboven genoemde boek op bladzijde 283: "Schepping bestaat zowel uit licht als uit schaduw, anders was er geen beeld mogelijk. Het goede en kwaad van maya moet altijd afwisselend de overhand hebben. Als vreugde hier in deze wereld eindeloos was, zou de mens dan ooit naar een andere zoeken? Zonder lijden zou hij er nauwelijks aan denken dat hij zijn eeuwig tehuis heeft verzaakt. Lijden is een prikkel om de herinnering wakker te roepen en wijsheid wijst de weg om te ontsnappen".
In de esoterie zeggen we dat goed en kwaad niet bestaan. Deze begrippen bestaan slechts in ons eigen denken. Dat is gemakkelijk gezegd als je het intuïtief begrijpt. Maar voor degenen die vanuit het dualistische denken naar onze dagelijkse levenservaringen kijken, is er niets anders dan goed en kwaad. Daarom hieronder een toelichting op het begrip "goed en kwaad" waaruit blijkt dat we er ook op een héél andere manier naar kunnen kijken. Zodanig zelfs dat het duidelijk is dat alles wat wij doen goed is, omdat het altijd op de een of andere manier bijdraagt aan onze persoonlijke ontwikkeling.
Het goede en kwade horen bij elkaar zoals alles in onze maatschappij. Het zijn twee dingen die we elke dag tegen kunnen komen bij een ander, maar ook bij onszelf. Dàt wij in een wereld met twee kanten leven blijkt werkelijk uit alles! Bijvoorbeeld dag en nacht, positief en negatief, spreken en zwijgen, orde en chaos, volgzaamheid en heerszucht, omzichtigheid en moed, bezitloosheid en hebzucht, onverschilligheid en liefde, enzovoorts.
In bepaalde kringen zijn er mensen die zeggen dat "het kwade" de duivel is. In het Frans noemt men de duivel "le diable" en dat woord is duidelijk verwant met het Griekse "diabolos". Dit woord is te ontleden in "dia" dat "twee" betekent en "bolos" dat verwant is met "vormen". "Diabolos" verwijst naar het begrip dualiteit. Kortom, "duivel" is hetzelfde als dualiteit. Dat is echter een totaal andere betekenis dan er gewoonlijk aan wordt toegekend, want in ons spraakgebruik is "de duivel" iets heel negatiefs en men heeft in de loop der tijden het "duivelse" verpersoonlijkt. De duivel is een "persoon" geworden met bokkenpoten en horens op zijn kop.
"Satan is het hoofd van de duivels en de verpersoonlijking van het kwaad", zegt van Dale in zijn woordenboek. Satan is dus nog een graadje erger dan de duivel, want hij is het hoofd ervan. Maar in het Hebreeuws betekent "satan" de "tegenstander" en, zoals Paramahansa Yogananda in zijn boek: "Autobiografie van een yogi" op bladzijde 285 ook heel duidelijk beschrijft, is satan slechts een woord dat naar de dualiteit waarin wij leven verwijst. Dus het woord "satan" staat net als het woord "duivel" voor het begrip dualiteit.
Daarmee komen we op een volkomen andere betekenis van deze zwaar beladen woorden en tegelijk ook bij een zeer essentieel punt, namelijk dat de "duivel" en/of "satan" slechts denkbeelden zijn die de mensen zelf scheppen. Men denkt en gelooft dat er zoiets als een "duivel" bestaat. Het kan niet duidelijk genoeg gezegd worden: de "duivel" is iets dat we zelf bedacht hebben. Vanuit de kennis van de chakras - esoterisch gezien - bestaat de duivel daarom ook niet, hij is er alleen als we denken dat de duivel bestaat, want energie volgt gedachte. Het woord "duivel" verwijst naar de dualiteit waarin wij leven. Alle andere betekenissen van de woorden "duivel" en "satan" zijn slechts begoochelingen (verwrongen emotionele beelden) of illusies.
De wereld waarin wij leven bestaat alleen maar uit dualiteiten. Die twee kanten van deze wereld leert ieder mens door ervaring kennen en het is ons ego dat leert er mee om te gaan en dat ook leert wat we er allemaal mee kunnen doen. Deze wereld van dualiteiten is een leerschool voor ieder mens.
Esoterisch gezien is de alledaagse en dualistische wereld waarin wij met zijn allen leven enkel en alleen de "tegenstander". Het lijkt de werkelijkheid te zijn, maar het is slechts een maatschappij waarin de ziel - het liefdevolle, zuiverste en pure in elk mens - door middel van een lichaam en het ego leeft. In de esoterie is de zielewereld de enige echte werkelijkheid. Er zijn dus twee werelden: de innerlijke wereld van de ziel en de uiterlijke wereld van het ego, oftewel de maatschappij die we met elkaar vormen. Een bestaan met twee kanten, waar de meeste mensen zich echter niet bewust van zijn.
De dualiteit waarin wij allen als ego leven is onze "tegenstander" als we de maatschappij bekijken vanuit het standpunt van de ziel. In deze wereld vol illusies en begoochelingen - maya genoemd in het Sanskriet - die voor ons de werkelijkheid lijkt te zijn, leren we deze "tegenstander", in elk leven door ervaring kennen en doen we onze levenslessen op.
Paramahansa Yogananda zegt in zijn hierboven genoemde boek op bladzijde 283: "Schepping bestaat zowel uit licht als uit schaduw, anders was er geen beeld mogelijk. Het goede en kwaad van maya moet altijd afwisselend de overhand hebben. Als vreugde hier in deze wereld eindeloos was, zou de mens dan ooit naar een andere zoeken? Zonder lijden zou hij er nauwelijks aan denken dat hij zijn eeuwig tehuis heeft verzaakt. Lijden is een prikkel om de herinnering wakker te roepen en wijsheid wijst de weg om te ontsnappen".