Voel jij je ook weleens zo kut?
En om dat te compenseren, vreet je je helemaal vol en/of zuip je je helemaal klem?
Zijn er ook andere manieren dit te doorstaan?
Waarom voelt de mens zich eigenlijk klote als er iets gebeurt wat de persoon in kwestie niet zint, waarom zijn sommigen zo leeg, maar toch ook zo vol, het moment der leegte is tevens het moment waar ons hart ons van een bepaald gevoel vervult.
Sommigen die de emotie van de lach bijna altijd hanteren, anderen die de emotie van de traan vaak hanteren, wellicht het gevoel van haat, van blijdschap, van liefde.
De meesten hanteren alles, sommigen hanteren maar een of twee emoties, of twee soorten gevoel of een soort.
Een soort sociopaten, of welke benaming de heren van het instituut der psychologen ook voor onzere menschen verzonnen hebben.
De menselijke geest, zelfs die van mijzelf is zo vaak van geen kant te begrijpen.
Hoe ik reageer, hoe ik denk, wat ik daarop zeg.
De wispelturigheid waarin ik altijd verkeer, vandaag kan het liefde zijn, morgen haat, vandaag wil ik iemand villen en morgen wil ik iemand doodknuffelen.
Met een lach op mijn gezicht, maar met een doorn in mijn hart ga ik maar door, niet met vreugde, niet met smart.
Het leven is iedere dag hetzelfde met enkele uitspattingen hier en daar, wanneer ik een verzetje nodig heb, wanneer ik mijzelf niet echt meer trek, dan ga ik naar een bar, een feest, een plaats waar ik niemand ken en giet me helemaal vol.
Om sávonds weer thuis aan te komen, blij van het feesten, agressief of depressief van alle gedachtes die mij vervolgens doorkruisen over mijn problemen en dergelijke, en de volgende dag, de volgende dag dan is alles weer bij het oude.
Graag doe ik alles alleen, maar toch is die eenzaamheid ook iets wat breekt, gevoelens emoties waarover de vat nauwelijks toonbaar zijn.
Al het voorgaande, waar is het allemaal voor nodig?
En om dat te compenseren, vreet je je helemaal vol en/of zuip je je helemaal klem?
Zijn er ook andere manieren dit te doorstaan?
Waarom voelt de mens zich eigenlijk klote als er iets gebeurt wat de persoon in kwestie niet zint, waarom zijn sommigen zo leeg, maar toch ook zo vol, het moment der leegte is tevens het moment waar ons hart ons van een bepaald gevoel vervult.
Sommigen die de emotie van de lach bijna altijd hanteren, anderen die de emotie van de traan vaak hanteren, wellicht het gevoel van haat, van blijdschap, van liefde.
De meesten hanteren alles, sommigen hanteren maar een of twee emoties, of twee soorten gevoel of een soort.
Een soort sociopaten, of welke benaming de heren van het instituut der psychologen ook voor onzere menschen verzonnen hebben.
De menselijke geest, zelfs die van mijzelf is zo vaak van geen kant te begrijpen.
Hoe ik reageer, hoe ik denk, wat ik daarop zeg.
De wispelturigheid waarin ik altijd verkeer, vandaag kan het liefde zijn, morgen haat, vandaag wil ik iemand villen en morgen wil ik iemand doodknuffelen.
Met een lach op mijn gezicht, maar met een doorn in mijn hart ga ik maar door, niet met vreugde, niet met smart.
Het leven is iedere dag hetzelfde met enkele uitspattingen hier en daar, wanneer ik een verzetje nodig heb, wanneer ik mijzelf niet echt meer trek, dan ga ik naar een bar, een feest, een plaats waar ik niemand ken en giet me helemaal vol.
Om sávonds weer thuis aan te komen, blij van het feesten, agressief of depressief van alle gedachtes die mij vervolgens doorkruisen over mijn problemen en dergelijke, en de volgende dag, de volgende dag dan is alles weer bij het oude.
Graag doe ik alles alleen, maar toch is die eenzaamheid ook iets wat breekt, gevoelens emoties waarover de vat nauwelijks toonbaar zijn.
Al het voorgaande, waar is het allemaal voor nodig?
laatste aanpassing
