Als ik K in een club gebruik ben ik meestal nog wel enigszins helder. Maar thuis ga ik af en toe wel eens volledig door het lint met dat spul.
Doe het dan als ik alleen thuis ben, 's avonds voor het naar bed gaan. Soms met een slaappil erbij, want het terugkeren uit zo'n heftige trip is niet echt geweldig, omdat je bijna volledig verlamd bent, en nauwelijks licht kan verdragen, en al helemaal niet helder kan zien. TV kijken om je roes uit te 'slapen' is er niet bij, je kunt alleen maar in je bed wachten tot het weg is. Met een slaappil wil je aan het eind van je trip nog wel eens gewoon in slaap vallen (MAAR DIT IS ABSOLUUT NIET AAN TE RADEN! Ik heb ooit gelezen dat K en slaappillen een heel gevaarlijke combinatie is.)
Anyway, meestal snuif ik in totaal een kwart tot een halve gram weg. Er zijn wel eens nachten geweest dat ik wakker werd en de hele gram was weg
Ik gebruik altijd een bullit, omdat je anders na een paar snuiven te ver weg bent om nog op een andere manier te snuiven.
Uit ervaring weet ik nu dat je niet ineens een heleboel moet nemen. Je vliezen in je neus kunnen maar een beperkte hoeveelheid opnemen. Snuif je in 1x een kwart gram, dan zal het overgrote deel niet opgenomen worden, en zakt het gewoon achter in je keel weg. En Ketamine werkt niet als je het doorslikt - daar word je hooguit misselijk van. Je begint dus gewoon met 1 snuif uit je bullit in ieder neusgat.
Als je merkt dat de eerste snuif aanslaat, kan de tweede komen. Ik ga dan in mijn bed liggen, licht uit, ogen dicht, en wacht tot wat er komen gaat. Bullit vast in mijn hand geklemd, want die kan ik anders zeker niet meer vinden.
Dan begint de trip. Om de zoveel minuten neem ik nog een snuif met ieder neusgat, tot ik te ver naar de klote ben om me nog te kunnen bewegen. Vaak ben ik dan al in een andere wereld beland. Eerst lijkt de buitenwereld te verdwijnen, het geluid om je heen lijkt weg te dempen.
Logisch, want wat Ketamine doet is hetvolgende: het verbreekt de connectie tussen de hersenen en de zintuigen (gehoor, zicht, tast, etc). Het wordt wel een disassociatief verdovingsmiddel genoemd. In tegenstelling tot pijnstillers, die het hart (en dus het lichaam) vertragen, zorgt ketamine dat het hart SNELLER gaat pompen. Je hersens blijven dus aan de gang gaan, maar omdat ze geen signalen meer krijgen van buiten, gaan ze aan de gang met herinneringen, fantasieen, dromen, het onbewuste, en creeert zo een totaal eigen realiteit.
Na het dempen van het geluid begint de tijd te vertragen. De volgende stap is dat de ruimte langzaam instort. Deze fase is eigenlijk niet goed in woorden te beschrijven, want het is een totaal onbekende wereld, waar de gewone regels van de fysica niet gelden. Ik krijg meestal het gevoel dat ik onder grond gevangen zit - zonder dat dat een eng gevoel is - en dat ik via gaten in de ruimte-tijd beweeg.
Over het algemeen lijken mijn trips op elkaar. Als het lukt mijn ogen open te krijgen, lijk ik altijd in dezelfde situatie in dezelfde kamer - of beter: ruimte, want op een kamer lijkt het niet meer - te liggen, of ik het nou thuis doe, of bij vrienden in London of Los Angeles. De ruimte is altijd vervormd, en in een fractie van een seconde kan je als het ware met een rollercoaster in een andere ruimte raken. Vaak lijk je te vallen, weggesleurd te worden. Soms is dat angstig, meestal niet.
De meest extreme ervaringen in de tip zijn de "Betekenis van het Leven" ervaringen, en de bijna-dood ervaringen.
De Betekenis van het Leven ervaring is over het algemeen heel mooi. Het is niet zo dat je in woorden te horen krijgt wat de betekenis van het leven is, maar je voel het gewoon. Alsof je alles los hebt gelaten, al je kennis, al je vooroordelen, alles wat je wist, en ineens alleen maar het NU voelt. Boeddisten en mensen die mediteren zijn over het algemeen op zoek naar juist dat gevoel. Probleem is dat je het alleen kunt voelen, als je het met woorden (in je hoofd) probeert te beschrijven, vervliegt het gevoel. Het is dan alsof het antwoord van het leven steeds net om de hoek is, en als je om die hoek kijkt, hij net weer om de volgende hoek verdwenen is. Wat mij betreft 1 van de mooiste ervaringen die ik ooit heb meegemaakt.
De Bijna-Dood ervaring klinkt eng, en soms is dat ook zo, soms is het een heel mooi gevoel, meestal is het een combinatie van beiden: ontzettend mooi en ontzettend eng. Als een parachutesprong. Ik heb ooit een BBC programma gezien over bijna-dood ervaringen, en die mensen zeggen ook altijd dat het ofwel heel mooi was, ofwel heel eng, ofwel beiden. In dat programma werd ook opgemerkt dat een K-overdosis het dichtst bij een bijna-dood ervaing komt.
Bij zo'n bijna-dood ervaring ben je over het algemeen helemaal alleen. Je ziet of hoort niks meer, en er is niks om je geen. Je hebt alleen je gedachten. Eén keer was mijn ervaring als volgt: ik besefte dat ik leefde omdat ik dacht. Daaruit concludeerde ik dat als ik ophield met denken, ik ophield te bestaan. Lijkt een enge gedachte, maar ik voelde me er prima bij, was totaal niet bang. Een andere keer voelde ik mijn hart kloppen. En ik had het gevoel alsof dat niet onbewust klopte, maar alsof ik dat ZELF kon sturen. En de angstige gedachte was dat ik mijn hart zelf kon stilzetten ...
Anyway, dat waren mijn extreme ervaringen met K. De reden ook dat ik gek op dat spul ben (hoewel ik de lage dosis ook geweldig vindt, en het boven XTC prefereer in een club. Voor sex is het trouwens ook geweldig, omdat het dan oneindig lang lijkt te duren.) Probleem is het "bijkomen". Bij een lage dosis zoals in een club, kun je gewoon een uur voor dat je vertrekt stoppen, een red bull of een colaatje drinken, en je bent bijna volledig helder. Bij een grote dosis thuis moet je echt je roes uitslapen.
De vraag blijft natuurlijk: wat zijn de lange termijn gevolgen? En misschien wel acuter: wanneer is veel "te veel"?
Doe het dan als ik alleen thuis ben, 's avonds voor het naar bed gaan. Soms met een slaappil erbij, want het terugkeren uit zo'n heftige trip is niet echt geweldig, omdat je bijna volledig verlamd bent, en nauwelijks licht kan verdragen, en al helemaal niet helder kan zien. TV kijken om je roes uit te 'slapen' is er niet bij, je kunt alleen maar in je bed wachten tot het weg is. Met een slaappil wil je aan het eind van je trip nog wel eens gewoon in slaap vallen (MAAR DIT IS ABSOLUUT NIET AAN TE RADEN! Ik heb ooit gelezen dat K en slaappillen een heel gevaarlijke combinatie is.)
Anyway, meestal snuif ik in totaal een kwart tot een halve gram weg. Er zijn wel eens nachten geweest dat ik wakker werd en de hele gram was weg
Ik gebruik altijd een bullit, omdat je anders na een paar snuiven te ver weg bent om nog op een andere manier te snuiven. Uit ervaring weet ik nu dat je niet ineens een heleboel moet nemen. Je vliezen in je neus kunnen maar een beperkte hoeveelheid opnemen. Snuif je in 1x een kwart gram, dan zal het overgrote deel niet opgenomen worden, en zakt het gewoon achter in je keel weg. En Ketamine werkt niet als je het doorslikt - daar word je hooguit misselijk van. Je begint dus gewoon met 1 snuif uit je bullit in ieder neusgat.
Als je merkt dat de eerste snuif aanslaat, kan de tweede komen. Ik ga dan in mijn bed liggen, licht uit, ogen dicht, en wacht tot wat er komen gaat. Bullit vast in mijn hand geklemd, want die kan ik anders zeker niet meer vinden.
Dan begint de trip. Om de zoveel minuten neem ik nog een snuif met ieder neusgat, tot ik te ver naar de klote ben om me nog te kunnen bewegen. Vaak ben ik dan al in een andere wereld beland. Eerst lijkt de buitenwereld te verdwijnen, het geluid om je heen lijkt weg te dempen.
Logisch, want wat Ketamine doet is hetvolgende: het verbreekt de connectie tussen de hersenen en de zintuigen (gehoor, zicht, tast, etc). Het wordt wel een disassociatief verdovingsmiddel genoemd. In tegenstelling tot pijnstillers, die het hart (en dus het lichaam) vertragen, zorgt ketamine dat het hart SNELLER gaat pompen. Je hersens blijven dus aan de gang gaan, maar omdat ze geen signalen meer krijgen van buiten, gaan ze aan de gang met herinneringen, fantasieen, dromen, het onbewuste, en creeert zo een totaal eigen realiteit.
Na het dempen van het geluid begint de tijd te vertragen. De volgende stap is dat de ruimte langzaam instort. Deze fase is eigenlijk niet goed in woorden te beschrijven, want het is een totaal onbekende wereld, waar de gewone regels van de fysica niet gelden. Ik krijg meestal het gevoel dat ik onder grond gevangen zit - zonder dat dat een eng gevoel is - en dat ik via gaten in de ruimte-tijd beweeg.
Over het algemeen lijken mijn trips op elkaar. Als het lukt mijn ogen open te krijgen, lijk ik altijd in dezelfde situatie in dezelfde kamer - of beter: ruimte, want op een kamer lijkt het niet meer - te liggen, of ik het nou thuis doe, of bij vrienden in London of Los Angeles. De ruimte is altijd vervormd, en in een fractie van een seconde kan je als het ware met een rollercoaster in een andere ruimte raken. Vaak lijk je te vallen, weggesleurd te worden. Soms is dat angstig, meestal niet.
De meest extreme ervaringen in de tip zijn de "Betekenis van het Leven" ervaringen, en de bijna-dood ervaringen.
De Betekenis van het Leven ervaring is over het algemeen heel mooi. Het is niet zo dat je in woorden te horen krijgt wat de betekenis van het leven is, maar je voel het gewoon. Alsof je alles los hebt gelaten, al je kennis, al je vooroordelen, alles wat je wist, en ineens alleen maar het NU voelt. Boeddisten en mensen die mediteren zijn over het algemeen op zoek naar juist dat gevoel. Probleem is dat je het alleen kunt voelen, als je het met woorden (in je hoofd) probeert te beschrijven, vervliegt het gevoel. Het is dan alsof het antwoord van het leven steeds net om de hoek is, en als je om die hoek kijkt, hij net weer om de volgende hoek verdwenen is. Wat mij betreft 1 van de mooiste ervaringen die ik ooit heb meegemaakt.
De Bijna-Dood ervaring klinkt eng, en soms is dat ook zo, soms is het een heel mooi gevoel, meestal is het een combinatie van beiden: ontzettend mooi en ontzettend eng. Als een parachutesprong. Ik heb ooit een BBC programma gezien over bijna-dood ervaringen, en die mensen zeggen ook altijd dat het ofwel heel mooi was, ofwel heel eng, ofwel beiden. In dat programma werd ook opgemerkt dat een K-overdosis het dichtst bij een bijna-dood ervaing komt.
Bij zo'n bijna-dood ervaring ben je over het algemeen helemaal alleen. Je ziet of hoort niks meer, en er is niks om je geen. Je hebt alleen je gedachten. Eén keer was mijn ervaring als volgt: ik besefte dat ik leefde omdat ik dacht. Daaruit concludeerde ik dat als ik ophield met denken, ik ophield te bestaan. Lijkt een enge gedachte, maar ik voelde me er prima bij, was totaal niet bang. Een andere keer voelde ik mijn hart kloppen. En ik had het gevoel alsof dat niet onbewust klopte, maar alsof ik dat ZELF kon sturen. En de angstige gedachte was dat ik mijn hart zelf kon stilzetten ...
Anyway, dat waren mijn extreme ervaringen met K. De reden ook dat ik gek op dat spul ben (hoewel ik de lage dosis ook geweldig vindt, en het boven XTC prefereer in een club. Voor sex is het trouwens ook geweldig, omdat het dan oneindig lang lijkt te duren.) Probleem is het "bijkomen". Bij een lage dosis zoals in een club, kun je gewoon een uur voor dat je vertrekt stoppen, een red bull of een colaatje drinken, en je bent bijna volledig helder. Bij een grote dosis thuis moet je echt je roes uitslapen.
De vraag blijft natuurlijk: wat zijn de lange termijn gevolgen? En misschien wel acuter: wanneer is veel "te veel"?
