De geest wilde nog wel, maar het lichaam niet 19-06-2003
Hij is moe van het vechten tegen alle lichamelijke ongemakken van de laatste jaren. De geest wilde nog wel, maar het lijf niet. Na bijna veertien jaar beëindigt Richard Peter Stanislav Krajicek (32), zoon van Tsjechische immigranten, zijn loopbaan als proftennisser. De Muiderberger gaat zich richten op zijn nieuwe functie als directeur van het ABN AMRO-toernooi van Rotterdam.
Het was een wrang gezicht, dinsdag op het centre court van Rosmalen. De teleurstelling na zijn verliespartij in de eerste ronde tegen Olivier Mutis is nog van zijn gezicht te lezen, als Krajicek de ATP comeback-player of the year award van 2002 in ontvangst mag nemen. Samen met halfzus Michaëlla (gekroond tot talent van het jaar) poseert Neerlands enige Grand Slam-winnaar geduldig voor een batterij fotografen.
Direct na afloop van alle plichtplegingen kondigt Krajicek aan Wimbledon, het toernooi waar hij in 1996 het hoogtepunt uit zijn carrière voltooide, te zullen laten schieten. Noodgedwongen. De elleboogblessure die hem al jaren kwelt, speelt tot zijn grote ergenis weer op. Twee dagen en talloze praatsessies later is er het definitieve afscheid.
Kwetsuren vormen de rode draad in de loopbaan van Krajicek. In 1992 - drie jaar na zijn entree in het profcircuit - maakt de wereld voor het eerst kennis met de blessuregevoeligheid van de 1.94 meter lange Muiderberger. Hij moet in de halve finale van de Australian Open tegen Jim Courier opgeven vanwege een schouderblessure. Twee jaar later blijft Krajicek maanden aan de kant vanwege een ontsteking in beide knieën.
Tussendoor serveert en slaat hij zich gestaag naar de mondiale top en verzamelt ook aardig wat titels (Hong Kong 1991, Los Angeles 1992 en 1993 en Antwerpen 1992). Op Roland Garros dringt hij in 1993 door tot de halve finales. Maar eind 1995 sputtert het lijf weer tegen, waardoor Krajicek een kijkoperatie aan de meniscus moet ondergaan.
Verlost van alle pijntjes en geestelijk bevrijd begint de Muiderberger aan een glorieuze mars langs de grote toernooien. Het levert hem in 1996 overwinningen op in Rotterdam, Stuttgart en Londen. Daar, in de Engelse hoofdstad, schrijft hij op Wimbledon geschiedenis door als eerste Nederlander een Grand Slam te winnen. De PTT schat de prestatie op waarde door een postzegel met Krajickes beeltenis uit te geven. "Ik voel me vereerd", vertelt hij enigszins geëmotioneerd.
Sindsdien wint Krajicek en ondanks de nodige fysieke tegenslagen nog zeven toernooien (Rotterdam, Tokyo, Rosmalen, St. Petersburg, Stuttgart, Battersea en Key Biscayne), waarmee hij zijn totaal op zeventien stuks brengt. In 1999 volgt zijn hoogste notering ooit op de wereldranglijst; vierde.
De afgelopen drie jaren zijn voor de Muiderberger een lijdensweg. Een hardnekkige elleboogblessure vergalt zijn tennisleven. Steeds is er de hoop op een pijnvrije terugkeer, maar die blijkt telkens weer ijdel. Het broze lichaam blijft dienst weigeren.
Begin dit jaar leidt het tot een breuk met zijn trainer Rohan Goetzke, die hem al vanaf 1990 terzijde staat. "Omdat het zo moeilijk is door te blijven gaan vanwege de onzekerheid omtrent mijn elleboog", zo licht Krajicek zijn besluit - met pijn in het hart - toe. Toch werkt het duo in Rosmalen weer samen. Volgens Krajicek om zich voor te bereiden op het grasseizoen. Maar dat duurt, zo blijkt achteraf, slechts één wedstrijd.
Op een bewolkte donderdagmiddag in Rosmalen komt het hoge woord er, in het bijzijn van Goetzke, uit. Krajicek geeft de ongelijke strijd, niet geheel onverwacht, op. Ruim tien miljoen dollar prijzengeld, zeventien titels en ontelbare herinneringen rijker.
Richard Krajicek, 06-12-1971 (Rotterdam)
toernooizeges 1991 - Hong Kong
1992 - Antwerpen, Los Angeles
1993 - Los Angeles
1994 - Barcelona, Rosmalen, Sydney
1995 - Rotterdam, Stuttgart
1996 - Wimbledon
1997 - Rosmalen, Rotterdam, Tokio
1998 - St. Petersburg, Stuttgart
1999 - Key Biscayne, Londen
bron: http://www.nos.nl
Hij is moe van het vechten tegen alle lichamelijke ongemakken van de laatste jaren. De geest wilde nog wel, maar het lijf niet. Na bijna veertien jaar beëindigt Richard Peter Stanislav Krajicek (32), zoon van Tsjechische immigranten, zijn loopbaan als proftennisser. De Muiderberger gaat zich richten op zijn nieuwe functie als directeur van het ABN AMRO-toernooi van Rotterdam.
Het was een wrang gezicht, dinsdag op het centre court van Rosmalen. De teleurstelling na zijn verliespartij in de eerste ronde tegen Olivier Mutis is nog van zijn gezicht te lezen, als Krajicek de ATP comeback-player of the year award van 2002 in ontvangst mag nemen. Samen met halfzus Michaëlla (gekroond tot talent van het jaar) poseert Neerlands enige Grand Slam-winnaar geduldig voor een batterij fotografen.
Direct na afloop van alle plichtplegingen kondigt Krajicek aan Wimbledon, het toernooi waar hij in 1996 het hoogtepunt uit zijn carrière voltooide, te zullen laten schieten. Noodgedwongen. De elleboogblessure die hem al jaren kwelt, speelt tot zijn grote ergenis weer op. Twee dagen en talloze praatsessies later is er het definitieve afscheid.
Kwetsuren vormen de rode draad in de loopbaan van Krajicek. In 1992 - drie jaar na zijn entree in het profcircuit - maakt de wereld voor het eerst kennis met de blessuregevoeligheid van de 1.94 meter lange Muiderberger. Hij moet in de halve finale van de Australian Open tegen Jim Courier opgeven vanwege een schouderblessure. Twee jaar later blijft Krajicek maanden aan de kant vanwege een ontsteking in beide knieën.
Tussendoor serveert en slaat hij zich gestaag naar de mondiale top en verzamelt ook aardig wat titels (Hong Kong 1991, Los Angeles 1992 en 1993 en Antwerpen 1992). Op Roland Garros dringt hij in 1993 door tot de halve finales. Maar eind 1995 sputtert het lijf weer tegen, waardoor Krajicek een kijkoperatie aan de meniscus moet ondergaan.
Verlost van alle pijntjes en geestelijk bevrijd begint de Muiderberger aan een glorieuze mars langs de grote toernooien. Het levert hem in 1996 overwinningen op in Rotterdam, Stuttgart en Londen. Daar, in de Engelse hoofdstad, schrijft hij op Wimbledon geschiedenis door als eerste Nederlander een Grand Slam te winnen. De PTT schat de prestatie op waarde door een postzegel met Krajickes beeltenis uit te geven. "Ik voel me vereerd", vertelt hij enigszins geëmotioneerd.
Sindsdien wint Krajicek en ondanks de nodige fysieke tegenslagen nog zeven toernooien (Rotterdam, Tokyo, Rosmalen, St. Petersburg, Stuttgart, Battersea en Key Biscayne), waarmee hij zijn totaal op zeventien stuks brengt. In 1999 volgt zijn hoogste notering ooit op de wereldranglijst; vierde.
De afgelopen drie jaren zijn voor de Muiderberger een lijdensweg. Een hardnekkige elleboogblessure vergalt zijn tennisleven. Steeds is er de hoop op een pijnvrije terugkeer, maar die blijkt telkens weer ijdel. Het broze lichaam blijft dienst weigeren.
Begin dit jaar leidt het tot een breuk met zijn trainer Rohan Goetzke, die hem al vanaf 1990 terzijde staat. "Omdat het zo moeilijk is door te blijven gaan vanwege de onzekerheid omtrent mijn elleboog", zo licht Krajicek zijn besluit - met pijn in het hart - toe. Toch werkt het duo in Rosmalen weer samen. Volgens Krajicek om zich voor te bereiden op het grasseizoen. Maar dat duurt, zo blijkt achteraf, slechts één wedstrijd.
Op een bewolkte donderdagmiddag in Rosmalen komt het hoge woord er, in het bijzijn van Goetzke, uit. Krajicek geeft de ongelijke strijd, niet geheel onverwacht, op. Ruim tien miljoen dollar prijzengeld, zeventien titels en ontelbare herinneringen rijker.
Richard Krajicek, 06-12-1971 (Rotterdam)
toernooizeges 1991 - Hong Kong
1992 - Antwerpen, Los Angeles
1993 - Los Angeles
1994 - Barcelona, Rosmalen, Sydney
1995 - Rotterdam, Stuttgart
1996 - Wimbledon
1997 - Rosmalen, Rotterdam, Tokio
1998 - St. Petersburg, Stuttgart
1999 - Key Biscayne, Londen
bron: http://www.nos.nl
