graag zou ik jullie advies, tips en reacties horen over het volgende.
partime werk ik bij de plaatstelijke supermarkt. (woensdag heel de dag, vrijdagavond, zaterdag heel de dag)
de jongen waarover het gaat werkt daar als leidinggevende, en onze baas is zijn vader.
misschien staat het volgende er wel los van, maar ik vermeld het toch eventjes, hij is van huis uit zwaar christelijk en heeft bijna een jaar geleden zelf ook belijdenis gedaan. (al twijfel ik nog wel eens, in hoever hij zelf ik het geloof staat) en gaat 2x per zondag naar de kerk. ikzelf ben overgens licht hervormd en ga 1x in de 2 weken een keertje naar de kerk.
Nou om te beginnen werk ik al 3 jaar bij een bedrijf (ik 18) en hij werk er al wat langer, nml al vanaf hij kan lopen want zijn pa is onze baas en hij is mijn leidinggevende. (hij is trouwens 26, maar je zou hem rond de 21 schatten)
In het begin was er niks bijzonders maar op een gegeven moment kregen we praatjes hadden we het gezellig en verder eigenlijk nog niks. gewoon collega's. Op een gegeven moment ging onze band groeien en kregen we al snel een stevige klik.
Op de zaak heel veel contact. Vooral een band door samen veel humor te delen, goede gesprekken, zelfde interesses etc. In het begin vond ik hem er gewoon leuk eruit zien en later ga je elkaar beter leren kennen en ga je hem toch wel leuker vinden.
Uiteindelijk merk je natuurlijk wel een spanning en eigenlijk hebben we nooit naar elkaar uitgesproken dat we elkaar leuk vinden naast super collega's te zijn. Op den duur werd het ook steeds lichamelijker. knuffelen, vastpakken, aaien, kietelen en vooral heel veel plagen en lief doen. en elkaar dubbele opmerkingen geven dat je elkaar heel erg gaat missen als een van de twee weg is of tijdens vakanties etc. en dit alles meestal onverwachts en als we alleen zijn. dit is al meer dan een jaar aan de gang.
Op een gegeven moment (augustus afgelopen jaar) begon het contact via sms. hij begon uit te dagen met dubbelzinnige opmerkingen als, en dan stuur je me vanavond voor het slapen gaan een smsje of zoiets als, en ik maar wachten op een smsje van jou!
totdat ik dus zei dat hij dan maar een smsje naar mij moest sturen.
uiteindelijk de 1e zaterdagavond van augustus kreeg ik een smsje van hem zoals hij belooft had. er ging kort wat heen en weer en hij ging de maandag erna voor 5 dagen op vakantie naar frankrijk.
verwachten er verder nog niet veel van totdat ik de zaterdag erop uit eigen initatief van hem weer een smsje kreeg. en hebben we een tijdje heen en weer liggen smsen.
de volgende zaterdag erna moesten we allebei werken en toen we naar huis gingen vroeg ik hem subtiel nog, krijg ik vanavond weer een smsje van je? (a) waarop hij dus reageerde, jaa! als ik dan lekker slaapje ga doen, ga ik je eerst nog eventjes met je smsen.
en savonds kreeg ik wederom weer een sms van hem.
de week erna nam ik zelf het initatief en heb hem uitmezelf een smsje gestuurd. hij reageerde en we hebben bijna 1,5 uur lang liggen heen & weer smsen over vanalles. van iets tot niets en van die dingen waar alleen wij wat van snapte.
uiteindeijk allebei gaan slapen en hij sluitte af met een dikke knuffel slaap lekker en x waarop ik natuurlijk reageerde dat hij ook wel een dikke knuffel van mij kreeg
uiteindelijk zag ik hem de woensdag erop weer waarop hij subtiel over het smsen begon en dat ik hem wel lang had wakker gehouden maar dat hij het wel leuk vond.
op 1 of andere manier en waarom weet ik het antwoord daarop niet, maar is daarna het smscontact gestopt.
het contact bleef wel gewoon en werd eigenlijk alleen maar sterker.
steeds meer knuffelen, strelen, kietelen, aan me zitten en ga zo maar door.
op een gegeven moment ging ik het sms contact weer proberen en kreeg reacties terug maar merkte wel dat het toch minder was dan in augustus. waarop het toen ook vooral van zijn kant kwam.
maargoed, uiteindelijk gingen onderling bij de andre collega's ook wel roddels rond van wat hun dachten en dachten te zien tussen ons. en dat kreeg ik te horen en hij dus waarschijnlijk dan ook wel! met het gevolg dat dus vele dingen een eigen leven gaan leiden. en ik mezelf begon af te vragen (inmiddels december) hoe het nou allemaal verder moest? hij is mn leidinggevende, begon mezelf ondertussen ookal vanalles wijs te maken over het geloof bij hem, ik ben vast niet goed genoeg want ik ben niet zoals hun en blablabla, en het gaat nou al een hele lange tijd zo en wat wil hij nou eigenlijk? durfe het erop 1 of andere manier niet met hem over te hebben want ja? het is mn leidinggevende! wat achteraf eigenlijk gewoon een kutsmoes is want waarom zou hij ander zo met me omgaan?
maar, back to the point. uiteindelijk verteld dat ik met hem wilde praten en pas egt via sms hebik vertel dat ik dacht datik hem wel een beetje leuk dacht te vinden en dat ik er ook niks aan kon doen en datik het hem niet durfde te vertellen. waarom hij reageerde; dat is leuk toch? had je gerust mogen vertellen, gaf niets!
een half uur later zag ik hem op het werk, hij zei; dus jij smst mij een beetje gekke dingen he? en lachte en kietelde me weer.
een week later zaten we samen op de zaak op kantoor en hadden we afgesproken te praten. toen we zeiden dat we later die avond het erover zouden hebben wat hij nog vol enthousiastme, geheimzinnig lachen etc. en uiteindelijk zaten we dus daar. waarop hij dus als reactie op mijn smsje gaf. hoe ik het op dit moment hebt, we hebben het altijd gezellig samen maar ik voel niks voor je! en dat was misschien handig om even te zeggen zodat het werk er niet onder zou leiden. maar misschien komt het nog?!
oke, ik op dat moment blij dat ik wist waar ik aan toe was. en nog geen 5 min. later keek hij me aan en had ik meteen het idee, je staat keihard te liegen.
maargoed, 'life goes on' zeggen ze dan! voelde me gekwets en zeker wel bedrogen door hem en erges geloofde ik hem niet. hoe heeft hij het dan ooit in zijn botte hersens durfen halen om zo met mij om te gaan? en al die smsjes? en zeker als leidinggevende...
wat me nog wel het meest raakte tot nu toe was het feit dat hij een week later weer dacht gewoon aan me te gaan zitten en nu nog steeds probeert. ik verzet dan een stap of probeer hem dan dingen te zeggen als, af! of, mag niet he?! het mooie nog wel, dat hij dacht dat ik hem met valentijnsdag wel wat zou geven, ik liep met een roos en hij zei, voor wie is die? ik; nou voor mij. hij;ooh! nou had wel verwacht dat je hem aan mij zou geven? waarop ik reageerde, geef nou eens 1 goede reden waarom? hij begon meteen te lachen en te kietelen en zei, die kan je zlf ook wel verzinnen! waarop ik reageerde, nauw! (want hij zat aan me) en zei, het is toch niet wederzijds dus waarom zou ik jou dan wat geven? waarop hij dus weer moesten lachen en wegliep en zei; tja je wee tniet he? en met een twijfelend gezicht keek.
en nu inmiddels schiet het niet op. hij probeert wel toenadering te zoeken en ik geloof dus niks van zijn verhaal dat hij niks voor mij schijnt te voelen. ben bang dat het toch meer van huisuit komt, zn geloof, strenge vander (baas) etc. etc. en dat hij het dus miss niet aandurft? marja, wat moet ik nu? ik wil hem nog wel graag vertellen, laten merken wat hij heeft aangericht en hoe hij is bezig geweest en of hij zelf dan wel snapt wat hij überhaupt heeft gedaan? of of hij dan wel eerlijk is tegen me?
HELPHELPHELP! jullie tips.
en sorry voor het 'te' lange verhaal!
liefs.
partime werk ik bij de plaatstelijke supermarkt. (woensdag heel de dag, vrijdagavond, zaterdag heel de dag)
de jongen waarover het gaat werkt daar als leidinggevende, en onze baas is zijn vader.
misschien staat het volgende er wel los van, maar ik vermeld het toch eventjes, hij is van huis uit zwaar christelijk en heeft bijna een jaar geleden zelf ook belijdenis gedaan. (al twijfel ik nog wel eens, in hoever hij zelf ik het geloof staat) en gaat 2x per zondag naar de kerk. ikzelf ben overgens licht hervormd en ga 1x in de 2 weken een keertje naar de kerk.
Nou om te beginnen werk ik al 3 jaar bij een bedrijf (ik 18) en hij werk er al wat langer, nml al vanaf hij kan lopen want zijn pa is onze baas en hij is mijn leidinggevende. (hij is trouwens 26, maar je zou hem rond de 21 schatten)
In het begin was er niks bijzonders maar op een gegeven moment kregen we praatjes hadden we het gezellig en verder eigenlijk nog niks. gewoon collega's. Op een gegeven moment ging onze band groeien en kregen we al snel een stevige klik.
Op de zaak heel veel contact. Vooral een band door samen veel humor te delen, goede gesprekken, zelfde interesses etc. In het begin vond ik hem er gewoon leuk eruit zien en later ga je elkaar beter leren kennen en ga je hem toch wel leuker vinden.
Uiteindelijk merk je natuurlijk wel een spanning en eigenlijk hebben we nooit naar elkaar uitgesproken dat we elkaar leuk vinden naast super collega's te zijn. Op den duur werd het ook steeds lichamelijker. knuffelen, vastpakken, aaien, kietelen en vooral heel veel plagen en lief doen. en elkaar dubbele opmerkingen geven dat je elkaar heel erg gaat missen als een van de twee weg is of tijdens vakanties etc. en dit alles meestal onverwachts en als we alleen zijn. dit is al meer dan een jaar aan de gang.
Op een gegeven moment (augustus afgelopen jaar) begon het contact via sms. hij begon uit te dagen met dubbelzinnige opmerkingen als, en dan stuur je me vanavond voor het slapen gaan een smsje of zoiets als, en ik maar wachten op een smsje van jou!
totdat ik dus zei dat hij dan maar een smsje naar mij moest sturen.
uiteindelijk de 1e zaterdagavond van augustus kreeg ik een smsje van hem zoals hij belooft had. er ging kort wat heen en weer en hij ging de maandag erna voor 5 dagen op vakantie naar frankrijk.
verwachten er verder nog niet veel van totdat ik de zaterdag erop uit eigen initatief van hem weer een smsje kreeg. en hebben we een tijdje heen en weer liggen smsen.
de volgende zaterdag erna moesten we allebei werken en toen we naar huis gingen vroeg ik hem subtiel nog, krijg ik vanavond weer een smsje van je? (a) waarop hij dus reageerde, jaa! als ik dan lekker slaapje ga doen, ga ik je eerst nog eventjes met je smsen.
en savonds kreeg ik wederom weer een sms van hem.
de week erna nam ik zelf het initatief en heb hem uitmezelf een smsje gestuurd. hij reageerde en we hebben bijna 1,5 uur lang liggen heen & weer smsen over vanalles. van iets tot niets en van die dingen waar alleen wij wat van snapte.
uiteindeijk allebei gaan slapen en hij sluitte af met een dikke knuffel slaap lekker en x waarop ik natuurlijk reageerde dat hij ook wel een dikke knuffel van mij kreeg
uiteindelijk zag ik hem de woensdag erop weer waarop hij subtiel over het smsen begon en dat ik hem wel lang had wakker gehouden maar dat hij het wel leuk vond.
op 1 of andere manier en waarom weet ik het antwoord daarop niet, maar is daarna het smscontact gestopt.
het contact bleef wel gewoon en werd eigenlijk alleen maar sterker.
steeds meer knuffelen, strelen, kietelen, aan me zitten en ga zo maar door.
op een gegeven moment ging ik het sms contact weer proberen en kreeg reacties terug maar merkte wel dat het toch minder was dan in augustus. waarop het toen ook vooral van zijn kant kwam.
maargoed, uiteindelijk gingen onderling bij de andre collega's ook wel roddels rond van wat hun dachten en dachten te zien tussen ons. en dat kreeg ik te horen en hij dus waarschijnlijk dan ook wel! met het gevolg dat dus vele dingen een eigen leven gaan leiden. en ik mezelf begon af te vragen (inmiddels december) hoe het nou allemaal verder moest? hij is mn leidinggevende, begon mezelf ondertussen ookal vanalles wijs te maken over het geloof bij hem, ik ben vast niet goed genoeg want ik ben niet zoals hun en blablabla, en het gaat nou al een hele lange tijd zo en wat wil hij nou eigenlijk? durfe het erop 1 of andere manier niet met hem over te hebben want ja? het is mn leidinggevende! wat achteraf eigenlijk gewoon een kutsmoes is want waarom zou hij ander zo met me omgaan?
maar, back to the point. uiteindelijk verteld dat ik met hem wilde praten en pas egt via sms hebik vertel dat ik dacht datik hem wel een beetje leuk dacht te vinden en dat ik er ook niks aan kon doen en datik het hem niet durfde te vertellen. waarom hij reageerde; dat is leuk toch? had je gerust mogen vertellen, gaf niets!
een half uur later zag ik hem op het werk, hij zei; dus jij smst mij een beetje gekke dingen he? en lachte en kietelde me weer.
een week later zaten we samen op de zaak op kantoor en hadden we afgesproken te praten. toen we zeiden dat we later die avond het erover zouden hebben wat hij nog vol enthousiastme, geheimzinnig lachen etc. en uiteindelijk zaten we dus daar. waarop hij dus als reactie op mijn smsje gaf. hoe ik het op dit moment hebt, we hebben het altijd gezellig samen maar ik voel niks voor je! en dat was misschien handig om even te zeggen zodat het werk er niet onder zou leiden. maar misschien komt het nog?!
oke, ik op dat moment blij dat ik wist waar ik aan toe was. en nog geen 5 min. later keek hij me aan en had ik meteen het idee, je staat keihard te liegen.
maargoed, 'life goes on' zeggen ze dan! voelde me gekwets en zeker wel bedrogen door hem en erges geloofde ik hem niet. hoe heeft hij het dan ooit in zijn botte hersens durfen halen om zo met mij om te gaan? en al die smsjes? en zeker als leidinggevende...
wat me nog wel het meest raakte tot nu toe was het feit dat hij een week later weer dacht gewoon aan me te gaan zitten en nu nog steeds probeert. ik verzet dan een stap of probeer hem dan dingen te zeggen als, af! of, mag niet he?! het mooie nog wel, dat hij dacht dat ik hem met valentijnsdag wel wat zou geven, ik liep met een roos en hij zei, voor wie is die? ik; nou voor mij. hij;ooh! nou had wel verwacht dat je hem aan mij zou geven? waarop ik reageerde, geef nou eens 1 goede reden waarom? hij begon meteen te lachen en te kietelen en zei, die kan je zlf ook wel verzinnen! waarop ik reageerde, nauw! (want hij zat aan me) en zei, het is toch niet wederzijds dus waarom zou ik jou dan wat geven? waarop hij dus weer moesten lachen en wegliep en zei; tja je wee tniet he? en met een twijfelend gezicht keek.
en nu inmiddels schiet het niet op. hij probeert wel toenadering te zoeken en ik geloof dus niks van zijn verhaal dat hij niks voor mij schijnt te voelen. ben bang dat het toch meer van huisuit komt, zn geloof, strenge vander (baas) etc. etc. en dat hij het dus miss niet aandurft? marja, wat moet ik nu? ik wil hem nog wel graag vertellen, laten merken wat hij heeft aangericht en hoe hij is bezig geweest en of hij zelf dan wel snapt wat hij überhaupt heeft gedaan? of of hij dan wel eerlijk is tegen me?
HELPHELPHELP! jullie tips.
en sorry voor het 'te' lange verhaal!
liefs.
