Ik zit op dit moment heel erg met mezelf en de knoop, en vraag me af of er mensen zijn die in een herkenbare situatie hebben gezeten en hoe die er mee om zijn gegaan.
Ik heb in een lange relatie gezeten waarin ik met iemand samenwoonde. We waren net verhuisd, klaar met verbouwen en ik had al mijn energie in ons huis en in onze relatie gestoken. En toen verbrak hij de relatie. Voor mij kwam dat echt als een klap. Het huis stond op zijn naam, dus ik was degene die weg moest gaan.
Ik heb geen ouders op wie ik terug kan vallen. (Zijn al overleden) En voor de rest geen familie. Dus ik ben van vrienden nu afhankelijk, en dat vind ik verschrikkelijk.
Hij heeft de relatie ook verbroken om een reden die ik heel erg moeilijk vind om te begrijpen. Hij vond me laks met dingen regelen, en ik werkte niet genoeg. Maar ik ben student,en ik deed het huishouden en alles wat daarbij hoort.
Toen mijn moeder overleed, kwam ik op straat te staan, en ik ben zo vaak verhuisd. Ik had eindelijk een plekje voor mezelf, en ik kwam weer een beetje tot rust en nu opeens is dat weg. En ik heb het daar zo moeilijk mee. En het frustreerd me dat ik een jaar in een verbouwing heb gezeten, en zo veel heb gegeven , en nu weer helemaal overnieuw moet beginnen. Eigenlijk is het alles bij elkaar.
Mijn verstand zegt wel dat ik beter af ben zonder hem. Hij was heel egoistisch en materialistisch, maar ik hield wel ontzettend veel van hem, en zag altijd alleen zijn goede kanten. Mijn gevoel wil alleen maar terug naar hem en terug naar huis.
Ik zit in de put, en weet niet meer waar ik moet beginnen en hoe ik verder moet. Ik heb zo veel dingen aan mijn hoofd op dit moment, en het is niet alleen het verdriet om een relatie die verbroken is, maar ook je eigen plekje moeten missen, heimwee hebben, en weer helemaal opnieuw moeten beginnen. En ik ben heel erg bang om alleen te zijn, omdat ik voor de rest al geen familie heb.
Het klinkt allemaal een beetje chaotisch, maar mijn hoofd zit vol, en ik word er moe van.
Wie herkent dit, en hoe gingen jullie er mee om?
Ik heb in een lange relatie gezeten waarin ik met iemand samenwoonde. We waren net verhuisd, klaar met verbouwen en ik had al mijn energie in ons huis en in onze relatie gestoken. En toen verbrak hij de relatie. Voor mij kwam dat echt als een klap. Het huis stond op zijn naam, dus ik was degene die weg moest gaan.
Ik heb geen ouders op wie ik terug kan vallen. (Zijn al overleden) En voor de rest geen familie. Dus ik ben van vrienden nu afhankelijk, en dat vind ik verschrikkelijk.
Hij heeft de relatie ook verbroken om een reden die ik heel erg moeilijk vind om te begrijpen. Hij vond me laks met dingen regelen, en ik werkte niet genoeg. Maar ik ben student,en ik deed het huishouden en alles wat daarbij hoort.
Toen mijn moeder overleed, kwam ik op straat te staan, en ik ben zo vaak verhuisd. Ik had eindelijk een plekje voor mezelf, en ik kwam weer een beetje tot rust en nu opeens is dat weg. En ik heb het daar zo moeilijk mee. En het frustreerd me dat ik een jaar in een verbouwing heb gezeten, en zo veel heb gegeven , en nu weer helemaal overnieuw moet beginnen. Eigenlijk is het alles bij elkaar.
Mijn verstand zegt wel dat ik beter af ben zonder hem. Hij was heel egoistisch en materialistisch, maar ik hield wel ontzettend veel van hem, en zag altijd alleen zijn goede kanten. Mijn gevoel wil alleen maar terug naar hem en terug naar huis.
Ik zit in de put, en weet niet meer waar ik moet beginnen en hoe ik verder moet. Ik heb zo veel dingen aan mijn hoofd op dit moment, en het is niet alleen het verdriet om een relatie die verbroken is, maar ook je eigen plekje moeten missen, heimwee hebben, en weer helemaal opnieuw moeten beginnen. En ik ben heel erg bang om alleen te zijn, omdat ik voor de rest al geen familie heb.
Het klinkt allemaal een beetje chaotisch, maar mijn hoofd zit vol, en ik word er moe van.
Wie herkent dit, en hoe gingen jullie er mee om?
