The Best of Paul Elstak - 25 Years of Hits

Alle 'Heilige Herrie' nog aan toe! Al 25 jaar vol in de schijnwerpers en nog steeds onverminderd populair. Als er iemand "the Godfather of Hardcore" genoemd mag worden is het DJ Paul Elstak wel. Al meer dan 25 jaar zit hij in het vak. 1987 is een lange tijd geleden en het jaar waarop hij in Rotterdam bij de Bluetiek-Inn begon met draaien. Waar je mee omgaat, daar raak je mee besmet, en zo was het tijdens de eerste house-explosie dat ook Paul begon met het maken van tracks. Begonnen onder obscure pseudoniemen als "Holy Noise", "De Euromasters", "E-Wax", "Evil Maniax", "Rave Nation", "Bald Terror"en "Too Fast for Mellow", maar uiteindelijk behaalde hij onder zijn eigen naam als DJ Paul of Paul Elstak toch zijn grootste successen. Na eerdere hardere releases op zijn eigen label Rotterdam Records, was daar in 1995 opeens de plaat "Life is like a Dance". In navolging van Charly Lownoise & Mental Theo zag Paul een ongekend groot gat in de markt, een nieuwere vorm van toegankelijke hardcore, 'Happy Hardcore'. De rauwe basslines en Juno"zaag"-synthesizers werden ingeruild voor afgetopte bassjes en vrolijke melodielijnen. Het verwende top-40 publiek ging massaal over en overal waar je kwam ging het los. En nog steeds staat oma te hakken op de bruiloft van de kleinkinderen en gebruiken bedrijven het liefst bekende oudere tracks om hun producten aan te prijzen. Succes alom voor Paul en al die anderen die meegingen op de 'happy-hardcore-hype'. Echter na een paar jaar was de lol eraf, dankzij een hele negatieve berichtenstroom in de media en de jaloezie van anderen, die het niet konden verkroppen dat Paul zijn roots had verlaten. Na een mindere periode sloot Paul zijn oude liefde, een geëvolueerde vorm van de early hardcore, weer in de armen en richtte "Offensive Records" op. Niks happy, niks blij, maar snoeiharde tracks. Gewoon 'te snel voor mellow', hij was terug in de 'underground' en ging harder, dieper en sneller dan voorheen.

Echter het verleden blijft soms flink aan je plakken en dankzij een hele 'Nineties-Revival' werden er weer feesten gegeven, waarbij die oude blije sound in ere werd hersteld. Zo kwam ook Paul weer volop in beeld en het moet gezegd worden, die feestjes waren altijd uitverkocht en het dak ging eraf, dankzij optredens van Charly, Theo, The Party Animals, Dune, Nakatomi en natuurlijk Paul. Een tweede trend die daarnaast is opgekomen, is een mix van early hardcore en andere stevige stijlen, waaronder jump en hardstyle; de zogenaamde freestyle. Deze stijl mengde zich weer deels met urban en hiphop waardoor uiteindelijk een hele nieuwe vorm van dance-beleving ontstond. Het was het begin van de niet op voorhand liggende samenwerking tussen artiesten uit verschillende richtingen. Maar het werkte wel. "Kind van de Duivel" en "Engeltje" waren het bewijs daarvan.
We zijn nu 25 jaar verder nadat Paul met "Life is like a Dance", één van de eerste speciaal voor de radio geremixte platen, aan de bakermat van een nieuw genre stond, maar nog steeds brengen zijn radio-mixen een hoop plezier. En dat mag en moet gevierd worden. Want 25 jaar doen waar je goed in bent en blij van wordt, dat is speciaal. 14 december stond de Gelredome dan ook boordevol fans om dat feestje met Paul mee te vieren. Als gevolg is er natuurlijk ook weer een cd uitgebracht met daarop Paul's grootste hits. Daarbij moet wel gezegd worden, dat die 'hits' gezocht moeten worden in Paul's toch commerciëlere repertoire. Logisch natuurlijk, aangezien de doelgroep toch grotendeels het happy-hardcore-publiek is. Een cd vol snoei-core zou gewoonweg misstaan nu. Maar wel een ideetje natuurlijk voor een volgend projectje.

De cd staat helemaal vol met Paul's oude toppertjes, zoals het eerder genoemde "" Life is like a Dance, "Rainbow in the Sky", "Dont leave me alone", "Luve U more"en "The Promised Land". Maar ook zijn meest recente successen als "Kind van de Duivel", "Engeltje", "Soldaat", "Demons" en "Flipside" met Ransom & Boogshe mogen niet ontbreken. En wat te denken van het melige "Turbo!"?
Gelukkig worden ook wat oudere, zo op het oog geen happy, plaatjes toegevoegd. "98 to Piano" blijft nog steeds een heerlijke track en voor het eerst gaat nu ook de kick een paar versnellingen omhoog. Een geslaagde refix van Neophyte & The Viper. The Viper heeft daarnaast ook "(Still) Luv U More" en "The Promised Land" onder handen genomen, wat 2 flink opgepoetste versies van deze oude plaatjes heeft opgeleverd.
Zo tegen het einde van de cd gaat het tempo lekker omhoog. Kwam eerder al "Code Red" voorbij, nu stuiten we op een vrolijke remix van "Turbo" door enfant terrible D-Fence en de cd wordt afgesloten met een raggende mash-up door Deadly Guns waarin "Brohymn", "Rainbow in the Sky" en "Rage" voorbij komen.

Al met al is dit een geslaagde cd, waarbij inderdaad een groot deel van Paul's hits voorbij komt. Het is zeker een afspiegeling van het feest en een mooi verzamelwerkje voor de liefhebbers van happy hardcore. Wat zeker een pluspunt is, is dat de cd toch best stevig afgesloten wordt. Het is dus niet alleen maar 'happy-happy-bruiloft'-niveau.
Zijn er dan ook minpunten. Ja... met 23 tracks van gemiddeld nog geen drie minuten per stuk, ongemixt, heeft deze cd toch wel een hoog zap-gehalte. Alsof het publiek zou afhaken bij langere versies verdeeld over 2 cd's. Dan hadden er nog een paar vergeten tracks bij gekund en een aantal plaatjes hadden meer tot hun recht gekomen.
Het is mooi om te zien hoever Paul Elstak al is gekomen in zijn carrière. Met de huidige gang van zaken in de muziekwereld, zien we hem waarschijnlijk snel weer terug met nieuwe samenwerkingen en of geheel eigen producties. Zowel voor het grote publiek als voor de liefhebbers van het hardere werk. Op naar 30 en 35 jaar Paul Elstak.