Tha Playah - Walking The Line

De ‘Host of disaster’, ‘Mastah of shock’: Tha Playah. Eén van dé producers op het machtige Neophyte-label. Na drieënhalf jaar werd het wel weer eens tijd voor een nieuw album, zo moet ook Jim Hermsen gedacht hebben. Gelukkig maar want dat brengt ons ‘Walking The Line’.

De cd’s

Het album herbergt zowel nieuwe tracks, een aantal remixen en wat ouder spul. Zo dacht ik bij het horen van ‘Enter the timemachine’ daadwerkelijk zelf in een tijdmachine te zijn gestapt. Een track uit 2006 (het jaar waarin het vorige album verscheen) op een nieuw album plaatsen is gewaagd, zeker als deze bestemd is voor een publiek dat toch als kritisch aangemerkt mag worden. Hetzelfde geldt overigens voor ‘The one’, een track uit 2007 al weer, maar voor beide tracks geldt tevens dat ze in deze tijd nog bijzonder goed mee kunnen komen en niet misstaan op dit album. Kwaliteit is immers tijdloos.

Een greep uit de nieuwe tracks dan maar, Tha Playah heeft namelijk een aantal toppers afgeleverd. Wat te denken van de openingsnummers op zowel cd één als cd twee. ‘Why so serious’ kent een prima opbouw, een lekkere, trance-achtige melodie en een dreunende kick. ‘Walking the line’ mag één van de beste hardcore-producties van 2009 genoemd worden, een instant klassieker. De manier waarop deze track na de break (Come on!) los gaat is waanzinnig. De opbouw naar de melodie toe doet me enigszins denken aan enkele van de betere platen uit de jaren negentig. Tha Playah doet niet alles alleen op dit album en zo horen we ook samenwerkingen met enkele andere topproducenten uit de scene. Wat te denken van bekende tracks samen met Neophyte (‘Still nr. 1’, ‘The ultimate project’, ‘I’m in a nightmare’ en ‘Great succes!’) of Evil Activities (‘Imperial’). Maar ‘Walking The Line’ herbergt ook een aantal nieuwe co-producties zoals ‘The easy way’, een samenwerking met de Italiaanse Tommyknocker. Helemaal interessant wordt het als Tha Playah samenspant met Nosferatu, ‘Requiem of the fallen’ behoort dan ook tot één van de beste nummers op deze cd’s. Wat een geweldige plaat!

De remix-molen tot slot. Een aantal van Tha Playah’s vakgenoten hebben een aantal bekende nummers onder handen genomen en dat heeft tot interessant materiaal geleid. Zo heeft Angerfist bijvoorbeeld ‘Mastah of shock’ in een nieuw jasje gestoken, het resultaat is herkenbaar en opmerkelijk voller dan het origineel (welke overigens ook nog steeds een prima track is). Hetzelfde geldt trouwens ook voor de remix van ‘Bling bling’. DJ D & Nitrogenetics hebben er een aangename ‘Hardcore blasters’-versie van gemaakt, eentje waar de melodie er nog beter uit komt.

Conclusie

Oud, nieuw, remixen, samenwerkingen. Het staat er allemaal op en het is eigenlijk allemaal meer dan prima. ‘Walking The Line’ is gevarieerd, kwalitatief bijzonder sterk en levert een aantal ongelooflijk goede partytracks op. Laten we hopen dat het volgende album niet weer drieënhalf jaar op zich laat wachten!

Score: 91/100


www.neophyte.nl
www.mid-town.nl